Vanaf 2005 schrijf ik korte stukjes in dit digitale dagboek. Dat kunnen er drie per week zijn, maar soms ook, schrijf ik maanden niet. Waarover ik schrijf, dat kan vanalles zijn. Heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden, vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven. Op de foto hierboven sta ik, in de zomer van 1987 in de tuin van één van de grote herenhuizen in het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen. Daar stond een grote "spiegelbol", waarmee ik mezelf op de gevoelige plaat zette. Een selfie dus van ruim 35 jaar oud en ook van ver voordat dat het woord "selfie" werd uitgevonden. Erg scherp is de foto helaas niet, maar ja, wat kan verwachten van zo`n oude foto, die al heel wat heeft meegemaakt vanaf een opname op een 35 mm fotorolletje tot een computerbestandje in het digitale tijdperk. Toch vind ik hem nog steeds de moeite waard om hem eens in het zonnetje te zetten.

maandag 30 januari 2017

Scheuren

Van de intussen meer dan 10 jaar dat ik nu in de garage van Zentveld in Hoorn kom, kreeg ik vandaag het mooiste compliment wat ik ooit daar gehad heb. Mijn rijstijl was economisch volslagen ontverantwoord volgens Gerard Kaag. Huh? Hoezo dan wel?
Nou dat zal ik even uitleggen. Ik heb iets gedaan wat ze nog nooit waren tegengekomen en waar ze stomverbaasd over waren. Ik heb met mijn auto 140.000 kilometer gereden met dezelfde achterbanden. Nu moesten ze deze vervangen. Niet omdat het profiel te ver was uitgesleten, maar omdat de banden teveel waren uitgedroogd aan de zijkanten. Hij heeft het me laten zien en ik kon duidelijk zien dat de banden verpulverden en dunner werden. Het zou te gevaarlijk worden om hier mee door te blijven rijden want dan liep ik het risico een klapband te krijgen en dat was toch het laatste wat ik wilde.

Snappen doe ik het niet echt, rij ik echt zo truttig? Nee toch, want ik rij toch meestal om de dooie dood niet zachtjes. Ik rij meer in de stijl van dik tegen de maximum snelheid aan. De secretaresse/telefoniste die dit alles vanaf een afstand hoorde, deed ook even een duit in het zakje. Haar advies loog er niet om. "Je hebt veel te netjes gereden, ga maar eens een beetje meer scheuren!". Ja daar zit wat in.

Dit was echt lachen! Snap je, economisch ontverantwoord, ja de groeten, volgens mij verdienden ze te weinig aan mij. Grapje!

Geschreven: Opperdoes, 27 juni 2008
Dagtekening: 26 juni 2008