Beschilderde stenen

Geschreven: Opperdoes, 5 augustus 2005
Dagtekening: juli en augustus 2003 en 6 augustus 2005

BESCHILDERDE STENEN

Vele hobbies ben ik in mijn leven al tegen gekomen en een gedeelte daarvan heb ik ook zelf uit-geprobeerd. De meesten daarvan zag ik hier in Nederland, maar ook onderweg kwam ik nog wel eens iets tegen wat de moeite waard was.


Een ervan is het beschilderen van kiezelstenen. Dat ik dat vooral in het buitenland tegenkwam is niet zo verwonderlijk. Grote stenen vindt je hier bijna niet in de natuur. Dat vele onderwerpen geschikt zijn om op die kiezelstenen te schilderen zal ook geen verrassing zijn. Zo zag ik op het eiland Skye [Schotland] in juni 2003 deze “huisjes”. De foto is trouwens een verhaal apart. Op het moment dat ik deze foto nam begon de schilder van deze stenen “Laird Kennedy” vreselijk tegen mij te schreeuwen. “No picture!!!!” Oeps! geen moment aan gedacht en trouwens ik had de goede man helemaal niet gezien, maar hij was zeker bang dat ik ze zou gaan namaken. Sorry, sorry, sorry dus en ja je raad het al hij had pech want ik had de foto al genomen. Trouwens hij had dubbel pech, want door zijn opgefokte handelen was hij meteen een klant kwijt. Maar ja, ik moet toegeven, mooi zijn ze en ik liep er hard over te denken om er eentje te kopen als souvenir.

De volgende stenen kwam ik in augustus 2003 tegen bij een winkeltje in Robin Hoods Bay, een klein en schilderachtig plaatsje dat als het ware tegen de kust van Yorkshire ligt aangeplakt. Gelukkig geen schilder in de buurt dus geen
problemen met fotograferen.

De laatste keer dat ik dergelijke kiezelstenen tegenkwam was wel op een hele aparte manier. Het was in dezelfde vakantie in Yorkshire en nu op de Rosedale Show in Rosedale Abbey. Je
ziet wel eens van die landbouwfairs in de buitenlucht op, vooral de engelse tv, maar dat ik er ooit één zou meemaken, nee, dat had ik nooit gedacht. Daar alleen al zou ik heel wat
Aviertjes mee kunnen vullen, maar dat zal ik misschien later wel eens doen. Niet alleen paarden, koeien, schapen, etc.kwam je daar tegen, er was ook een behoorlijk grote craftfair. Met Laird Kennedy van het eiland Skye in gedachte was ik nu wat verstandiger. Ik heb aan de schilderes netjes gevraagd of ik een foto van die lieve beestjes mocht maken. En dat mocht.




Kijk zo hielden we het allemaal vriendelijk. Zo vriendelijk zelfs, dat ik
na een uurtje echte beestjes kijken, naar haar terug ben gegaan om
dat schattige caviaatje te kopen. [middelste rij, 3e van rechts naast het konijn]. Ik kon de verleiding echt niet weerstaan. Hij/zij is geweldig en zit me nu aan te staren op de externe brander van mijn computer.

Maandag 19 april 2021

Grappig hoe de verschillende hobbies steeds weer terug komen. Toen ik 2003 en 2005 op verschillende plaatsen in het Verenigd Koningkrijk die beschilderde stenen zag, had ik niet kunnen bedenken, dat het ruim 15 jaar later, hier in Nederland zo`n hype zou worden.Toch is er een verschil. Toen kon je ze niet zomaar ergens in de natuur vinden, maar ze waren bewust gemaakt voor de verkoop. En dat het serieuze business was heb ik ervaren, toen ik de "huisjes-stenen" niet eens op de foto mocht zetten. Geef mij dan maar de "achterlatertjes" van nu; dat is heel wat leuker.

Sommige mensen zien het ook als een mooie gelegenheid, om de hun kinderen aan het wandelen te krijgen, door de natuur in te gaan en hun beschilderde stenen dan ergens achter te laten, maar ik zie het meer als een fijne hobby, waarbij je als extra, met het beschilderde eindresultaat, heerlijk de natuur in kan. Misschien dat we deze zomer nog wel eens een poging gaan wagen, om er aan mee te doen.

