Vanaf 2005 schrijf ik korte stukjes in dit digitale dagboek. Dat kunnen er drie per week zijn, maar soms ook, schrijf ik maanden niet. Waarover ik schrijf, dat kan vanalles zijn. Heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden, vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven. Op de foto hierboven sta ik, in de zomer van 1987 in de tuin van één van de grote herenhuizen in het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen. Daar stond een grote "spiegelbol", waarmee ik mezelf op de gevoelige plaat zette. Een selfie dus van ruim 35 jaar oud en ook van ver voordat dat het woord "selfie" werd uitgevonden. Erg scherp is de foto helaas niet, maar ja, wat kan verwachten van zo`n oude foto, die al heel wat heeft meegemaakt vanaf een opname op een 35 mm fotorolletje tot een computerbestandje in het digitale tijdperk. Toch vind ik hem nog steeds de moeite waard om hem eens in het zonnetje te zetten.

maandag 30 januari 2017

Kerstmannenmutsje

 Een paar dagen geleden zat ik naar een film te kijken, toen me ineens opviel dat het icoontje linksboven in de hoek van mijn VLC videospeler er wel heel merkwaardig uitzag. Normaal is het een orantje-wit gestreept torentje, waar je nauwelijks op let, want het is er gewoon. Ik had het eerst niet door, maar toen ik er nog eens goed naar keek zag ik pas wat het was. Ik zag dat het vertrouwde torentje voorzien was van een kerstmannenmutsje en schoot in de lach. Haha, een leuke grap. Toen ik er nog eens verder mee ging spelen bleek, dat ook als ik het programma "op de balk" zetten, het kerstmannenmutsje nog duidelijk aanwezig was. Ik ging verder met de film en dacht er verder niet meer over na.
Uren later schoot dat kerstmannenmutsje ineens weer in mijn hoofd en vond ik de grap eigenlijk niet zo leuk meer. Het is toch eigenlijk te gek voor woorden, hoe lollig ook, dat ze zomaar in je computer de boel zitten te manipuleren. Ik begon het een beetje eng te vinden. Nu is het een kerstmannenmutsje en een leuke grap, maar hoever kan dit gaan. Straks kunnen ze je vanalles gaan beletten. Waar blijven we dan? Daar moest ik maar even niet over nadenken om mijn avond niet te verzieken.Toch meteen daarna stelde één andere gedachte me weer een klein beetje gerust. Hoera, hier aan de zijkant van mijn laptop zit een heel klein knopje. Dat is voldoende. Met een druk daarop schakel ik het hele internet uit, en zal niets en niemand meer in mijn computer komen. Pfffffffff.... Dat is toch wel een geruststellende gedachte. 

Geschreven: Opperdoes, 22 december 2009
Dagtekening: eind december 2009