Enkhuizen, Elsenburg - Mist

Vanmiddag wilde ik even bij Sjakie Knakie mandarijnen en sinaasappels gaan kopen. Zo gezegd, zo gedaan en in schitterend weer met volop zon en 8 graden op de thermometer, vertrokken we richting Zwaagdijk. Toen dat fruit allemaal in de achterbak lag, wilde ik nog wat kartonnen dozen kwijt bij de HVC in Middenmeer, maar daar stond zo`n rij wachtenden, dat ik, met de gedachte: "Zonde van mijn tijd, die dozen komen maandag wel", de auto maar heb omgedraaid,  

Toen we vanaf Medemblik, via Andijk weer richting Bovenkarspel reden, zag ik op de weg tussen Andijk en het Streekbos, boven Enkhuizen een hele vreemde donkerkleurige wolkenstrook hangen,
in de verder, nog steeds, strakblauwe lucht. Een fikse regenbui leek het me niet, maar, wat dan? Ik ben helemaal niet nieuwsgierig hoor maar ik wilde toch wel even weten wat het was en sloeg halverwege Andijk en Bovenkarspel linksaf, en reed over de Elsenburg naar het IJsselmeer. Toen ik bijna bij de dijk was, bereikten we de beginrand van die donkere strook en doken meteen een dikke mist in. Dat was een gekke gewaarwording!! De hele middag volop zon en dan, van het ene op het andere moment, weg zon, een dikke mist. en koud!! Want ook de temperatuur was ineens tot 4 graden gedaald. Zo extreem hadden we het nog nooit meegemaakt.

Celtic Music

Ik zit met een beetje prikkende ogen muziek te luisteren. Van onze grote reizen naar ons geliefde Ierland hebben Karel en ik, een heleboel mooie herinneringen en foto`s overgehouden, maar we hebben tijdens die vakanties, ook een bijzonder, weliswaar onschuldig "virus" opgelopen. Wij kwamen, toen we door het land toerden, al snel in aanraking met de schitterende Ierse muziek. Er zijn opvallend veel, nog net niet op elke straathoek, schimmige kleine winkeltjes, die CD`s verkochten en ook in de souvenirwinkels zagen we een ruimte plaats ingeruimd voor muziekvideo`s en -CD`s. Natuurlijk hebben we er de nodige gekocht. Zowel in een winkel in het centrum van Dublin, als in een piepklein souvenirwinkeltje ergens op het totaal uitgestorven eiland Skye [in Schotland], overkwam het me, dat ik, net binnengekomen, helemaal onder de indruk was, van de muziek die daar speelde en ik de CD daarvan kocht. "Celtic Dreams" komt uit de Grafton Street in Dublin en "The Highest Apple" van Skye.

Hoogtepunt van onze muziekervaring maakten we mee in Kilkenny. Daar hebben we een avond "life music" meegemaakt in een bomvolle pub, waar de "The Irish Weavers" optraden. Je weet niet wat je meemaakt. Met een heleboel bierdrinkende Ieren, zongen we luidkeels mee. Danny boy, Molly Malone, The fields of Athenry, en ga zo maar door, liedjes te over, die wij intussen ook al aardig begonnen te kennen. Toen men aan "The red rose cafe" begon, ging iedereen uit zijn dak. Die titel zei me in eerste instantie niets, maar toen het begon, was ik totaal verbaasd, want het ik herkende het snel. Het was net of Vader Abraham met zijn "Kleine cafe aan de haven", even zijn stem liet horen daar in Kilkenny. Het nummer blijkt in daar in Ierland een absolute topper te zijn, wat toch niet niks is voor een liedje. over een cafe aan de haven, van het Westfriese Hoorn, waar ene Pierre Kartner even een biertje nam. Een onvergetelijke ervaring. Later op die avond hebben we nog even met de bandleden staan praten en natuurlijk gingen we met de twee door hen uitgebrachte CD`naar huis. Inclusief "The red rose cafe", wat te vinden is op één ervan.