Terugkeren naar mijn "oude" stukje, moet ik wel opmerken, dat het stenen beestje allang niet meer bij de apparatuur zit, die op de bovenstaande foto staat, want die heb ik niet meer, maar het neemt nog steeds een prominente plek in, hier in huis.

Dochter Ingrid vond het eigenlijk wel leuk om mijn toen gekochte "hamster-steen" te laten zien op de fb-pagina, genaamd "Kei Tof", die zich bezig houdt met deze hobby in het algemeen. En zowaar, mijn hamstertje heeft daar succes. Over de 100 likes in een paar dagen, wist dat beestje binnen te halen. Leuk!!!!

Maxis en IJburg

Wow dat was een leuk ritje gisteren. Heerlijk even alleen weg, dus geen stress met Karel naast me. Het klinkt niet aardig, maar als hij naast me zit, sla ik de spontane invallen om zomaar ergens heen te rijden over en als ik ineens iets zie waar ik een foto van zou willen maken, zet ik de auto zelden stil. Waarom? Geen idee? Bang misschien, dat hij zich er aan zou ergeren of commentaar zou kunnen leveren op mijn doen en laten. Dat commentaar is er zeker, hoewel het de laatste tijd wel stukke minder wordt. Hij schijnt zich toch af en toe te realiseren, dat hij tegenwoordig wat minder zal moeten mopperen als ik iets doe, wat hem niet aanstaat. Maar genoeg daarover.

Ik reed eerst naar Sjakie Knakie voor mandarijnen en sinaasappels. Dat is tegenwoordig bijna vast prik en waarom ook niet. Het levert een ritje op en het het fruit is er lekkerder dan uit de supermarkt. Toen ook een paar bakjes heerlijke aardbeiden waren ingeladen wist ik het even niet meer. Wat nu? AH in Purmerend misschien? Toen ik het erf van Sjakie afreed, reed ik zonder plan, linksaf en even later nog een keerje linksaf, en ging via de Zwaagdijk, dus binnendoor, richting A7. Zodoende had ik nog even bedenktijd, voordat ik bij de grote weg zou zijn aanbeland. Na de rotonde richting Wognum ging ik de N307, en later, de A7 op richting Amsterdam, nog steeds niet wetend wat ik zou gaan doen. Eenmaal op de A7 zette ik de knop om. Dan denk ik niet meer na over een plan en ga gewoon spontaan rijden. Direkt na de afslag Purmerend realiseerde ik me, dat als ik daar naar AH had willen gaan, het nu te laat was. Dus blijkbaar stond op mijn gedachtenlijstje, "gewoon doen wat in me opkomt" Appie in Purmerend niet vermeld.

Wat dan? Ineens bedacht ik me "Misschien maar door naar de Maxis?" Dat was wel leuk, want, volgens mij, was ik daar, sinds de corona-uitbraak niet meer geweest. Ik reed naar de A1 en ging er bij de afslag Muiden af. Toen werd het "tricky", want, hoewel ik het al een paar keer gedaan had, is de boel in de laatste jaren daar zo veranderd, dat het nog steeds stevig opletten was. Het ging allemaal goed tot het hek van de Maxis. Met een "Huh, wat is hier gebeurd?" was ik even in de war, en voordat ik het in de gaten had, reed ik rechtdoor, de ingang voorbij, iets dat vroeger helemaal niet kon. Ik bevond me op een hele nieuwe weg die achterlangs de Maxis liep en was best wel benieuwd waar ik uit zou komen. Met het plan, dat na mijn Appie-bezoek uit te gaan vissen, keerde ik de auto en reed het Maxis terrein op. Het eerste wat me opviel was een tijdelijke rotonde, bestaande uit van de grote betonblokken waar je bijna niet overheen kan kijken met daarnaast een ingang van een drive-in naar de Burger King. Hee, verhip, die was er nooit. Maar ja, nood breekt wet en door alle coronaregels gedwongen, had men een heuse [tijdelijke?] drive-in gecreëerd. Verder was het overal vreemd rustig. Niet zo verwonderlijk natuurlijk, want 80% van de winkels waren natuurlijk dicht [of open, maar net hoe je het bekijkt]. In de hal waren alle planten verdwenen en in hun plaats stonden er dranghekken om het ingaande en uitgaande klanten netjes van elkaar te scheiden. Bij Appie stonden "corona attributen", tw. borden met regels, spuitbussen en papieren handdoekjes, netjes voor de deur, en ook wel heel grappig, bij Gall & Gall stond een heus stoplicht in de winkel. Het was groen, dus ik denk dat je dan, zonder problemen, naar binnen mocht.

