Dat is toch niet meer voor te stellen in 2021! Mijn ouders hadden in ons gezin maar één radio. En niet een radio, die je even in je zak stopt, nee, het was een heus meubelstuk, die net als de tv later een prominente plaats had in de kamer. Wat later kwam daar een platenspeler bij, maar TV, CD en internet, daar had toen nog niemand van gehoord. Het was op die radio, gewoon luisteren naar praten en muziek, wat er op dat moment te horen was, en als je een bepaald programma wilde beluisteren, wat pas later werd uitgezonden, moest je daar gewoon op wachten. En dat was dat. De enige mogelijkheid om een muzieknummer van je keuze te horen, was was "een plaatje aanvragen" bij één van de vele verzoekprogramma`s. Geen wonder dus dat de Arbeidsvitaminen, waarin, per bedrijf, zulke verzoeknummers werden gedraaid, een zo razend populair programma was. Er werd heel veel naar geluisterd, ook door mij, hoewel, alleen wanneer ik de kans had, want 10 uur in de ochtend, is nou niet bepaald een tijd, dat ik veel thuis was. School was er ook nog! Toch herinner ik me, dat mijn moeder me vaak met mooi weer naar buiten heeft "geschopt", want ik was niet bij die radio weg te slaan. En ja, gezond was dat natuurlijk niet.
Ook De Familie Doorsnee, een hoorspel, dat 1x per week op maandagavond werd uitgezonden, was in die jaren immens populair en ondanks dat ik toen al een jaar of zeven was, herinner ik me er slechts heel vaag iets van. Schijnbaar vond ik het niet interessant genoeg. Wat ik nog wel goed weet is, dat we met spanning in 1952 luisterden naar de reportages uit het getroffen gebied van de watersnoodramp, want we waren net vanuit uit dat gebied naar Amsterdam verhuisd en met broerlief luisterden ik samen, iedere avond om 7 uur, voordat we naar bed gingen. Eerst was dat naar Paulus de Boskabouter, die met zijn boze Eucalipta, ons zijn avonturen vertelde en later werden dat de hoorspelen van Saskia en Jeroen, die geschreven waren door Jaap ter Haar. Dat was in 1956, te zien op de foto, waarop ik samen met broer Hans aandachtig zit te luisteren.
Toch was ik niet blij met dat ding. Net als later met de tv, was het een dwingeland van de eerste orde, want juist op het enige moment dat ons gezin, met z`n viertjes gezellig bij elkaar kon zijn op een dag, nl. bij het avondeten, was het mondje dicht. Nooit konden mijn broer en ik op dat cruciale moment onze verhalen kwijt. Want hoe ging het dan? Klokslag zes uur stond het eten op tafel en ging de radio aan. Nieuwsberichten! Pappa luisterde naar het nieuws en dat was dat. Zou het alleen die 10 minuten nieuwsberichten zijn geweest, was het nog wel te doen, maar nee, dat was pas het begin. Daarna kwam "Commentaar op het nieuws", een soort "uitgelicht" praatje over een van de nieuwsitems en dan, gelukkig niet elke dag, blijkt uit mijn google zoektocht, begon de heer GBJ Hilterman ook nog een keertje met zijn "Toestand in de wereld". Als dat allemaal was geweest, waren we met gemak een half uur verder en had ik het avondeten, intussen ook wel naar binnen gewerkt, waardoor het meest sociale moment van de dag, in mijn ogen compleet was verpest. Dat had ik zo klein als ik was, helemaal door.
Nu ik zelf ouder ben en ook iemand, die dag in, dag out met de telefoon in de hand het nieuws zit te lezen, begrijp ik mijn vader ook wel, want hij toen het nieuws natuurlijk niet zoals nu, 24/7 binnen handbereik. Maar heus, was het nou zo moeilijk geweest, om dan dat avondeten een half uurtje te verzetten. Daar snap ik nog steeds niets van en vragen kan ik het ook niet meer. Hoewel, misschien hebben mijn moeder en ik het wel geopperd, maar was dat meer een zaakje van "Pappa`s wil is wet".Ja daar had ik toen al aardig ervaring mee, en dat ik er na ruim 60 jaar, weer over begin en zelfs de programma-namen nog weet, blijkt wel hoe hoog het me altijd heeft gezeten.
Vandaar ook, dat ik met het verleden in mijn achterhoofd, me heel bewust heb voorgenomen het anders te doen. Natuurlijk heb ik onze kinderen ook wel eens gevraagd even hun mond te houden, maar zelden tijdens het avondeten, wat bij ons meestal leuke, en vaak ook chaotische, momenten zijn geweest.
Aanvulling: 19 februari 2021:
Toeval bestaat niet zeggen ze altijd, maar wat het dan wel is weet ik niet, maar precies één dag later pikte ik een stukje NOSJournaal mee, waarin ik hoorde dat, die dag de Arbeidsvitamine zijn 75e verjaardag vierde. Ik dacht meteen aan dit stukje en was heel verbaasd, dat het programma nog steeds bestond.
