Digiwandeling door mijn verleden

Leuk dat Google Streetview! In een “verveel- momentje” ben ik met de tablet op zoek gegaan naar wat gebouwen, die van betekenis zijn geweest in mijn leven. Tot mijn grote verrassing staan bijna alle mijn voormalige woonhuizen nog fier overeind. De scholen kwamer er minder goed af. De meeste zijn afgebroken, dus moest ik genoegen nemen met veel hoogbouw, een hotel en een parkje. Ook zijn helaas niet alle streetviewfoto`s even duidelijk. Bomen, struiken en auto poets je bij die foto`s niet een-twee-drie weg. Ik heb me in dit stukje beperkt tot de drie plaatsen van mijn vroegste jeugd, tw. Dordrecht, Slikkerveer en Amsterdam, omdat ik die het leukste vond om te beschrijven. Misschien de rest een andere keer……
   

In het Oranjepark 41 [was in mijn tijd 35] in Dordrecht verknalt een overdadig groeiende struik het uitzicht op mijn allereerste woonhuis behoorlijk. In dit huis woonde ikzelf als baby, maar mijn grootouders en later mijn oom en tante woonden er tot diep in de jaren 70, zodat ik er toch heel wat herinneringen aan heb. Het is een prachtig huis, wat het tijdens de tweede wereldoorlog behoorlijk te verduren heeft gehad. Een nieuwe erker werd in de jaren 60 aangebouwd, wat het vooraanzicht totaal veranderde. Helaas is van de omgeving weinig overgebleven. Het is een erg drukke eenrichtings weg geworden, die samen met de Toulonselaan een groot deel van het stadverkeer voor zijn rekening neemt. Het even kijken beperkte zich dus helaas tot er behoorlijk snel langsrijden, want anders belemmerde je het verkeer. Ook, en dat vind ik helemaal jammer, is het “hofje”, waarop wij toen keken verdwenen. Het zag eruit als een laaggelegen straatje en doorsteek naar dezelfde Toulonselaan, waarlangs allemaal hele kleine woninkjes stonden, die zo karakteristiek zijn voor de Dortse hofjes.

Achter het huis was een klein stadstuintje met een bouwvallige schuurtje. Helemaal van hout en als je binnenin stond, keek je dwars door de planken heen naar buiten. Ik was altijd een beetje bang dat die schuur, net als ik erin stond, zou instorten zo gammel was de boel. Achter een net zo haveloze en hoge schutting en houten deur, was een brandgang, die de ene kant op na een stuk of vier naastgelegen huizen met een bocht uitmondde op straat en de andere kant op, zo lang was dat ik het eind niet kon zien. Ook daar vond ik het allemaal een beetje eng, want het was een hele lange smalle met as en gravel verharde gang, omzoomd door gras en hoge onkruidplanten en dan aan de de ene kant oude hoge houten tuinschuttingen en aan de andere kant een enorme hoge muur van een achterliggende grote fabriek, die intussen op een andere plaats is herbouwd. Vanuit die fabriek kwam altijd een monotoon bass-geluid van zware machines. Ik kan me eigenlijk maar van één keer goed herinneren dat ik in de tuin zat. Het was bloedheet, en ik zat lezend en limonade drinkend in een ligstoel met een afdakje, waar ik een grote handdoek overheen had gehangen tegen de zon en luisterde naar de nooitstoppende machinegeluiden van de Verblifafabriek. [Later Lips]

Binnen was het huis een typisch voorbeeld van zijn tijd, dus een voorloper van de doorzonkamer. Een voor- en achterkamer met als afscheiding aan beide kanten twee kasten met daartussenin twee naar elkaar toe sluitende glazen schuifdeuren. Maar vooral de keuken was schitterend. Langs de ene lange wand hingen hele hoge blauwgeschilderde, houten kasten boven een typisch grijsgestipte granieten aanrecht. In die kasten zaten deuren met raampjes. Aan de andere kant van de lange wand stond nog een hele hoge mooie bergkast. Kom daar tegenwoordig maar eens om. 
   

Maar genoeg over dit huis, want na vier jaar [1949] verhuisde ik naar een splinternieuwe woning in Nassaustraat 234, te Slikkerveer. Van hoe het er binnen uitzag weet ik niet veel meer, want we hebben er vrij kort gewoond en in tegenstelling tot het vorige huis, kwam ik er nadat we er weggingen natuurlijk niet meer in. Eén ding herinner ik me echter nog heel goed. Het huis had een zolder die niet geheel was afgebouwd. De vloer bestond uit een raamwerk van balken met in het midden een soort van loopplank. Dus het was zaak om daar op te blijven lopen want tussen die balken was er alleen een dunne gipsplatenlaag, die het plafond van de verdieping eronder vormde. Natuurlijk ging dat een keertje fout. Mijn moeder stapte mis en zakte met haar voet door de “vloer” van de zolder met als resultaat een flink gat in het plafond van hun slaapkamer.