Het lijkt wel, of muziek in de genen zit van alle Ieren, en ook als je eens goed kijkt naar de popsterren van de afgelopen jaren, zijn er een heleboel met Ierse roots. En dat zijn niet de minste artiesten. Noemen van namen doe ik niet, want dat is eigenlijk niet helemaal eerlijk tegenover de ontelbare [vooral buiten Ierland] volslagen onbekende artiesten, die even mooie en fijne muziek maken.

In afgelopen jaren, toen het nog niet zo moeilijk was, muziek te downloaden, heb ik alles wat er te vinden was in die categorie, binnengehaald en samen met de netjes gekochte muziek , heb ik een grote muziekbibliotheek op kunnen zetten in MP3. Voor mijzelf heb ik de muziek ingedeeld in 3 categoriën met de volgende namen. 1-Celtic Music, 2-Celtic Homesongs en 3-The Irish/Scottish whistle`s. Verder gebruikte ik naam "Celtic", ipv. "Irish", omdat ik bij het samenstelling van mijn verzameling ook de Schotse muziek toevoegde. Er is weinig verschil tussen die twee, behalve dan natuurlijk de beroemde doedelzakmuziek. Ook persoonlijk kan ikzelf weinig onderscheid maken tussen Iers en Schots, want vele teksten zijn in het Gaelic, een taal, waar in mijn ogen een beetje mystieke sfeer omheen hangt en waar ik, jammergenoeg, niets van begrijp. In de eerste groep, "Celtic Music" deelde ik, de voor mij mooiste muziek in, zoals, Enya, Clannad, Secret Garden en Celtic Women en nog veel meer. De tweede, "Celtic Homesongs", bevat leuke en heerlijk sentimentele liedjes, waarvan ik "The Dubliners" het grootste voorbeeld vind en de derde, de "Irish/Scottish fiddles" [viool en accordeon], waarnaar ik maar heel zelden luister. Af en toe zijn ze wel eens grappig, maar ik heb er ook niet veel van, alleen wat toevallig op de CD`s stond, omdat ik die eigenlijk niet zo mooi, en veel te druk vind.

Nu we door Karel`s ziekte en ook gewoon door het ouder worden, het jammergenoeg niet meer mogelijk is ons geliefde Ierland te bezoeken, ben ik dubbel blij, met die muziek. Niet alleen om daar heerlijk, thuis en in de auto, naar te luisteren, maar het is ook een van de weinige dingen, waarmee ik tot Karel kan doordringen en ik stond werkelijk versteld van het feit, dat hij tijdens de dagbesteding, waar ze naar muziek luisterden, hij, ineens om de Dubliners vroeg. Vandaar die prikkende ogen!

En dat ik daar vaker last van heb, bewijst het stukje wat ik schreef op 25 februari 2017 toen ik midden in de verhuizing zat:

" Vanmiddag reed ik in de stromende regen richting Bovenkarspel. Opeens hoor ik een van mijn meest favoriete Ierse nummers, "The Cliffs of Doneen", door de autoluidsprekers komen. Met de volume ruim hoger dan goed is voor een mens zijn oren moest ik wel heel goed opletten om bij de les te blijven. Ik zag me weer staan, helemaal in mijn eentje aan de uiterste noordkust van Ierland. In een adembenemend mooie natuur stond ik daar. De felle wind kleedde me bijna uit en de zee was tropisch blauw. Het begon verdacht te prikken in mijn ogen en voordat ik het me realiseerde rolde de tranen over mijn wangen. Wat is dat nou? Zo ken ik me niet? Ben ik ineens zo "soppy" geworden? Ach, waarschijnlijk doet een verhuizing toch meer dan ik wil toegeven. Pfffff........."

Dat heb ik weer!

Ohhh, deze rare tijd, had het vanvond weer voor elkaar om me even goed op de kast te krijgen. Wat was het geval? Na een heftige uitbraak van corona hier in Stede Broec waardoor de hele douchehulp van de buurtzorg voor Karel, tot stilstand was gekomen, was het gelukkig nu weer mogelijk, om na ruim een maand, weer 1x per week hulp te krijgen met douchen. Toen dat weer opgestart was, heb ik meteen alle wekenlijkse katheterwissels op die ochtend gezet, zodat ik dat ook niet allemaal meer, alleen hoefde te doen.