Na de boodschappen en wat fotootjes, reed ik het terrein weer af en sloeg linksaf om uit zoeken waar die nieuwe weg me heen zou brengen. Ik had wel zo`n vermoeden waar ik terecht zou en dat klopte helemaal. Eigenlijk was het heel simpel, want de weg eindigde op de afslag IJburg vlak na, de overal bovenuitstekende witte brug, die vanaf de A1 zo goed te zien is. Een goede weet voor een volgende bezoek aan de Maxis, want dat scheelt zeker 15 kilometer omrijden.

Ik sloeg rechtsaf, de IJburg in, me verwonderend over de enorme uitbreiding die er in het afgelopen jaar had plaatsgevonden. Op een gegeven moment zag ik een weg rechts, waar ik de auto even stil kon zetten, vlak bij het water. Na wat foto`s las ik op het bord dat men daar een stadsstrand aan het realiseren was. Wat een plek, dat was dan ook Amsterdam, zo weids aan het water. Ik kon de huisjes op de dijk van Durgerdam helemaal zien! Verder doorrijdend sloeg ik bij het eerste stoplicht rechtsaf. Ik belandde op de [wist Dieter me later te vertellen] Bert Haanstrakade, met een ruime wandelpromonade helemaal langs het IJ. Helemaal verbluft, hoe mooi het allemaal was [en waar het mooie weer nog een schepje bovenop deed], kwam ik na een grote bocht, uiteindelijk weer uit, op de "oude" weg.

Eenmaal weer op de A10, was het bij Landsmeer weer raak. Het kleine polderweggetje van Landsmeer naar Purmerend bedacht ik me ineens. Ik ging de snelweg af en meteen vlogen de herinneringen me om de oren. Er was inderdaad daar niets veranderd, maar wat waren we daar vaak geweest en wat hadden we daar veel meegemaakt. Ik kreeg er, ondanks dat alles al weer een tijdje geleden is, wel een beetje de bibbers van. In Purmerland zag ik ineens een mooie muurschildering, maar voordat ik me dat realiseerde, was ik er natuurlijk allang weer voorbij. Omkeren of niet? Twijfelend was ik intussen in Purmerend aangekomen en toen wist ik het zeker. Ik draaide de auto weer om en reed terug naar Purmerland. Een schattig plekje was het. Niet alleen de muurschildering, maar ook het kleine huisje "Winkeltje Weltevree" wat naast de boerderij stond, was een plaatje. Het lag vol met boeken, maar wat er precies mee was, daar heb ik niet op gelet.

Toen werd het tijd toch maar eens op huis aan te gaan, en na, in Enkhuizen nog even de nieuwe McFlurry te hebben uitgeprobeerd, [witte chocolade met frambozen en aarbeiensaus] heb ik eindelijk de boodschappen, die geduldig de hele reis hadden meegemaakt, uitgeladen. En Appie Purmerend? Oh, die loopt niet weg. Leuker is om dat nu het weer wat langer licht is, `s avonds eens doen. Kan ik het gaspedaal wat dieper intrappen en weer eens 130 rijden. Hopelijk trekt de auto het nog, want na dik een jaar 100 sukkelen, zal het ding niet weten, wat hem overkomt.

Yess, eindelijk .....!!

