Mijn
ouders hadden vakantiegewoontes die ik nog nooit in een gezin ben
tegengekomen. Allereerst maakten zij zonder kinderen een grote
autorondreis van twee tot drie weken en daarna maakten zij nog een
klim of wandelvakantie naar een van de Duitse middelgebergten met
ons.
Mijn
vader moet trouwens net als ik wel een enorme liefde voor autorijden
hebben gehad want hij heeft bij die grote reizen gigantische
aantallen kilometers gemaakt en zij gingen meestal richting Italie,
Frankrijk, Zwitserland en Oostenrijk. Met z`n drieën want An Capel, een huisvriendin ging ook mee. Na die vakanties hadden ze nog maanden napret, want de
enorme aantallen foto`s werden verwerkt in een schitterend
vakantiealbum. Via een compleet scenario werden di albums op maat
gemaakt en profssioneel ingetekend door mensen van An`s werk
[Uitgeverij Elsevier] waarna ze nog weken nodig hadden om die stapels
foto`s in te plakken. Dat alles in tweevoud zodat mijn ouders en An
er beide een album aan overhielden. Later zijn de foto`s overgegaan
in dia`s en die staan nu nog in grote getale op zolder in Abcoude.
Een
keigoede actie van mijn moeder heeft mij in ieder geval die weken
doorgeholpen. Zij had voor iedere dag een klein cadeautje gemaakt,
zodat we daar naar toe konden leven. Dit was echt klasse en ik zie de
doos nog staan, in de kast onder de trap. Wel heel erg lief was dat
ik tijdens een gesprek heel kort geleden hoorde dat mijn moeder het
er ook niet zo gemakkelijk mee heeft gehad. De vakanties waren
uiteraard geweldig maar het achterlaten van ons was voor haar ook
verre van gemakkelijk. Echter de terugkomst vergoedde veel.
Cadeautjes waren er te over uit allerlei onbekende oorden.
Het
feit dat zij zonder ons op vakantie gingen vond ik weliswaar niet
leuk, maar wel doodnormaal. Daar dacht ik niet over na. Het zou voor
ons te lang en te saai zijn. Dat is volkomen waar, deze reizen waren
totaal ongeschikt voor kinderen. Wij hadden onze eigen vakanties en
ik vond het fijn om die buitenlandse reizen te maken. Dat kwam in die
tijd nog niet zoveel voor. Het was heel lief voor ons speciaal
nogmaals op reis te gaan en ik moet toegeven dat ik daardoor een hoop
van de wereld gezien heb. Maar mijn vader zou mijn vader niet zijn
geweest als hij in zijn enthousiasme niet een ding was vergeten. Om
ook eens aan ons te vragen wat we nou precies zouden willen en of we
die vakanties nou wel echt leuk vonden. Als kind sputter je niet
zoveel tegen en zeker niet tegen een persoon als mijn vader, maar ook
hij moet donders goed hebben geweten dat ik een broertje dood had aan
wandelen en klimmen, dat heb ik echt wel laten merken. Trouwens wat
dat betreft ben ik geen spat veranderd. Lopen om te lopen vind ik nog
steeds flauwekul. Ik wil veel kunnen zien en dat gaat me lopend veel
te langzaam.
Geschreven: Opperdoes, 4 maart 2006
Dagtekening: eind jaren `50