Rondlopen
in een filmset, dat is de beste beschrijving van het "Southern
at War event" dat ik de afgelopen zaterdag en zondag heb
meegemaakt bij de Bluebell Railway in East Sussex in Engeland. Nog
nooit heb ik een evenement bijgewoond waar ik zo realistisch de sfeer
van de tweede wereld oorlog heb kunnen ervaren en hoewel sfeer een
gevoelsuiting is die bijna niet te beschrijven valt, ga ik het toch
proberen.
Die
beklemmende jaren `39-45 heb ik gelukkig niet meegemaakt, want 13
dagen na mijn geboorte was er vrede, Toch ben ik er zeer intensief
mee opgegroeid. Via boeken, films en later televisie heb ik veel van
die tijd geleerd en het meeste heeft een diepe indruk bij me
achtergelaten. Vele films heb ik gezien Nederlandse zowel als
buitenlandse. Daarnaast heb ik door mijn voorliefde voor BBC
programma`s en de vele reizen naar Engeland veel van de geschiedenis
en cultuur meegekregen. Vandaar dat het Warweekend voor mij een al al
herkenning was.
Ik
zag het al van verre. Een cantinewagen en twee jeeps en stonden voor
het station Sheffield Park, De chauffeuse met rode pet stond ernaast.
Op alle drie stations stapte je terug in de tijd van de 40-ger jaren.
De schuilkelders werden aangegeven en op allerlei muren werd
gewaarschuwd voor de vijand. Militairen van allerlei rangen en
standen liepen al dan niet met hun liefje af ten aan en ook de Home
Guard was ruim aanwezig. Ook was men voorbereid op een vijandige
aanval want alle ramen waren afgeplakt. Het personeel van het station
liep ook met de specifieke ronde helm op het hoofd. Toen de trein
kwam binnenrijden zag je hoe de hoge militairen hun kranten dicht
sloegen en snel uitstapten. Op
het perron was het een drukte van jewelste. Ten bate van de RAF
stonden huisvrouwen met hun bloemetjes jurken en haarnetjes hun
homemade baksel te verkopen.
De
kinderen, die in die tijd nog kinderen mochten zijn, renden en
speelden ongestoord hun spel in de door hun moeders gebreide truien.
De jongens liepen met de bekende grote petten op het hoofd, terwijl
de meisjes blootshoofd liepen, maar wel met twee vlechtjes afgebonden
door een strikje. Speelgoed bleek aardig internationaal want zij
speelden met precies hetzelfde speelgoed als in Nederland in die
tijd. Maar het meeste trof mij toch de jongetjes die in hun
schooluniform met groene blazer en grijze kniekousen als evacuee naar
het platteland werden gestuurd. Op hun trui zat een bruinkleurig
label gespeld met daarop hun naam. In hun hand een bruin koffertje
met hun dierbaarste bezittingen, zoals een knuffelbeest en wat
spelletjes en om hun schouder natuurlijk het onvermijdelijke
kubusachtige doosje met het gasmasker. Het moet voor die moeders en
kinderen onvoorstelbaar moeilijk zijn geweest. Gezinnen die uiteen
vielen, niet alleen omdat de mannen naar het front moesten, maar ook
omdat de kinderen uit de grote steden weg moesten. Langs de lijn werd
een bom ontmanteld en een heel kampement lag gelegerd bij het
benaderen van station Horsted Keynes, waar ook een vliegtuig was
neergestort. Op het station in Kingscote was een tijdelijk
postkantoor ingericht omdat het bestaande was verwoest.
Dit
is een kleine opsomming van de taferelen die ik daar gezien heb en
wie mij beter kent zal er niet verwonderd over zijn dat ik dat heb
vastgelegd in vele foto`s en een stuk film. Je kan zeggen wat je wilt
over het engelse volk, maar met hun oog voor detail zijn ze meesters
in het maken van musea, dat wist ik allang en wat ik nu gezien heb is
meer dan dat. Een sfeerplaatje wat zijn weerga niet kent.
Geschreven: Nutley, 16 mei 2006
Dagtekening: 12 en 13 mei 2006