     

   

De buitenkant van het huis bracht me in verwarring. Op de streetviewfoto stond na het intikken van het adres een totaal ander huis wat ik met geen mogelijkheid kon herkennen als mijn oude huis. Ik begreep daar niets van, want zoveel was het niet veranderd. Dat wist ik nog van mijn bezoek in 2005. De ruime tuin leek veel kleiner doordat het huis intussen helemaal was ingebouwd, maar ik kon toen ik er voor stond nog wel zien dat het hetzelfde huis was. Op die foto niet. Wat nu te doen. Nadat ik de streetviewfoto`s had vergeleken met de foto`s die ik tijdens mijn bezoek in 2005 heb gemaakt kwam ik tot de volgende conclusie: of er zit een fout in google maps streetview of het huis is afgebroken en er zijn totaal andere huizen gebouwd. Dat zou natuurlijk best kunnen, want mijn bezoek in 2005 is natuurlijk ook al weer 10 jaar geleden. Streetview geeft in het begin van de straat nog de goede huizen aan en als ik dan verder wil proberen dichter bij ons oude huis te komen, schakelt hij over naar totaal andere woningen. Dat is vreemd en brengt me tot de conclusie dat er eigenlijk maar een oplossing is. Als ik wil weten hoe het zit, moet ik zelf gaan kijken. Maar ook begin ik zo langzamerhand te vermoeden, dat de in 2005 gemaakte opnamen misschien wel eens historisch kunnen te zijn.

   

En dan vlak voor de Watersnoodramp, verlieten wij in de zomer van 1952 Slikkerveer en de omgeving van Dordrecht en Rotterdam om in Amsterdam de Watergraafsmeer onveilig te gaan maken. Ook hier kregen wij een splinternieuw opgeleverde woning in de Dulongstraat in Amsterdam. Op de streetviewfoto is het het vierde huis van rechts, net links van de lantarenpaal.

Het is niet zo`n zoekplaatje als in Slikkerveer want er is nauwelijks iets veranderd. Het ouderwetse kolenhok naast de achterdeur is weg, en de nering van de tegenoverliggende winkels is veranderd, maar verder gaat het hier zijn rustige gangetje in een kalme buurt. Ik heb hierover al een hoop geschreven in mijn 2005 stukje “Terug van weggeweest”, toen ik met mamma deze plek nogmaals bezocht, maar al tikkende komen er nu toch nog wat nieuwe herinneringen naar boven.

Toen wij er pas kwamen wonen was het natuurlijk allemaal nogal kaal. Als je de Fizeaustraat inreed waren er zowel rechts als links allemaal grasvelden. Het eerste gebouw rechts was een school [staat er nog]. Het eerste gebouw links was een school [afgebroken] en dan kwam je even verderop bij “ons” rijtje rechts. Intussen zijn de grasvelden aan het begin van de straat volgebouwd met aan beide zijden van de straat een bejaardenhuis en flats; is voetbalvereniging JOS, aan het eind van de straat, er nog steeds en kan je via deze weg, tussen de voetbalvelden door tegenwoordig de Weesperzijde op of onder het tunneltje door naar de Kruislaan. Vroeger kon je vanuit de Fizeaustraat alleen links de kruislaan op en stond er op de plek waar nu het tunneltje is [bij de bocht] nog een heuse grote stadsboerderij. De koeien van die boerderij zagen wij vanuit ons keukenraam op een grote grasheuvel, die later de Gooscheweg zou worden, lopen. Uniek voor Amsterdam, ook toen al.

Een rijtjeshuis in Amsterdam met tuintje voor en achter is natuurlijk bijzonder, maar van binnen was het toch wel heel erg klein. De wc was boven, want die kon er beneden niet meer bij en waar de badkamer was, daar heb ik geen idee van. Er zullen drie slaapkamers zijn geweest maar dat is het dan. Vanaf de voordeur, liep je rechtdoor naar boven tegen de wc-muur aan. Verder weet ik het niet meer. Beneden was een grote huiskamer, keuken en bijkeuken. De keuken is anno 2016 een voorbeeldplaatje van de jaren 50 en ik laat de foto`s voor zich spreken. Door het raam van de keuken zie je de winkel aan de overkant en de personen op die foto zijn mijn moeder, haar zuster [voor mij tante Miep] en mijn toen kleine nichtje Hetty. [zie ook: Onze Amsterdamse keuken]

   

 Toen ik de woonhuizen had gehad, ben ik met de scholen begonnen en wat ik al schreef, had ik daarmee minder succes. Het houten keetje, dat zou moeten doorgaan voor mijn eerste kleuterschool, bestaat nog. Hoewel...ik twijfel er eigenlijk een beetje over of het wel het goede gebouwtje is. Er staat op de plek uit mijn herinnering, inderdaad een houten gebouwtje, maar ik twijfel of dit gebouwtje al ruim 60 jaar oud is. Vandaar dus geen foto totdat ik er iets meer weet. Van de lagere school in Slikkerveer weet ik niets meer dan de ligging en dat ik daar mijn linkse identiteit ben kwijtgeraakt. Hier begonnen mijn schrijflessen, waarbij ik absoluut met mijn rechterhand moest schrijven. Het was ergens in de buurt van de Prinses Irenestraat achter het kantoortje van pappa, maar daar kan ik op streetview niets van vinden.
  

In Amsterdam staat in de Fahrenheitstraat staat nog het gebouw van mijn tweede lagere school. Ik zeg expres gebouw, want het is nu geen school meer. Op die school, waar ik slechts een jaar was, zat ik nog in die ouderwetse houten schoolbanken met die beruchte losse inktpotjes, die je in de vierkante gaten liet vallen en schuifdekseltjes had om ze af te sluiten. Die werden gebruikt waar ze voor bedoeld waren en ook daar mocht ik alleen met mijn “goede hand” met de kroontjespen schrijven. Verder waren we ook op de zondagen niet van school verlost, want hier gingen mijn broer en ik naar de zondagsschool. Dat was dus versjes leren en bijvelverhalen aanhoren. Ook de hadden ze daar zo`n offerblok waarop een beeldje van jezus stond, die met het hoofd buigt als er een muntje in werd gedaan. Ik herinner me nog de grote bijbelplaten die aan het schoolbord werden gehangen.
   