Ook vanmorgen was alles gewisseld en toen ik vanavond om 10.30 uuur, zijn nachtkatheter wilde aansluiten, kon ik de losse ophanghaak, die ik altijd met leukopor vastplak aan de nieuwe zak, niet vinden. Oh, jee, als de buurtzorgmedewerkster die maar niet, met de oude zak mee, had weggegooid. Dat kunstje had ik zelf al een paar keer geflikt, dus wist ik, precies, wat me te doen stond. Ik liep de tuin in om in de bak te kijken, en realiseerde me, dat het uitgerekend de avond was, voor het legen van de kliko, waar die zak was ingegooid. Die bak stond dus niet meer in de tuin, maar die had ik een paar uur terug, een behoorlijk eind verderop aan de stoeprand gezet. Toen ik mijn jas aantrok, om naar die kliko lopen, bedacht ik me ineens, dat ik helemaal niet buiten mocht zijn. Avondklok!, Verdorie, ook dat nog. Wat nu? Zal ik wel of zal ik er niet heenlopen? Uiteindelijk besloot ik het toch maar niet te doen en met een gammel reservehaakje heb ik de nachtzak aan zijn bedrand gehangen, met de gedachte van "Morgen komt er weer een dag, en dan zien we wel weer verder". Nadat ik hem verder geholpen had, deed ik het bed weer omlaag en zag in het afwasteiltje, dat als lekkage-beveiliging onder de nachtzak stond, ineens het vermiste haakje liggen. Zucht!!!!

Radio

Dat is toch niet meer voor te stellen in 2021! Mijn ouders hadden in ons gezin maar één radio. En niet een radio, die je even in je zak stopt, nee, het was een heus meubelstuk, die net als de tv later een prominente plaats had in de kamer. Wat later kwam daar een platenspeler bij, maar TV, CD en internet, daar had toen nog niemand van gehoord. Het was op die radio, gewoon luisteren naar praten en muziek, wat er op dat moment te horen was, en als je een bepaald programma wilde beluisteren, wat pas later werd uitgezonden, moest je daar gewoon op wachten. En dat was dat. De enige mogelijkheid om een muzieknummer van je keuze te horen, was was "een plaatje aanvragen" bij één van de vele verzoekprogramma`s. Geen wonder dus dat de Arbeidsvitaminen, waarin, per bedrijf, zulke verzoeknummers werden gedraaid, een zo razend populair programma was. Er werd heel veel naar geluisterd, ook door mij, hoewel, alleen wanneer ik de kans had, want 10 uur in de ochtend, is nou niet bepaald een tijd, dat ik veel thuis was. School was er ook nog! Toch herinner ik me, dat mijn moeder me vaak met mooi weer naar buiten heeft "geschopt", want ik was niet bij die radio weg te slaan. En ja, gezond was dat natuurlijk niet.

Ook De Familie Doorsnee, een hoorspel, dat 1x per week op maandagavond werd uitgezonden, was in die jaren immens populair en ondanks dat ik toen al een jaar of zeven was, herinner ik me er slechts heel vaag iets van. Schijnbaar vond ik het niet interessant genoeg. Wat ik nog wel goed weet is, dat we met spanning in 1952 luisterden naar de reportages uit het getroffen gebied van de watersnoodramp, want we waren net vanuit uit dat gebied naar Amsterdam verhuisd en met broerlief luisterden ik samen, iedere avond om 7 uur, voordat we naar bed gingen. Eerst was dat naar Paulus de Boskabouter, die met zijn boze Eucalipta, ons zijn avonturen vertelde en later werden dat de hoorspelen van Saskia en Jeroen, die geschreven waren door Jaap ter Haar. Dat was in 1956, te zien op de foto, waarop ik samen met broer Hans aandachtig zit te luisteren.