Vandaag zou ik mijn 1e coronaprik krijgen. Dat stond al een kleine maand op de agenda en hoe dichter ik bij deze datum kwam, des te zenuwachtiger dat ik werd. Niet voor de prik zelf, want dat was ik wel gewend, maar ik zag spoken en beren op de weg, ten aanzien van wat er allemaal nog fout zou kunnen gaan in de periode dat ik nog moest wachten. Het uitstel van Karel`s afspraak en de onzettend lange wachttijd aan de telefoon, plus de enorme frustratie dat wij niet beiden tegelijk konden komen, zaten nog vers in mijn geheugen.

En of de duvel er mee speelde, begon het alweer goed vannacht. Om 5 uur deed Karel het slaapkamerlicht aan, want zijn katheter was weer niet doorgelopen. "Nee hè", dacht ik meteen: "Niet weer een nat bed. Een keer per week vind ik wel voldoende". De beschermingsbroek die hij aan had, droop zowat van zijn lijf, maar het bed was nagenoeg droog. En eigenlijk was ik voor het eerst zowaar blij, dat hij dat licht [in mijn gevoel nog midden in de nacht] aandeed. Bij het aantrekken van een droge broek, heb ik maar geen verdere inspectie gedaan naar het bed en hebben we beiden weer geprobeerd nog wat te slapen. Dat lukte niet erg best en om half acht, zette ik het alarm van de wekker maar uit, en stapte uit bed. Toen was het; eerst de Buurtzorg bellen, broodklaarmaken, medicijnen klaar zetten, eigen medicijnen innemen, en dan daarma, even een rustpuntje met een kop koffie. Wat Karel intussen uitspookte, daar heb ik wijselijk maar niet naar gekeken. Als hij wat wilde moest hij zelf maar reageren. Hij was los en kon zo zijn bed uit.

Tegen negenen had ik het zowat niet meer van de zenuwen. Gelukkig kwam Inge van de Buurtzorg en was Karel even mijn probleem niet meer. Na kort overleg ben ik de deur uitgegaan en slaakte een zucht van verlichting dat de auto normaal startte. Daarna reed ik, veel te vroeg, want de afspraak was pas om 10.01 uur, de straat uit. Om vijf voor half 10 was ik al in Hoorn. Om nog wat tijd te overbruggen heb ik op de Tinnegieter, de auto stilgezet en heb nog een minuutje of 10 met mijn telefoon zitten spelen, zodat ik ongeveer 10 over half tien de parkeerplaats van De Westfries opdraaide. De gele hesjes, die ik een week geleden nog had zien staan bij de ingang van de parkeerplaats, hadden zich intussen verplaatst naar de stoep voor de IJsbaan en daar zag ik, en passant ook, dat het parkeren op deze dagen gratis was. [Toch aardig!]

Na de 1e controle splitste de het looppad zich; vaccinatie links en schaatsers rechts. Huh? werd er dan toch nog geschaatst? Dat vermoeden werd ook bevestigd toen ik binnen was, want ik hoorde nog een enorm geruis van apparaten. Zouden het dan werkelijk nog koelapparaten in werking zijn? Ik had geen idee. Bij de vierde en laatste controle begon het serieuzere werk, want toen moest ik alle papieren, waarnaar hun voorgangers alleen maar vroegen of ik ze bij me had, ook werkelijk laten zien. Alles was gelukkig in orde en ik werd verwezen naar een soort gang met een stuk of 20 hokjes. In hokje 11, waar ik, na eerst naar 5 te zijn verwezen, moest zijn, zaten twee dames. Een prikster en een administratrice. De laatste vroeg mijn geboortedatum en werd alsnog het BSN-nummer gecontroleerd. En toen was het snel gebeurd. Van de prik heb ik helemaal niets gevoeld en ik dacht alleen maar: "Yess, eindelijk.....!!!" Na nog een kwartiertje in een soort hokje te hebben gezeten, voor de nacontrole, waar ik meteen even tijd had het thuisfront te appen, ben ik "als op vleugeltjes" de deur uit gegaan. Ik voelde me als in een roes en dacht, wat een opluching. Het is nu toch werkelijk gebeurd, na zo lang boos, verontwaardingd, en ontzettend gefrustreerd te zijn geweest.