Na een jaar verhuisde ik weer van school. Dit keer naar de Prof. H Burgerschool op de Plantage Muidergracht. Deze is echter helemaal afgebroken. Op de streetviewfoto kan ik alleen uit de vorm van het grasveld afleiden, dat dit mijn “driehoekige” speelplaatsje is geweest, waar ik met mijn klasgenoten poseerde midden in de winter met een of andere sneeuwbeest. Op de plek van het gebouw zijn flats neergezet. [zie: Prof.H. Burgerschool]

Eenzelfde lot ondergingen mijn beide MMS-schoolgebouwen. Gebouwen is een groot woord, want het waren allebei tijdelijke houten noodgebouwen, waar ik totaal geen beelden heb. Veel moeite om er iets moois van te maken had men trouwens ook niet gedaan, want ze waren beide gedoemd om snel te verdwijnen. Op de plek van de eerste gebouw [twee 4-klassige houten keten], waar we al na twee jaar weg moesten, staat nu Amsterdam Hilton en op plek twee, de Prinses Irenestraat is heel veel hoogbouw neergezet. [zie: Middelbare Meisjesschool]

Toch was het een verrassend spelletje op een lusteloze avond. Van mijn school op de plantage Muidergracht wist ik dat hij verhuisd was, maar niet dat ook het gebouw was gesloopt en ook het raadsel van “ons” huis in Slikkerveer ga ik een keertje oplossen. Ik ga er wel eens kijken!


Veeeeeeel later, tw. 7 januari 2019:

Dat vermoeden, dat de foto`s uit 2005 wel eens historisch zouden kunnen zijn, is helaas waar. Ik was er in juni 2016 met Hans, Bep en Karel en wilde Hans nog een keertje laten zien waar we toen hadden gewoond. Dat was dus te laat. Tot mijn stomme verbazing waren alle huizen afgebroken en hebben ze de nieuwe huizen, die ik op de Streetview foto`s zag, er voor in de plaats gezet. Gek hoor, een heel ander huis, met een voor mij zo bekend adres.

Geschreven: 4 april 2016, aangevuld op 7 januari 2019 en bewerkt op 21 september 2025
Dagtekening: 1945-1970

Hoe is het mogelijk

In het stukje "Fietsen" heb ik het er al even over. Voordat ik in 1994 mijn rijbewijs haalde, was fietsen, na lopen, de enige mogelijkheid om ons in de buurt te verplaatsen. En omdat deze manier van vervoer, dus een absolute noodzaak was om ergens te komen, stond recreatief fietsen in de regio, voor mij op een hele diepe onderste plaats. Ik liet me dus zelden overhalen om op dat vervoermiddel, eens toeristisch en/of sportief de omgeving in te gaan.

Een van die zeldzame, recreatieve ritten vond plaats in de zomer van 1982. Op dat moment was het een gewoon rondje door Westfriesland, maar achteraf gezien was er tijdens die rit toch wel iets bijzonders gebeurd. Alleen wist ik dat toen nog niet.

Nadat we het, in totale verlatenheid liggende, station Twisk waren gepasseerd, kwamen we in Opperdoes aan.  

Daar stond op dat moment de stoomtram klaar om de overweg te passeren, dus maakte ik snel wat foto`s, want dat zag je niet elke dag.

.

   

Gelukkig nam ik ook nog een foto, waar het station op stond, niet wetende dat we er een kleine 16 jaar later bijna 20 jaar zouden gaan wonen. Maar daar bleef het niet bij. Ook maakte ik een foto van de "stoomtramman", die bij de overweg fanatiek met de rode vlag liep te zwaaien. Hij is later, toen we allebei vrijwilliger bij de stoomtram zijn geworden, één van onze beste vrienden geworden. Ik verbaas me er nog steeds over, dat ik toen in volkomen onwetendheid die foto`s nam en dat die doodnormale handeling, later een serie, zo bijzondere beelden, heeft opgeleverd. En dan wil men nog beweren dat toeval niet bestaat? Hoe heet dit dan?

Ik ben veel met mijn foto`s in de weer geweest, scannen, sorteren, op datum zetten en ga zo maar, door, maar dit ontdekte ik eigenlijk veel te laat. Ik kan het Arie niet meer vertellen en ook Karel krijgt er helaas niet veel meer van mee. Maar ik blijf me verbazen, dat ik toen op een plek was, die ruim 16 jaar later onze woonplek zou worden en ik een onbekende man op de foto zette, die later een goede vriend zou worden.

Geschreven: 13 september 2025

Dagtekening: zomer 1982

Autootjes

Nu ik al zo`n negen jaar zelf de nederlandse wegen onveilig maak, denk ik nog wel eens met weemoed terug aan de “tochtjes” die wij als kind maakten bij mijn ouders in de auto. Mijn vader zal zo ongeveer in 1954 zijn rijbewijs hebben gehaald en toen gingen wij met de kever iedere zondag tochtjes maken. Dat was geweldig want op deze manier hebben mijn broer en ik het hele land van noord tot zuid en van west tot oost leren kennen. Vooral ik was daarin behoorlijk geinteresseerd en zat vaak met de kaart op mijn knieen de route te volgen. Mijn broer had een andere hobby in de auto. Omdat hij nog zo klein was kroop hij als grap nogal eens in de achterbak van de auto. Hij zat daar wel een beetje opgevouwen, maar ja voor even was dat wel te doen. Trouwens dat “tochtjes maken” laat je tegenwoordig wel uit je hoofd, want het hedendaagse verkeer is veel te druk en de benzineprijs wordt er ook niet leuker op.

