Eigenlijk wil ik vandaag nog even namijmeren of die bizarre rit van gisteren door het centrum van Amsterdam. Suzanne was mee, en voordat we de stad inreden, wilde ik haar eerst de situatie laten zien, hoe de rijbanen waren ingedeeld in de Gaaspendammer tunnel. Ik dacht dat ik het na, twee keer proberen en vier keer foutrijden, het wel onder de knie had, maar helaas niets was minder waar. Voor de vijfde keer ging het fout. Het was een raar gezicht, daar bij Ikea, die lege parkeerplaats, maar dat zag ik niet vanaf de beoogde afslag, want die had ik voor de vijfde keer gemist. Met een flinke deuk in mijn ego, heb ik het met een grote omweg nog een keer geprobeerd en zowaar,ik durf het bijna nog niet te geloven, maar krijg ik de indruk dat ik het nu bijna door heb. Eigenlijk is het simpel, maar je moet het even weten. Er zijn twee tunnelbuizen. De linker, met twee rijbanen, gaat rechtstreeks naar de A2-linksom, richting Utrecht. De rechter heeft 3 rijbanen. De meest linkse rijbaan gaat rechtstreeks naar de A2-rechtsom, richting Amsterdam en de andere twee komen uit op de afslag naar Ikea. Als ik dus maar rechts aanhou, en niet halverwege, per ongeluk de tunnel uitrij op de afslag naar Gaaspendam, kom ik in ieder geval bij Ikea en belangrijker, ook een patatje behoort dan tot de mogelijkheden. Kijk, als het nou wat simpeler op de borden zou staan of ligt het aan mij? Geen idee, maar in mijn beleving staat zoveel op, dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Tijdens mijn zesde poging belandde ik op de afslag van Ikea en wilde richting binnenstad. Dus eigenlijk weer niet goed. Hoewel, het was in ieder geval de juiste tunnelbuis. Nu de rijbaan nog!. Om nog meer problemen te vermijden, koos ik een bekende weg en ben via Abcoude naar de A2 gereden.
Maar ik hou op over die verhipte tunnels. Wat erna kwam was veel interessanter. Via de A2 en de brug over de Amstel reed ik de Rijnstraat in. Het was superdonker en nat weer en het gaf een raar gevoel. Overal waar ik keek zag ik fietsen. Als er maar even ruimte was, stonden er fietsen, rijen dik, neergesmeten of netjes in een rij. Oversteken was bijna niet te doen, want dan moest je eerst door een dikke rij fietsen heen worstelen. Ik zag alleen in de vele kleine levensmiddelenwinkeltjes licht. Verder waren de winkels meestal donker en dicht. Veel mensen liepen er ook niet op straat. We gingen verder de stad in. Reden rechtdoor bij de stoplichten van het Victorieplein en ik maakte Suzanne attent, dat ik hier vroeger veel kwam, in het winkeltje rechts op de hoek. Eerst was het een platenzaak en later werd het een brillenwinkel. Tot mijn verbazing was het dat nog steeds, hoewel het vroeger vast geen Pearle zal zijn geweest. Ook in de eerste straat links kwam ik vaak. Dat was toen we pas in Amsterdam woonden en mijn ouders in de Ijsselstraat, korfbalenden op de velden van Deetos. De ruimte is er nog, de korfbalvelden niet. Het is nu een pleintje en trapveldje met doelen voor de jeugd. We gingen door. De Rijnstraat wordt Van Woustraat, staken de Ceintuurbaan over en ik maak Suzanne attent dat links de Albert Cuypmarkt is. Dat had ik niet hoeven doen. De aankondiging boven de weg was duidelijk genoeg, maar geen markt te zien. Weer zo`n raar gevoel. Meestal krioelt het hier van de mensen, maar ik keek in een dode straat, met veel nat asfalt en geen mens of kraam te zien.
Bij de Amsteldijk ging ik linksaf, niet zeker wetend, of ik de Utrechtsestraat per auto door kon. En ik wilde toch echt richting Dam. Dan maar via de Vijzelstraat. Dus gingen we bij de Heinekenbrouwerij rechtsaf en draaide, via de rotonde, de Vijzelstraat in. Nou, er mocht dan lockdown zijn, dat gold niet voor de werkzaamheden. Had ik in de Rijstraat, zodra ik de brug overkwam als deels over de trambanen gereden, hier was het nog veel erger. Dat had ik dus zeker niet verwacht. Na al die jaren te hebben open gelegen vanwege de Noord-Zuidlijn, zou het nu toch wel eens klaar zijn, had ik gedacht. Niet dus. Alle bruggen waren gehalveerd en ik moest links langs de trambanen laverend door de straat. Het was een compleet woud van rood-witte palen. Gelukkig had ik hier een voorganger en ik maakte er dankbaar gebruik van om in zijn kielzog de weg te vervolgen. Het Muntplein was uitgestorven. Geen enkele voetganger op de voor mij zo overbekende , door toeristen overbevolkte, oversteekplaats en wandelroute vanuit de Reguliersbreestraat, onder de Munt door naar de Kalverstraat. Zo gek! Mijn voorganger ging de Doelenstraat in, dus waren we weer alleen.
De Dam bijna leeg, voor noch achter ons een auto en hier kon ik zelf rustig de auto stilzettend, uit het raam, even een foto nemen. Het Damrak was hetzelfde verhaal. Toen ik eenmaal aangekomen was bij het Centraal station wilde ik linksaf. Dat was vroeger een hachelijke onderneming met al die overstekende voetgangers, die vanaf het station, het Damrak opliepen. Nu had het gemakkelijk gekund, maar helaas, het kon niet meer, en ik moest voor de St.Nicolaaskerk langs, mijn weg vervolgen. Daar ik, door al die wegomleggingen en opgebroken straten, even geen idee meer had, hoe ik achter het Centraal Station kon komen en ook geen zin had weer ergens vast te lopen, heb ik, heel laf, de simpelste route gekozen. Met een vaartje van 70 km. reden we door de IJtunnel en via de IJdoornlaan belandden we weer op de A10. Sinds de 100 km regel mijdt ik als het even kan de snelwegen. Maar ik was zo onder de indruk wat we hadden meegemaakt, dat ik als een brave burger de A7 afsukkelde richting Hoorn. Het was een indrukwekkende rit geweest.
[Foto`s: gemaakt door Suzanne, behalve die van de Dam, zoals ik al schreef in het stukje]