Toen ik eenmaal thuiskwam realiseerde ik me pas hoe gemakkelijk het uiteindelijk was gegaan. Niemand maakte een opmerking over het feit dat ik veel meer, dan de toegestane 10 minuten te vroeg was en niemand had meer naar mijn medicijnen gevraagd, terwijl mij tijdens de afspraak, met nadruk werd gevraagd die mee te nemen om te laten zien. En last but not least was het best wel grappig om om eens in De Westfries binnen te zijn geweest, al zag ik weinig en er ook niet heen ging om te schaatsen.

Vakantieherinneringen.......

 Ik werd door Huib Binkhorst genomineerd om 10 dagen lang een vakantiefoto op fb te zetten. Dat is heel erg leuk, want hoe pak je in vredesnaam de 10 mooiste of interessantste foto`s uit een foto verzameling van 24.000 vakantiefoto`s. Dat werd dus een heerlijk middagje zoeken en hele fijne herinneringen ophalen. Het is gelukt, maar ik heb nog steeds het gevoel dat ik een heleboel foto`s tekort doe, die ik er net zo goed bij zou willen hebben. Maar ja, helaas, een volgende keer dan maar. Op fb zette ik ze zonder commentaar, maar ik vind het toch wel heel erg leuk om alsnog te vertellen waar en wanneer ze genomen zijn en er nog wat meer bij te kunnen vertellen. 

Gisteren [zaterdag 3 april 2021] plaatste ik de eerste:

Nadat we in de zomer van 2013 over de mooie oude Menai-bridge, het eiland Anglesey op reden, zagen we het kleine dorpje, met de  nietszeggende naam "Lanfair" op de borden al snel. Dat Lanfair een alledaagse verkorting is voor het "Lanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch", wisten we natuurlijk, maar dat ik getracteerd zou worden op een heus stationsbord was een extraatje. Jammergenoeg kwam er geen trein aan, maar ja, een mens kan ook niet alles hebben. Het was er rustig en ik kon dus met gemak vanaf een bijna lege parkeerplaats, deze foto maken. 

[Vertaling: "The church of St. Mary of the pool of the white hazels near the fierce whirlpool and the church of St. Tysilio of the red cave" of "De parochie van de Heilige Maria in het dal van de witte hazelaar bij de snelle maalstroom en de parochie van de Heilige Tysilio bij de rode grot" [Even geleend van Wikipedia]

Eerste paasdag: zondag 4 april 2021

Dit is een foto`s, die ik koester. Nog steeds als ik er naar kijk, hoor ik het geklikklak van de paardenhoeven. In de zomer van 1990 waren wij op het eiland Man. Hier rijden we mee met de paardentram op de Promenade van Douglas. Het was een bijzonder jaar. Ten eerste vanwege de kennismaking met Maurice en Pauline Johnson en hun ongelofelijk hartelijke ontvangst in hun huis en het het meemaken  van de Centennial of the Isle of Man tramway. Ook hebben wij dank zij Maurice en Pauline heel veel gezien en geleerd van/over het eiland, wat voor ons daardoor een heel dierbaar plekje is geworden, daar midden in de Ierse Zee. 

Tweede paasdag 5 april 2021

Deze bruggen rijden was een enorme belevenis. Hoewel, het was een duur ritje, waar ik voor ik er aan begon, toch wel even over na moest denken. In de zomer van 2012 reden wij naar Zweden. Eerst over de Grote Belt brug [32 euro tol] en daarna over de Oresundbrug [foto] waarvoor we maar liefst 44 euro moesten aftikken. Maar het was het meer dan waard. Zo rijdend op de brug geeft het je een gevoel, dat je toch maar een heel klein persoontje bent in een enorm grote wereld".  Maar je wilt niet weten hoe ik deze foto`s maakte. Het enige wat ik erover kwijt wil, is dat ik gelukkig een camera had met een polsbandje had, want met een telefoon was het nooit gelukt. 

Dinsdag 6 april 2021

Niet alleen de brug [zie gisteren] maar ook deze tunnel was een ongelofelijke belevenis om te rijden. De "Lærdalstunnelen" is met z`n 24,5 km, de langste tunnel ter wereld. Hij bevindt zich tussen Aurland en Lærdal in Noorwegen. Om de ca. 6 km is er in de tunnel een rustpunt ingebouwd. Hij is daar wijder [een "rock chamber"], heeft speciale verlichting en het is mogelijk er even te stoppen. Vooral die speciale verlichting vond ik heel prettig, want die 24,5 km tunnel rijden, is echt een aanslag op je ogen. 