Blijkbaar heb ik wel eens een keer met een fototoestel op de achterbank gezeten want deze twee klassiekers vind ik geweldig. Zijn zijn ca. 1966 gemaakt en zoals je ziet is het “klaverblad” Ouderijn nog gelijkvloers. Ook de agenten nemen het nog niet zo nauw. Ze staan doodgemoedereerd op de vluchtstrook, zich van geen enkel gevaar bewust en de benzinepomp staat pal langs de weg. Moet je tegenwoordig eens om komen.

De tweede foto is gemaakt, ook door de achterruit, op de brug bij Vianen en mijn eerste gedachte bij het zien van dit beeld is "wat een rust en dat is de A2? Toen bekeek ik de foto nog een goed. Het lijkt erop dat deze foto nog laat zien dat er in Nederland driebaanswegen zijn geweest. De middenbaan was toen voor beide richtingen als inhaalstrook te gebruiken. Je moet er met het huidige verkeer toch niet aan denken, maar, hoewel niet echt duidelijk, lijkt het er op deze foto wel verdacht veel op.

Trouwens autorijden toen, lijkt me heel wat leuker dan nu.. Geen snelheidscontroles en geen flitspalen. Mijn vader reed echt niet zachtjes en als hij nu zou hebben gereden, zou hij een bekende geworden zijn, bij het justitieel incasso bureau. De kever oftewel zijn volkwagen reed als de beste en snelheden van 140 km per uur waren geen uitzondering. Mijn moeder kan zich ook nog herinneren dat hij een avond 160 reed en ze heeft toen echt in angst gezeten. Zijn borrels telde hij ook niet, 160 km per uur of niet. Hoewel, ze tijdens datzelfde gesprek zei, dat ze hem nooit dronken heeft gezien. Eigenlijk is best een wonder dat er nooit iets is gebeurd.

Eerst hadden we een donkergrijze kever. Hij had een ovaalronde achterruit, helaas zonder spijltje en het nummer zit nog steeds in mijn geheugen gegrift. Hij heeft het jaren zonder noemenswaardige problemen uitgehouden. De tweede volkswagen was blauwe. Dat was volgens mijn moeder een maandagmorgenmodel. Altijd was er wat mee en zelfs in de vakanties hebben ze de binnenkant van menige garage gezien. Deze had een grotere achterruit, die iets rechthoekiger was. Daarna was het uit met de kevertjes. Een directeur, in de 60-er jaren, reed daar niet in. Drie vauxhalls kan ik me nog herinneren. Een grote rode waarmee we naar Wenen zijn geweest, een bruine  en uiteindelijk een witte. Van die laatste twee kan ik me niet zoveel meer herinneren want ik toen was het huis al uit. Maar statussymbolen of niet, ook met deze auto`s ging het wel eens mis. Mocht ik van de laatste twee niet veel meer weten, de eerste herinner ik me maar al te goed.  Die die grote rode bak heeft ervoor gezorgd, dat wij op de terugweg vanuit Wenen, halverwege Duitsland op de autobahn strandden en wij door collega`s van mijn vader, weer naar huis zijn gebracht. Wat er precies aan de hand was met die auto, weet ik niet meer, maar maar het was een enge belevenis om daar midden op te terugreis niet gewoon verder te kunnen.

11 september 2025

Dit stukje schreef ik dus al in 2006 en we zijn al vele jaren verder. Hoewel ik aan het eind van het eerste deel bleef twijfelen over mijn opmerking over die driestrooksweg, kon ik het me eigenlijk niet voorstellen dat het zo was. Nu, zoveel jaren later en ik dit ik dit stukje wil publiceren, wilde ik toch eigenlijk wel weten of mijn geheugen weer een spelletje met me speelde, of dat dit soort wegen echt heeft bestaan. Was ik in 2006 nog niet op de hoogte met “even googelen” nu wist ik dat wel. Wikipedia bracht uitkomst en ja, dus, ze hebben echt bestaan. Bloedjelink, dat zegt de uitleg ook wel en hun bestaan heeft dan ook niet lang geduurd, maar ik heb zekerheid, dat op deze foto een “traditionele driestrooksweg” te zien is. Bijzonder!

Geschreven: Opperdoes, vrijdag 5 augustus 2005
Dagtekening: ergens in 1966

Bijgewerkt: 12 september 2025

Wasmerkjes

Geschreven: 23 juli 2020

Dagtekening: eind 2010-nu

Een paar maanden geleden schreef ik de volgende zin, met de bedoeling er een stukje van te maken. “Toen ik vanmorgen de was aan het opruimen was, zag ik ineens het kleine wasmerkje in de theedoek. Oh, dacht ik meteen, die was van mamma geweest. Van haar laatste 6 weken daar in `t Kampje in Loenen aan de Vecht”.

Het stukje kwam er toen niet, en nu, een paar maanden [en een heleboel wassen] verder, ontdek ik dat er nog meer zijn. In een theedoek, zoals ik al zei, maar ook vond ik er nog eentje in een washandje en eentje in een badhanddoek. En...misschien zijn er nog wel meer?. Ook wandelt er hier een washandje rond met een wildvreemde naam erop. Vreemd hoor, zouden ze er zo`n zoodje van maken, in de wasserijen van de verzorgingshuizen. Ach eigenlijk geen wonder, dat er zulke verstekelingen tussen zitten. Ga er maar eens aanstaan, om die hele boel uit te zoeken, want ze hebben het al druk genoeg. En daarnaast, mamma controleerde het ook niet meer, want zij kon die merkjes helaas niet meer lezen. Sterker nog, ze zal zich niet eens meer met dat wasgoed hebben bemoeid.
                                              

Maar dat ze nu bij mij tussen de was zitten vind ik geweldig. Iedere keer als ik er eentje zie, geeft me dat weer een liefdevolle en warme herinnering aan haar. En die vreemde eend in de bijt? Die levert me een glimlach op met de gedachte: “Wie zou het toch geweest zijn?”.

