Ohhh, deze rare tijd, had het vanvond weer voor elkaar om me even goed op de kast te krijgen. Wat was het geval? Na een heftige uitbraak van corona hier in Stede Broec waardoor de hele douchehulp van de buurtzorg voor Karel, tot stilstand was gekomen, was het gelukkig nu weer mogelijk, om na ruim een maand, weer 1x per week hulp te krijgen met douchen. Toen dat weer opgestart was, heb ik meteen alle wekenlijkse katheterwissels op die ochtend gezet, zodat ik dat ook niet allemaal meer, alleen hoefde te doen.
Ook vanmorgen was alles gewisseld en toen ik vanavond om 10.30 uuur, zijn nachtkatheter wilde aansluiten, kon ik de losse ophanghaak, die ik altijd met leukopor vastplak aan de nieuwe zak, niet vinden. Oh, jee, als de buurtzorgmedewerkster die maar niet, met de oude zak mee, had weggegooid. Dat kunstje had ik zelf al een paar keer geflikt, dus wist ik, precies, wat me te doen stond. Ik liep de tuin in om in de bak te kijken, en realiseerde me, dat het uitgerekend de avond was, voor het legen van de kliko, waar die zak was ingegooid. Die bak stond dus niet meer in de tuin, maar die had ik een paar uur terug, een behoorlijk eind verderop aan de stoeprand gezet. Toen ik mijn jas aantrok, om naar die kliko lopen, bedacht ik me ineens, dat ik helemaal niet buiten mocht zijn. Avondklok!, Verdorie, ook dat nog. Wat nu? Zal ik wel of zal ik er niet heenlopen? Uiteindelijk besloot ik het toch maar niet te doen en met een gammel reservehaakje heb ik de nachtzak aan zijn bedrand gehangen, met de gedachte van "Morgen komt er weer een dag, en dan zien we wel weer verder". Nadat ik hem verder geholpen had, deed ik het bed weer omlaag en zag in het afwasteiltje, dat als lekkage-beveiliging onder de nachtzak stond, ineens het vermiste haakje liggen. Zucht!!!!