Precies in het midden, dus bij het tweede rustpunt, vielen we met ons neus in de boter. In het verruimde gedeelte stonden een stuk of 10 oldtimer vrachtwagen geparkeerd en was duidelijk dat de berijders daarvan, net op dat moment hadden afgesproken, elkaar te ontmoeten. Zij stonden in groepjes bij elkaar of liepen elkaars vrachtwagen te bewonderen. Uiteraard zijn wij daar gestopt om even een kijkje te nemen. Het was een gezellige boel zo midden in die tunnel. Na een poosje reden ze onder een oorverdovend getoeter, wat nog eens extra hard doorklonk in die tunnel, allemaal achter elkaar weg. Een prachtgezicht [en geluid]!!

Woensdag 7 april 2021

Eigenlijk zou ik hier het spelletje moeten toepassen van "Waar is dit?". Maar okee, daar zijn we nu niet mee bezig. Helemaal overdonderd, na jaren niet in de trein te hebben gezeten in 2018,  door de vele veranderingen, stond ik op het stationsplein van Rotterdam en keek naar boven. 

Donderdag 8 april 2021

Een van mijn favoriete plekken op deze wereld. The Cob in Porthmadog [North Wales]. Gebouwd als dijk om het laaggelegen bouwland daar te beschermen tegen de zee, werd het later de belangrijkste route om, de in Blaenau Ffestiniog gewonnen leisteen, per spoor naar de zeehaven in Portmadog te brengen. Ik was in 2013 zo`n 100 meter langs het spoor gelopen , keek 360 graden om jm heen en voelde me heel nietig, tegenover de grootsheid van de schitterende omgeving. 

Vrijdag 9 april 2021

De oudste foto uit de serie is uit 1968. We reden per bus aan het eind van de dag Mostar [vm Joegoslavie]uit,  niet wetende dat deze plek één van de grootste brandhaarden van Europa zou worden. 

https://avalon045-avalon.blogspot.com/2013/10/mostar.html

Zaterdag 10 april 2021

De "Carrick-a-Rede" touwbrug in Noord-Ierland. Op 5 juni 2002 wiebelden we naar dat kleine eilandje met diep onder ons, de woeste golven, die op de rotsen beukten. Het riep dus veel herinneringen op, toen ik begin dit jaar, de brug, prachtig door computeranimaties verwerkt, terugzag, in de schitterende serie Game of Thrones.

https://avalon045-avalon.blogspot.com/2021/01/carrick-rede-rope-bridge.html  

Zondag 11 april 2021

 The Giant`s Causeway

Vandaag een plaatje van de plek waar, volgens de legende, de Ierse reus Fionn mac Cumhaill een pad door de zee naar Schotland bouwde om met zijn Schotse tegenhanger Benandonner te vechten. Deze rotsformatie, met zijn 6-hoekige basaltzuilen, aan de Noord-Ierse noordkust, zouden zijn ontstaan bij een vulkaanuitbarsting, zo'n 60 miljoen jaar geleden.  Wij waren daar in de zomer van 2002.

Maandag 12 april 2021

 Goede vrienden hebben ons verleid om in 2004 eens een heel andere kant op te gaan. Wij waren met hen in Wallis, Zwitserland en dan moet je de Gornergratbahn en de Matterhorn natuurlijk niet overslaan. Een schitterende reis om nooit te vergeten!!!!

"Wasgij" puzzels

"Wasgij?" puzzels; kennen jullie die? Ik kende ze in ieder geval niet. Toen Josephine van de Buurtzorg mij bezig zag met de legpuzzel van de Highland games [voor kenners: "een Jan van Haasteren"], vertelde ze hierover: "Het zijn mystery puzzels. Je legt een puzzel, waarbij je niet maakt wat je ziet'. "Huh?", was mijn intelligente reactie. "Ik heb er thuis nog eentje, die mag je wel uitproberen", ging ze door. Met mijn "Wow, leuk" en "Heel graag", ging ze weg en stond een paar dagen later met de puzzel voor de deur.