9 september 2025

Bovenstaand stukje schreef ik in de zomer van 2020, niet wetende dat drie jaar later de wasmerkjes ook mijn leven binnen zouden komen. Toen Karel in mei 2023 in een verpleeghuis ging wonen, werd mij de keuze gesteld, om zelf zijn was te blijven doen of het via het verpleeghuis laten verzorgen. Ondanks de pittige rekening die het me maandelijks oplevert, heb ik gekozen voor de tweede optie. Gelukkig kan ik het betalen, want ik moet er toch niet aan denken, dat ik die gigantische berg wasgoed, van een man met een stoma en katheter, die beiden nogal eens de nare gewoonte hebben om te lekken, zelf zou moeten doen.

En ja, ik heb intussen bij hem ook al wel eens een vreemde eend in de “wasmerkjes”-bijt gezien. Helemaal niet erg toch? Net als bij mamma, ziet ook Karel het niet meer en ik ben wel de laatste om me daar druk over te maken.

Zelfscannen

Ik was al een tijdje niet bij de Lidl in Hoorn geweest en dat zou ik merken ook. Het begon al toen ik een winkelwagentje pakte.



Op het handvat zat een nieuwe houder, waarin je duidelijk een smartphone kan plaatsen. “Huh, niet zo handig”, was mijn eerste gedachte, want als je tijdens het boodschappen doen, je winkelwagentje en daarmee dus ook de telefoon even uit het oog zou verliezen, kon die er [zo leek op het eerste gezicht] door onbevoegden, zomaar worden uitgehaald. Gelukkig zag ik, na een beetje verder kijken, dat er toch wel goed over was nagedacht, want je kon, door zijkanten van de houder, naar binnen te klappen, het apparaat vastzetten. Maar, hoewel ik meestel wel voor iets uitproberen ben, heb ik me er toch maar even niet aan gewaagd.

Eenmaal binnen ging het al vanouds, totdat ik bij de zelfscan kwam. Het was er druk en alle zelfscan-kassa`s waren bezet. Ik ondernam een spurtje, toen ik een dame, haar kassastrook uit het kassa-apparaat zag halen, en scande daar snel mijn net sinaasappels in. In de haast, had ik al wel gezien, dat er een groot plateau links naast de kassa`s was geplaatst, wat ik nog nooit eerder had gezien en waarop met grote letters het woord "weegschaal" te lezen was. Ik schonk daar verder geen aandacht aan, wetende dat ik niets te wegen had. Toen ik na de sinaasappels, mijn crackers wilde scannen, kon ik dat niet, want het scherm van de kassa gaf aan, dat ik die sinaasappels op de weegschaal moest leggen. “Huh?”, dacht ik, “Een net sinaasappels is toch al gewogen?” Na een paar vruchteloze pogingen om door te gaan, heb ik, me nogal onnozel voelend, gedaan, waar dat scherm om vroeg en jahoor, ik kon weer verder. Ik scande een pak crackers in en weer vroeg het scherm, om het artikel op de weegschaal te leggen. Toen had ik het wel even gehad, want ik snapte er helemaal niets meer van. Een medewerkster, die me blijkbaar nogal zag klungelen, kwam naar mij toe en vertelde me dat tegenwoordig alle gescande artikelen op de weegschaal moeten worden gelegd en dan, nadat de prijsaanduiding op het kassascherm groen is geworden, je verder kan. Na haar verhaal werd me nog even fijntje gewezen op de uitleg, die levensgroot boven de kassa hing.

Tja…. wat moet ik dan nog zeggen. Eigenlijk maar één ding. Sorry…., maar iedereen die mij kent, weet, dat lezen is niet mijn sterkste kant is en zeker niet na een sprintje bij drukke kassa`s en daar komt nog bij dat het woord "weegschaal" me ook nog eens op het verkeerde been zette. Ik had niets te wegen, dus waarom zou ik dan alles op een weegschaal leggen. Dat deze handeling ter controle is toegevoegd is achteraf gezien wel duidelijk, maar toch ontkom ik wederom niet aan de gedachte, dat onze medemens, die het niet zo nauw neemt, het je soms behoorlijk lastig kan maken.

Geschreven: 9 augustus 2025

Dagtekening: 9 augustus 2025  

Zo herinner ik me Amsterdam

Soms heb ik dat. In een nostalgische bui dromen over mijn jeugd in Amsterdam. Er komt vanalles bovendrijven, zoals........

----- dat de Weesperstraat, er net zo uitzag als de Utrechtse- en Leidsestraat, d.w.z. een heel smalle straat, waar lijn 5 doorheen reed. Hij reed tussen de bruggen op enkelspoor, wat zich dan op de bruggen boven de gracht vertakte in dubbelspoor, zodat de trams elkaar daar konden passeren.

----- dat ik eens met een vriendinnetje mee naar huis ging in de Utrechtsedwarsstraat, naar een huis dat zo oud en scheef was, dat we onze knikkers van de ene naar de andere kant van de kamer naar de andere lieten rollen,

----- dat ik, waarschijnlijk met datzelfde vriendinnetje uit de Utrechtsedwarstraat, luid schreeuwend [want het echode zo leuk], door de galerij op het Frederiksplein liep. Op deze plek staat nu de Nederlandse Bank. Daar valt misschien ook nog wel iets te schreeuwen, maar een echo zal het niet geven.

