Zelden
heb ik er zo over nagedacht als vanmiddag. Ik moest om 4 uur nog even
een boodschap doen bij AH in Nibbixwoud en ik rij dus heel rustig
door de polder die kant op. Ineens zie ik in Midwoud een vlag
halfstok hangen. O, ja dat is waar ook. Dodenherdenking vanavond. De
gemeente Noorder-Koggenland heeft ons gevraagd pas na zes uur
vanavond de vlaggen uit te hangen, dus ik had ik ze nog niet gezien.
Ook had ik er even nog niet aan gedacht. Ik krijg een wee gevoel in
mijn binnenste. Daar rij ik dan in vrijheid door een schitterend
landschap. Veel uitbundig gekleurde bollenvelden en uitzonderlijk
mooi weer. Dan moet ik toch wel even denken dat het de verdienste is
van mensen die er hun leven voor hebben opgeofferd dat ik dat kan
doen. Daar sta je echt niet zo vaak bij stil. Misschien ben ik een
beetje gedeprimeerd, maar ik vind het toch wel frappant dat me dat
ineens overviel.
Terugkomend uit Nibbixwoud zit ik buiten in de
schaduw dit stukje te tikken. Straks zullen we ook de vlag halfstok
hangen. Nog verder nadenkend over die dodenherdenking kom ik maar tot
een conclusie. Dat ik hier zo rustig zit te tikken is niet zo gewoon
als het allemaal wel lijkt. Het had zo`n 6 0 jaar geleden wel eventjes anders uit kunnen pakken. Vandaar dat ik één
ding zeker weet. Ik heb het mijn hele leven al gedaan en ik zal het
blijven doen. Vanavond om acht uur hou ik twee minuten mijn mond en
zal aan hen denken, want dat is wel het minste wat ik aan ze
verschuldigd ben.
Geschreven: Opperdoes, 4 mei 2006
Dagtekening: 4 mei 2006