Vanmorgen ben ik begonnen, want de dag ervoor was het te donker om nog te starten. Wat ik las op de doos, was veelbelovend. "Don`t puzzle what you see....." en ".....Use your imagination and puzzle what will happen next!". Ik opende de doos en zag, dat de puzzel voor een groot gedeelte nog in elkaar zat, dus was de eerste klus "uitelkaar halen". Ik deed het op z`n kop, want ik wilde zo weinig mogelijk van de afbeelding zien. Dat lukte goed, maar de eerlijkheid gebied me te zeggen, dat het wel heel verleidelijk was, om de kantstukjes meteen al in een bakje te doen, want ik had ze nu wel heel gemakkelijk bij de hand. Ik heb het niet gedaan, want heus, zo zit ik niet in elkaar. Toen alle stukjes los waren, ben ik gaan uitzoeken; zo start ik altijd. Ik leg dan alle stukjes in een doos of een andere plateau en wel zo, dat ze allemaal met de goede kant naar boven liggen. Wel sorteer ik dan de kantstukjes eruit.

In de doos zat ook nog een heel klein blaadje, wat ik achteloos even doorkeek. Te laat realiseerde ik me, dat het een soort hint was. Oei, dat wil ik helemaal niet zien. Gelukkig werd er niet teveel gezegd, maar ik vond het toch wel een beetje jammer, dat ik zo snel meekreeg wat "het mysterieuze" van de puzzel inhield.

Kort samengevat is het zo, dat op de plaat buiten op de doos iets gebeurt, waarvan het eindresultaat staat op de afbeelding die je puzzelt. En ook bij deze puzzel is dat het geval. Op de voorplaat staat, in het midden, een jongetje, die druk in de weer is met een stuiterbal. En dan ga je fantaseren. Waarschijnlijk veroorzaakt die stuiterbal een chaos, wat dan op de afbeelding van de puzzel zelf te zien zou zijn. Dat houdt natuurlijk ook in, dat je heel weinig aan je voorbeeld heb, wat de afbeelding op de puzzel zelf is anders.

Ik begon voorzichtig en bedacht me, dat huizen, muren en lucht wel op beide afbeeldingen hetzelfde zouden zijn, maar ik kwam er al snel achter dat het daarbij bleef. Wel ga ik ervan uit dat alle personen die ik zie, ook op de puzzel staan, maar dan in andere houdingen en ik vond allemaal stukjes met dingen erop, die ik niet op het voorbeeld terug kon vinden. Ha, dat werd interessant. Ik heb na dezeerste dag ongeveer een kwart van de puzzel af. Ja, dat heb je, als je op een telefoontje zit te wachten, wat maar niet komt. Het zijn vooral de "veilige delen", die ik vandaag in elkaar gezet heb, dus het blijft spannend, want het mysterieuze deel moet nog komen.

Donderdag 1 april 2021

Geen grap, hij is af! Wat is dat leuk om te doen. Wel moeilijk, dat is waar. Ik was wel gewend om op de tablet zonder voorbeeld te puzzelen, maar daar draaien de stukjes niet en het zijn er hoogstens 600. Dit waren er 1000 en had geen flauw idee, in welke stand ze in de puzzel moesten. De afbeelding is gigantisch leuk, maar daar doe ik verder geen mededeling over. Natuurlijk heb ik een foto gemaakt van het eindresulaat, maar ook die hou ik lekker geheim, om de lol voor toekomstige puzzelaars niet te bederven. En "least but not last" Josephine superbedankt voor dit leuke puzzelavontuur.

Ps. even kijken op hun homepage, leert me dat er nog veel meer soorten van uitdagingen zijn, want behalve dat het resultaat van een gebeurtenis wordt uitgebeeld, wordt er ook gespeeld met: "waar kijkt men naar?", en hoe de voorbeeldplaat eruit ziet in een andere tijd. Ohhhh, dat had ik niet moeten zien, dat wordt nog veel meer puzzelen!