----- dat, de grachten, net zoals nu, vol stonden met geparkeerde auto`s. Maar toch was er een wezenlijk verschil. Er was toen langs de waterkant, nog geen, railing, ter voorkoming van een "voertuigduik" in de gracht. Het bezorgde me dan ook altijd vlinders in mijn buik, als mijn vader zijn auto langs een gracht parkeerde, waar toen nog verbluffend veel plaats was.

----- dat er achter het centraal station nog een straat was, met aan de ene kant, de sjofele achterkant van het Centraal Station en aan de andere kant het IJ met een rij botenhuizen, waar het altijd heel bedrijvig was, vanwege de ponten en allerlei, op het IJ varende, boten.

----- dat ook aan die achterkant van het station, er een druk samengaan was van mannen en mooi opgedofte vrouwen, waarvan ik als kind totaal niet begreep wat er gaande was.

----- dat ik aan de voorkant van het Centaal Station moest oppassen, dat ik niet uit mijn schoenen gereden werd door snel rijdende auto`s op het Stationsplein.

----- dat, ik op kerstochtend, door een nog slapende en bijna autoloze stad met mijn ouders, naar de kerkdienst in de Oude Kerk reed. Op het Oude Kerksplein, parkeerden we de auto op een bijna leeg plein vlak voor de deur. [zie Kerstherinneringen]



---- dat ik, op een avond, een wedstrijd moest basketballen in de Oude Rai. Het gebouw, in de Ferdinand Bolstraat leek meer op een groot uitgevallen sjofel houten fabriekspand met een rond gebogen dak, wat op instorten stond. Dat klopte zowat, want het stond al op de nominatie om afgebroken te worden. Die avond, zal ik nooit vergeten, want ik speelde daar op 22 november 1963, de dag dat mijn opa jarig was en Kennedy werd vermoord. Een paar dagen later stond ik bij de nieuwe RAI om het condoleance-boek te tekenen.

----- dat aan het eind van de Waddenweg in Amsterdam-Noord de stad op hield, want vanaf daar reden wij de polder in.

----- dat er ergens bij een kerk in de Rijnstraat een Mariaverschijning had plaatsgevonden. ......

----- dat er op de Middenweg, voor de villa "Frankendael" een hele lange rij bomen stond. In het voorjaar werden deze bomen bevolkt door een heleboel reigers. Het was een gesnater van jewelste en de hele straat, tramrails en bovenleiding zag wit van de vogelpoep. Je liet het dan echt wel uit je hoofd om er onderdoor te fietsen.

----- dat mijn vaders`s eerste kantoor in de Nieuwe Doelenstraat stond. Zijn kamer keek uit over de Amstel en het Muntplein. Het raam was vlak naast het bekende balkon van Hotel L`Europe, waar ik jaren later The Beatles op de foto zou zetten.

----- dat ik een keer samen met mijn moeder speculaaskruiden ging kopen in het oude winkeltje van Jacob Hooy, bij de Nieuwmarkt. Het was toen echt nog niet zo, dat elke levensmiddelenzaak deze niet zo gangbare kruiden in voorraad had. Nog zie ik in mijn herinnering boven mijn hoofd, de bruine puntzakjes hangen, waarin wij onze aankoop later mee naar huis kregen. Geholpen werden we door een winkelbediende, die ons hielp via een soort loketje in de opbouw van de toonbank en een luide bel kondigde zowel onze aankomst als vertrek aan. Ik vermoed dat zelfs toen het winkeltje al een museale bezienswaardigheid was. Als ik tegenwoordig over de Kennemerstraatweg in Limmen rijd, waar zich de huidige panden van deze firma bevinden, word ik altijd nog herinnerd aan het bezoek aan dat bijzondere winkeltje.

----- dat het Prins Bernard Plein bij het Amstelstation werd aangelegd. Na zijn ontstaan, leek het meteen al meer op een verkeersplein dan op een stadsplein, zoals de naam doet vermoeden, met een groot rond grasveld in het midden. Lijn 5, die van het Amstelstation naar de Wibautstraat ging, reed eerst dwars door het grasveld heen, later erom heen, en daarna er weer er doorheen en zo door. Of het precies in die volgorde heeft plaatsgevonden weet ik niet meer, maar het veranderde nogal eens. Trouwens dat was ook het geval op het Weteringscircuit.







-----dat er bij datzelfde Prins Bernardplein grote gebouwen werden neergezet. De enige naam die ik me herinner is van het eerste gebouw tw. Casa Academica [Nu Hotel Casa]. Ook verscheen er de Gooiseweg, die in mijn ogen, wel heel erg breed was voor die tijd.

----- dat, de Schagerlaan, die er vlakbij lag, een klein landelijk dijkje was, dat vanaf de Hugo de Vrieslaan, door een soort diep landschap met allemaal volkstuintjes, naar de Ringdijk liep.

----- dat er op de hoek Kruislaan-Rozenburglaan een grote boerderij stond. De, daar wonende boer liet zijn koeien grazen, op de al aangelegde "dijk" wat later de Gooiseweg zou worden.

----- dat ik vanaf de Hugo de Vrieslaan, op de zijgevel van het [in aanbouw zijnde] eerste huis in de Maxwellstraat een groot bord zag hangen, met daarop "TE KOOP, 25.000 gulden".

----- dat er op de Linneausstraat een kerk werd afgebroken, maar de toren er nog altijd, [heel decoratief], staat. En over kerken en afbreken gesproken. Ook op de hoek van de Amsteldijk-Ceintuurbaan stond ook een grote kerk die ineens verdwenen was.

