Tweede
kerstdag 1994:
Loc.
16 trekt de goed bezette en in kerstsfeer versierde rijtuigen 61, 65
en 62 door een druilerig Westfries landschap naar Wognum. Vreemd
hoor zo in de winter, geen koeien in het weiland, geen bloemenveld
bij Wognum, en ook de eenden en zwanen laten verstek gaan. De
vrijwilligers van de restauratie, die van te voren de tafels in
kerstsfeer gedekt hebben serveren de erwtensoep en roggebrood met
spek zo feestelijk alsof het lijkt dat we in een vijf sterren
restaurant terecht gekomen zijn. In Wognum aangekomen staat een
enthousiast zwaaiende en bellende kerstman, die ons naar café
"Het Boemeltje" begeleidt. Voor ieder kind heeft hij een
cadeautje en de meeste van hen willen ook zijn schoot wel uitproberen
tot groot genoegen van de fotograferende ouders.
In
een gedachtenflits zie ik kerst 1979 voor mij. Hetzelfde druilerige
weer, dezelfde stoomtram, dezelfde kerstman en dezelfde schoot. Een
beetje verlegen ging zij toen bij de kerstman op z`n knieën zitten.
Weer
terug in 1994 staat Suzanne mijn nu 21-jarige dochter naast mij en ik
vraag: "Wil je nog een keer?" Een lacherig protest is haar
eerste reactie. Dan stap ik naar de kerstman toe en zeg tegen hem: "U
heeft mijn dochter als klein meisje nog op schoot gehad. Waarop hij
antwoordt: "Dat kan kloppen, want ik kan me dat meisje van
Haarsma nog wel herinneren. Suzanne en ik schieten beide in de lach,
toch wel twijfelend aan zijn antwoord. Ikzelf wijd zijn bevestigende
antwoord het feit dat Karel naast mij staat en hij dus door hem wel
weet wie we zijn. Daarna leggen aan de kerstman uit dat dat kleine
meisje een beetje veranderd is in die 15 jaar maar dat ze nog steeds
datzelfde kleine meisje is wat toen in haar bruine jasje op zijn
schoot heeft gezeten. Gelukkig voor mij laat ze zich door de kerstman
overhalen om nogmaals op zijn schoot plaats te nemen zodat een
geschiedenisherhalende foto kan worden gemaakt.
Geschreven:26 december 1994
Dagtekening: 26-12-1979 en 26-12-1994