Toch was ik niet blij met dat ding. Net als later met de tv, was het een dwingeland van de eerste orde, want juist op het enige moment dat ons gezin, met z`n viertjes gezellig bij elkaar kon zijn op een dag, nl. bij het avondeten, was het mondje dicht. Nooit konden mijn broer en ik op dat cruciale moment onze verhalen kwijt. Want hoe ging het dan? Klokslag zes uur stond het eten op tafel en ging de radio aan. Nieuwsberichten! Pappa luisterde naar het nieuws en dat was dat. Zou het alleen die 10 minuten nieuwsberichten zijn geweest, was het nog wel te doen, maar nee, dat was pas het begin. Daarna kwam "Commentaar op het nieuws", een soort "uitgelicht" praatje over een van de nieuwsitems en dan, gelukkig niet elke dag, blijkt uit mijn google zoektocht, begon de heer GBJ Hilterman ook nog een keertje met zijn "Toestand in de wereld". Als dat allemaal was geweest, waren we met gemak een half uur verder en had ik het avondeten, intussen ook wel naar binnen gewerkt, waardoor het meest sociale moment van de dag, in mijn ogen compleet was verpest. Dat had ik zo klein als ik was, helemaal door.

Nu ik zelf ouder ben en ook iemand, die dag in, dag out met de telefoon in de hand het nieuws zit te lezen, begrijp ik mijn vader ook wel, want hij toen het nieuws natuurlijk niet zoals nu, 24/7 binnen handbereik. Maar heus, was het nou zo moeilijk geweest, om dan dat avondeten een half uurtje te verzetten. Daar snap ik nog steeds niets van en vragen kan ik het ook niet meer. Hoewel, misschien hebben mijn moeder en ik het wel geopperd, maar was dat meer een zaakje van "Pappa`s wil is wet".Ja daar had ik toen al aardig ervaring mee, en dat ik er na ruim 60 jaar, weer over begin en zelfs de programma-namen nog weet, blijkt wel hoe hoog het me altijd heeft gezeten.

Vandaar ook, dat ik met het verleden in mijn achterhoofd, me heel bewust heb voorgenomen het anders te doen. Natuurlijk heb ik onze kinderen ook wel eens gevraagd even hun mond te houden, maar zelden tijdens het avondeten, wat bij ons meestal leuke, en vaak ook chaotische, momenten zijn geweest.

Aanvulling: 19 februari 2021:

Toeval bestaat niet zeggen ze altijd, maar wat het dan wel is weet ik niet, maar precies één dag later pikte ik een stukje NOSJournaal mee, waarin ik hoorde dat, die dag de Arbeidsvitamine zijn 75e verjaardag vierde. Ik dacht meteen aan dit stukje en was heel verbaasd, dat het programma nog steeds bestond.  

Nog net niet alleen op de wereld [Amsterdam]

 Eigenlijk wil ik vandaag nog even namijmeren of die bizarre rit van gisteren door het centrum van Amsterdam. Suzanne was mee, en voordat we de stad inreden, wilde ik haar eerst de situatie laten zien, hoe de rijbanen waren ingedeeld in de Gaaspendammer tunnel. Ik dacht dat ik het na, twee keer proberen en vier keer foutrijden, het wel onder de knie had, maar helaas niets was minder waar. Voor de vijfde keer ging het fout. Het was een raar gezicht, daar bij Ikea, die lege parkeerplaats, maar dat zag ik niet vanaf de beoogde afslag, want die had ik voor de vijfde keer gemist. Met een flinke deuk in mijn ego, heb ik het met een grote omweg nog een keer geprobeerd en zowaar,ik durf het bijna nog niet te geloven, maar krijg ik de indruk dat ik het nu bijna door heb. Eigenlijk is het simpel, maar je moet het even weten. Er zijn twee tunnelbuizen. De linker, met twee rijbanen, gaat rechtstreeks naar de A2-linksom, richting Utrecht. De rechter heeft 3 rijbanen. De meest linkse rijbaan gaat rechtstreeks naar de A2-rechtsom, richting Amsterdam en de andere twee komen uit op de afslag naar Ikea. Als ik dus maar rechts aanhou, en niet halverwege, per ongeluk de tunnel uitrij op de afslag naar Gaaspendam, kom ik in ieder geval bij Ikea en belangrijker, ook een patatje behoort dan tot de mogelijkheden. Kijk, als het nou wat simpeler op de borden zou staan of ligt het aan mij? Geen idee, maar in mijn beleving staat zoveel op, dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Tijdens mijn zesde poging belandde ik op de afslag van Ikea en wilde richting binnenstad. Dus eigenlijk weer niet goed. Hoewel, het was in ieder geval de juiste tunnelbuis. Nu de rijbaan nog!. Om nog meer problemen te vermijden, koos ik een bekende weg en ben via Abcoude naar de A2 gereden.  