----- dat er, tijdens de verkiezingen, van die grappige borden op de bruggen kwamen te staan. Vooral die van de provo partij trok mijn aandacht. Verrassend is op de foto van dat bord nog de in aanbouwzijnde Nederlandse Bank op het Frederiksplein te zien.



----- dat het KNSM eiland alleen te bereiken was via een verbindingsdam. Het eiland zelf bestond uit hoge, bouwvallige pakhuizen, die hun beste tijd hadden gehad. Als ik uit de stad kwam, was er net na de verbindingsdam het SHB kantoor, waar mijn vader werkte.

Ohhh, zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, want van mijn 8e tot mijn 18e heb ik er gewoond. Ook fietste ik, toen ik wat ouder werd, veel door de stad, naar vanalles en nog wat toe. Van het bezoek van The Beatles  [zie: The Beatles in Amsterdam] totaan de actie "Open het dorp" in de Rai. Maar goed, daar hebben we het nu even niet over. Vandaag wat herinneringen aan plekjes, die ik bezocht, en soms verdwenen zijn, zoals ik ze kende. En voor de goede orde wil ik nog even Amsterdam-West vermelden. Het komt in mijn herinneringen helemaal niet voor, want, van wat daar gebeurde, weet ik niets. Ik woonde in Oost en verder dan de lijn Olympisch stadion-Oud West kwam ik nooit. Ook staan de herinneringen niet in chronologische volgorde vermeld, maar ik heb ze opgeschreven, zoals ze, op dat moment, mijn hoofd kwamen binnenwandelen. En........ evenzo belangrijk, het kan best dat sommige dingen niet helemaal kloppen. Sorry dan, mijn geheugen is ook de jongste niet meer en speelt soms een gemeen spelletje met mij. .

En dan nog even iets wat de stad zelf betref. De Pijp, De Jordaan, en alle woongebieden in de oude binnenstad [behalve het winkel- en toeristengebied], zijn in mijn herinnering nogal sjofel tot op het achterbuurtgrenzende af. Dat is nu gelukkig wel even anders. Ik verbaas me nog steeds als ik in de stad kom, want de veranderingen zijn enorm. Alleen al een simpel tegeltje naast de voordeur eruit en een plantje erin, doet wonderen. Maar ook is de stad veel schoner dan in mijn herinnering. Dat maakt me blij en weerspreekt gelukkig weer eens de stelling dat alles vroeger beter was.

18 juni 2025

Bovenstaand stukje schreef ik alweer bijna 3 jaar geleden en net als bij sommige andere stukjes, duiken er steeds nieuwe herinneringen op die ik eigenlijk heel graag wil toevoegen. Zo vond ik op facebook wat foto`s, die precies aansluiten bij wat ik hierboven al beschreef. Bijzonder, want hoewel in de jaren '50, de focus lag op de uitbreidingen in Amsterdam-West, zijn deze een leuke uitzondering, want het zijn beelden uit mijn toemalige woonomgeving, tw. Amsterdam-Oost en de Watergraafsmeer. En dat vind ik te gek, want hoewel mijn vader en later ikzelf, veel foto`s maakten van gebeurtenissen in die jaren, kwam een beeld van de stad toch altijd op de tweede plek. En dat is nu juist, wat ik hier nu vind. Met Wikipedia als hulpmiddel voor enkele precieze data, plaats ik dus hier wat foto`s voor mijn eigen plezier. Dus geen eigen werk helaas, maar wel "Amsterdam, zoals ik het zag".

Het Prins Bernardplein:

Ik schreef hierboven al over de grillige loop van de tram en het ontstaan van de Gooiseweg. Mijn eigen foto [zie boven] maakte ik vanaf het perron van het Amstelstation. Van oudere datum is de foto die ik vond. Hij moet kort na de opening van het plein zijn gemaakt. Onduidelijk is de naamgeving. Het schijnt een tijdje Mr. Treubplein te hebben geheten en ik heb wel iets gelezen over een ander/ouder Prins Bernardplein en een verbod in de oorlog op de naam vanwege de link naar het koningshuis, maar hoe het nou precies zit, dat werd me niet echt duidelijk.

Het Amstelstation:
Ik schreef er nog niet eerder over. Het werd een vertrouwde plek. Meestal betrad ik het station via de ondergrondse ingang aan de voorzijde van het station bij de eindhalte van lijn 5. Via de grote en brede trap kwam ik dan in de grote hal. Naar boven kijkend zag ik, voor mij en achter mij, de twee fascinerende, grote muurschilderingen van Peter Alma.



Voor een kind waren die enorm. Links bevonden zich de loketten en aan het eind, na een grote krantenkiosk ging je dan naar de perrons. Ik vond het een bijzondere wereld en soms ook een heerlijke speelplaats . Veel later werd het nog een korte tijd, de overstapplaats waar ik vanuit de trein uit Abcoude, lijn 5 moest nemen naar mijn werk in de Wibautstraat. Ondanks het feit, dat de eerste foto is genomen, 4 jaar voordat ik in Amsterdam kwam, geven zo toch een goed beeld uit de tijd dat ik het leerde kennen. Een enorm gebouw in the middle of nowhere en veel te groot voor zijn doel. Ook dat is nu wel even anders.

