Gisterenmorgen liep ik omstreeks half twaalf de keuken in en zag dat Karel de wasmachine van zijn plek had getrokken. "Oh, nee", was mijn eerste gedachte, "wat nu weer". Op mijn vraag waarom de wasmachine midden in de keuken stond, kreeg ik te horen, dat hij een pakje salami kwijt was, wat waarschijnlijk achter de wasmachine gevallen was. Op de plek waar dat apparaat had gestaan, lag een heleboel stof, maar zeker geen pakje salami. Zover was Karel ook al en zei tegen mij dat hij had geprobeerd, om, op de wasmachine, het pakje te openen en dat het waarschijnlijk uit zijn handen geglipt was en over de ruimte naast de wasmachine heen achter de verwarming gegleden was.
Nadat ik gekeken had of het niet gewoon in de koelkast lag, moest ik hem wel gelijk geven en sloeg bij mij de wanhoop toe. Hoe vaak had ik hem al gevraagd, niet op de wasmachine te werken omdat ik uit ervaring wist, dat alles erachter of ernaast viel en hoe vaak had ik hem al gevraagd, om aan mij te vragen om de pakjes te openen, omdat hij alle vleeswaarplakjes doorknipte. Nee hoor, natuurlijk niet. En zo zat ik weer met een probleem opgescheept, want hij ging het niet oplossen.
De ruimte tussen de verwarmingsplaat en de muur is hooguit 4 cm. dus erachter kijken ging niet vanwege de overlappende vensterbank. Ook eronder zag ik niets, dus als het er was, bleef het ergens steken. Tot overmaat van ramp, had ik net de verwarming aangezet, dus die plaat was gloeiend heet. De salami, als het er al was, zou binnen de kortste keren gebraden zijn. Ook kon ik niet wachten totdat het er tenslotte vanzelf uit zou zijn gekropen, want die viezigheid wilde ik toch echt niet meemaken. Als het nou een sok of zo zou zijn geweest, was het zo erg nog niet, maar dit!!!!
Hier moest ik wel even over nadenken. In die hoek stond een dun rond latje met een diameter van een 0,5 cm, waarmee ik, tijdens een "schoonmaak- en ontdooisessie" van de vriezer, het ijs uit de smalle ruimtes tussen de laden, losmaakte. Die had gelukkig de goede maat om onder de vensterbank en achter de verwarming te passen. Toen de plaat iets minder heet geworden was, ben ik met die stok achter de verwarming in de weer gegaan. Ik voelde inderdaad, dat er iets achter lag en hoopte ondanks alles toch, dat het de salami zou zijn. Alleen het zat muurvast en de grip op die lat was niet echt stevig. Ik kon niet zien wat ik deed en ook de vensterbak zat in de weg. Dus na een kwartier prutsen, was ik er wel achter dat het zo niet zou gaan lukken.
Dan maar een aanval van onderaf! Ik ging languit op de grond liggen, me afvragend, hoe ik straks inhemelsnaam weer overeind moest komen in die smalle ruimte, tussen de wasmachine en de muur, en begon via de onderkant tussen de verwarming te poken. Na vijf minuten gaf het pakje salami [want dat was het inderdaad] zijn strijd op en kwam kalmpjes onder de verwarming uitgegleden. Pfff Karel, eet smakelijk!