Maar ik hou op over die verhipte tunnels. Wat erna kwam was veel interessanter. Via de A2 en de brug over de Amstel reed ik de Rijnstraat in. Het was superdonker en nat weer en het gaf een raar gevoel. Overal waar ik keek zag ik fietsen. Als er maar even ruimte was, stonden er fietsen, rijen dik, neergesmeten of netjes in een rij. Oversteken was bijna niet te doen, want dan moest je eerst door een dikke rij fietsen heen worstelen. Ik zag alleen in de vele kleine levensmiddelenwinkeltjes licht. Verder waren de winkels meestal donker en dicht. Veel mensen liepen er ook niet op straat.  We gingen verder de stad in. Reden rechtdoor bij de stoplichten van het Victorieplein en ik maakte Suzanne attent, dat ik hier vroeger veel kwam, in het winkeltje rechts op de hoek. Eerst was het een platenzaak en later werd het een brillenwinkel. Tot mijn verbazing was het dat nog steeds, hoewel het vroeger vast geen Pearle zal zijn geweest. Ook in de eerste straat links kwam ik vaak. Dat was toen we pas in Amsterdam woonden en mijn ouders in de Ijsselstraat, korfbalenden op de velden van Deetos. De ruimte is er nog, de korfbalvelden niet. Het is nu een pleintje en trapveldje met doelen voor de jeugd. We gingen door. De Rijnstraat wordt Van Woustraat, staken de Ceintuurbaan over en ik maak Suzanne attent dat links de Albert Cuypmarkt is. Dat had ik niet hoeven doen. De aankondiging boven de weg was duidelijk genoeg, maar geen markt te zien. Weer zo`n raar gevoel. Meestal krioelt het hier van de mensen, maar ik keek in een dode straat, met veel nat asfalt en geen mens of kraam te zien. 

Bij de Amsteldijk ging ik linksaf, niet zeker wetend, of ik de Utrechtsestraat per auto door kon. En ik wilde toch echt richting Dam. Dan maar via de Vijzelstraat. Dus gingen we bij de Heinekenbrouwerij rechtsaf en draaide, via de rotonde, de Vijzelstraat in. Nou, er mocht dan lockdown zijn, dat gold niet voor de werkzaamheden. Had ik in de Rijstraat, zodra ik de brug overkwam als deels over de trambanen gereden, hier was het nog veel erger.  Dat had ik dus zeker niet verwacht. Na al die jaren te hebben open gelegen vanwege de Noord-Zuidlijn, zou het nu toch wel eens klaar zijn, had ik gedacht. Niet dus. Alle bruggen waren gehalveerd en ik moest links langs de trambanen laverend door de straat. Het was een compleet woud van rood-witte palen. Gelukkig had ik hier een voorganger en ik maakte er dankbaar gebruik van om in zijn kielzog de weg te vervolgen. Het Muntplein was uitgestorven. Geen enkele voetganger op de voor mij zo overbekende , door toeristen overbevolkte, oversteekplaats en wandelroute vanuit de Reguliersbreestraat, onder de Munt door naar de Kalverstraat. Zo gek! Mijn voorganger ging de Doelenstraat in, dus waren we weer alleen. 

Over het Rokin naar de Dam. Veel tijd om hier om me heen te kijken had ik niet, want ook hier namen de werkzaamheden en de daarbij komende wegomleggingen mijn hele aandacht in beslag. Als enige weggebruiker, staand voor het stoplicht voor de Dam, naast het wassenbeeldenmuseum was het of we alleen op de wereld waren. 

