Woensdagmiddag

Dat ik in het verleden altijd al de wens heb gehad stukjes te schrijven blijkt uit het onderstaande verhaal wat ik jaren geleden geschreven heb. Het is toen helaas maar bij een stukje gebleven, maar tijd had ik er toen nauwelijks voor en als je het stukje hebt doorgelezen zal je ook meteen begrijpen waarom.

Tot zover die druilerige woensdagmiddag. Wanneer ik de toevoeging onder het woordje einde heb geschreven is niet precies duidelijk. Omdat ik het over cassettebandjes heb zal het toch wel weer een tijdje geleden zijn, want die zijn ook zowat verleden tijd. Tegenwoordig is het nog eenvoudiger. Tot op de achterbank van de auto kan je de kinderen naar films laten kijken dus zal het aantal keren dat er gevraagd wordt "he mam, hoever nog?" behoorlijk zijn verminderd.

Ik heb de Robbie van toen, die nu zelf ook vader is van een dochtertje van anderhalf, het stukje nog niet zo lang geleden laten lezen, Zijn reactie bracht mij behoorlijk in verwarring. Dacht ik een grappig stukje te hebben geschreven, was zijn visie volslagen anders en hij zei maar één ding. He, mam, je had ons toen die middag ook kunnen troosten!. Heb ik dat toen gedaan. Tot mijn spijt moet ik bekennen dat ik dat niet meer precies weet. en voor mijzelf loopt ik nu allerlei excuses te bedenken waarom ik dat dan wel of niet gedaan zou hebben. Idioot natuurlijk nu ruim 30 jaar later, maar het feit dat het mij niet loslaat ligt er. Verder vind ik de reactie van Rob ontzettend lief. Opvoeden leer je niet op een cursus, maar gewoon in het dagelijkse leven en met zo`n vader als hij zie ik voor Sam de toekomst zonnig in. Waarschijnlijk zat ik die middag aardig tegen de grens aan, maar ja zij waren ook met z`n tweetjes. En..... als ik dat stukje niet geschreven had, zou niemand zich meer iets herinneren van die middag dus zulke trauma`s hebben ze er ook niet aan over gehouden.  

Geschreven: Opperdoes, 12 februari 2006

Dagtekening: februari 1972