De Dam bijna leeg, voor noch achter ons een auto en hier kon ik zelf rustig de auto stilzettend, uit het raam,  even een foto nemen. Het Damrak was hetzelfde verhaal. Toen ik eenmaal aangekomen was bij het Centraal station wilde ik linksaf. Dat was vroeger een hachelijke onderneming met al die overstekende voetgangers, die vanaf het station, het Damrak opliepen. Nu had het gemakkelijk gekund, maar helaas, het kon niet meer, en ik moest voor de St.Nicolaaskerk langs, mijn weg vervolgen. Daar ik, door al die wegomleggingen en opgebroken straten, even geen idee meer had, hoe ik achter het Centraal Station kon komen en ook geen zin had weer ergens vast te lopen, heb ik, heel laf, de simpelste route gekozen.  Met een vaartje van 70 km. reden we door de IJtunnel en via de IJdoornlaan belandden we weer op de A10. Sinds de 100 km regel mijdt ik als het even kan de snelwegen. Maar ik was zo onder de indruk wat we hadden meegemaakt, dat ik als een brave burger de A7 afsukkelde richting Hoorn. Het was een indrukwekkende rit geweest.  

[Foto`s: gemaakt door Suzanne, behalve die van de Dam, zoals ik al schreef in het stukje]

Salami

Gisterenmorgen liep ik omstreeks half twaalf de keuken in en zag dat Karel de wasmachine van zijn plek had getrokken. "Oh, nee", was mijn eerste gedachte, "wat nu weer". Op mijn vraag waarom de wasmachine midden in de keuken stond, kreeg ik te horen, dat hij een pakje salami kwijt was, wat waarschijnlijk achter de wasmachine gevallen was. Op de plek waar dat apparaat had gestaan, lag een heleboel stof, maar zeker geen pakje salami. Zover was Karel ook al en zei tegen mij dat hij had geprobeerd, om, op de wasmachine, het pakje te openen en dat het waarschijnlijk uit zijn handen geglipt was en over de ruimte naast de wasmachine heen achter de verwarming gegleden was.

Nadat ik gekeken had of het niet gewoon in de koelkast lag, moest ik hem wel gelijk geven en sloeg bij mij de wanhoop toe. Hoe vaak had ik hem al gevraagd, niet op de wasmachine te werken omdat ik uit ervaring wist, dat alles erachter of ernaast viel en hoe vaak had ik hem al gevraagd, om aan mij te vragen om de pakjes te openen, omdat hij alle vleeswaarplakjes doorknipte. Nee hoor, natuurlijk niet. En zo zat ik weer met een probleem opgescheept, want hij ging het niet oplossen.

De ruimte tussen de verwarmingsplaat en de muur is hooguit 4 cm. dus erachter kijken ging niet vanwege de overlappende vensterbank. Ook eronder zag ik niets, dus als het er was, bleef het ergens steken. Tot overmaat van ramp, had ik net de verwarming aangezet, dus die plaat was gloeiend heet. De salami, als het er al was, zou binnen de kortste keren gebraden zijn. Ook kon ik niet wachten totdat het er tenslotte vanzelf uit zou zijn gekropen, want die viezigheid wilde ik toch echt niet meemaken. Als het nou een sok of zo zou zijn geweest, was het zo erg nog niet, maar dit!!!!

Hier moest ik wel even over nadenken. In die hoek stond een dun rond latje met een diameter van een 0,5 cm, waarmee ik, tijdens een "schoonmaak- en ontdooisessie" van de vriezer, het ijs uit de smalle ruimtes tussen de laden, losmaakte. Die had gelukkig de goede maat om onder de vensterbank en achter de verwarming te passen. Toen de plaat iets minder heet geworden was, ben ik met die stok achter de verwarming in de weer gegaan. Ik voelde inderdaad, dat er iets achter lag en hoopte ondanks alles toch, dat het de salami zou zijn. Alleen het zat muurvast en de grip op die lat was niet echt stevig. Ik kon niet zien wat ik deed en ook de vensterbak zat in de weg. Dus na een kwartier prutsen, was ik er wel achter dat het zo niet zou gaan lukken.

Dan maar een aanval van onderaf! Ik ging languit op de grond liggen, me afvragend, hoe ik straks inhemelsnaam weer overeind moest komen in die smalle ruimte, tussen de wasmachine en de muur, en begon via de onderkant tussen de verwarming te poken. Na vijf minuten gaf het pakje salami [want dat was het inderdaad] zijn strijd op en kwam kalmpjes onder de verwarming uitgegleden. Pfff Karel, eet smakelijk!