De Hugo de Vrieslaan en de Middenweg:
Mijn looproute naar school. Vanuit mijn huis liep ik, over de Hugo de Vrieslaan naar de Middenweg. [zie: Prof. H. Burgerschool]. Bij de eerste foto stond de fotograaf volgens mij op de zandbult van de toekomstige Gooiseweg. Op de zijgevel van het huis middenrechts, hing aan de straatkant het onvergetelijke "Te koop-bord" voor de rij huizen aan de rechterkant van de Maxwellstraat. In de verte zie je de Emmakerk aan de Middenweg, waarin ik vele zondagochtenden, niet echt tot mijn genoegen, heb doorgebracht en waarbij ik op de tramhalte al die jaren op lijn 9 heb gewacht. De tram bracht mij bij de Plantage Muidergracht, waar mijn school zich bevond. Iets meer richting Diemen kwam ik in het begin ook vrij regelmatig op de Middenweg. Op de zondagen haalden mijn moeder, broer en ik, onze vader op, die heel vaak naar de voetbalwedstrijd van Ajax ging. Alleen als we laat waren, haalden wij de plek van de foto niet, want dan kwam hij ons halverwege de Veeteeltstraat al tegemoet. [zie: Betondorp]

De Weesperzijde:

Ik heb lang getwijfeld of deze foto erbij zou zetten. De Weesperzijde was wel vlak in de buurt, maar het beeld zegt me niet veel, want ik kwam haast nooit. Maar om er een [niet zo fijne] 

herinneringen aan te hebben, was dat ook niet nodig. De geur van de Blookerfabriek herinner ik me maar al te goed, want als de wind vanaf die plek onze kant op kwam, was de chocoladestank niet te harden

Dit was het voor nu. Mijn herinneringen zijn voorlopig op, maar dat kan zo veranderen. En ......mocht me weer iets te binnen schieten, dan weet ik deze plek te vinden om ze zo snel mogelijk weer op te schrijven.

30 juni 2025

Via fb, in een post van "Amsterdam levend verleden", werd me er weer een leuke herinnering aangeboden. Ik schreef in het voorgaande stuk al, dat wij vaak op de Waddenweg in Amsterdam Noord kwamen en dat wij aan het eind daarvan de polder inreden. Wij kwamen daar, omdat er een kennis van mijn ouders woonde. Op mijn foto, die mijn vader moet hebben gemaakt, werd zij opgehaald, omdat ze met mijn ouders op vakantie ging. Mijn "broertje" slooft zich lekker uit om de bagage naar de auto te brengen. Zelf ben ik helaas op in geen velden of wegen te bekennen, maar ik herinner het me goed en was er zeker bij. Voor mij is het heel duidelijk is, dat dit gebeuren zich moet hebben afgespeeld in het rijtje huizen, wat verder op de foto. Zo leuk!

Geschreven: 6 september 2022

Dagtekening: 1953-1963

Babietje

 Gemaakt: 26 juli 2025

Dagtekening: juli 2025

Frederiksoord

Ik schreef er al over in het stukje over mijn bijzondere lagere school; tw. het schoolkamp in 1956 naar Frederiksoord in Drenthe. Wie de foto`s maakte, weet ik natuurlijk niet meer, maar ik ben blij dat ik ze heb. Los van de foto`s, heb ik er twee herinneringen aan. De keiharde stromatten waarop wij sliepen en die lange weg, waaraan de hoeve lag, die we liepen om ergens te komen. Wat we er verder hebben gedaan, weet ik absoluut niet meer. In een dolle opwelling bedacht ik me, dat ik nog wel eens zou kunnen gaan kijken of de Hoeve Koning Willem III nog steeds zou bestaan.



Op 14 juli 2024 ging ik op pad. Niet helemaal onvoorbereid natuurlijk, want ik had al wel een beetje gezocht op het net. Veel kwam er niet uit. Ik had gedacht, dat het op zijn minst wel een soort vakantie-onderkomen zou zijn, maar uit niets bleek dat het zo was. Maar door dat gegoogel wist ik al wel de straatnaam en ook [via Streetview] dat het gebouw nog bestond. Maar van mijn ideaal beeld, een vakantie bestemming of boerenwinkeltje was al niet veel overgebleven. Laat staan, dat ik aan iemand zou kunnen vertellen over mijn verblijf van 68 jaar geleden.



Ik zag het gebouw al uit de verte. Het lag aan een drukke doorgaande weg [hihi, wel even anders als in mijn herinnering] en stoppen was geen optie. Dus ik reed heel brutaal het [naar het leek] particulaire erf op en zette de auto stil. Er was ruimte genoeg, want er was een grote betonnen oppervlakte. Het gebouw was nog goed te herkennen, maar gaf me zeker niet de illusie van een gezellige boerenhoeve. De vorm klopte en ook de naam was nog prominent aanwezig, maar het leek meer een schuur, waar zeker niet in werd gewoond. Ik stond op het punt even uit te stappen en wat foto`s te nemen, toen vanachter mij een boos en keihard blaffende hond een aanval op de auto deed. Ik schrok me lam en draaide heel snel het raam weer dicht. Op dat moment kwam er ook langs de zijkant van de hoeve een man op een trekker naar mij toe rijden, die zonder aandacht aan mij te schenken, voor me langs de weg op reed. Toen had ik het wel gehad. Gezellig was het zeker niet, en een dierbare illusie was totaal in de grond geboord. Ik nam wat foto`s vanuit de dichte auto en vluchtte het terrein af. In de haast zag ik ineens nog een heel klein toeristeninfo-bordje aan de linkerkant van het hek in de berm. Oei dat had ik, toen ik er aankwam niet gezien. Met vlinders in mijn buik heb ik toen toch maar even de auto op het fietspad gezet en er een foto van gemaakt. Helaas brengt de tekst hierop me ook niet echt in vervoering, want uit niets blijkt dat er een onderkomen moet zijn geweest voor een schoolkamp. Het enige bijzondere eraan is dat het gebouw een onderdeel is geweest van de Maatschappij van Weldadigheid; een project uit het verleden, waarin ik nu heel geinteresseerd in ben, maar waar ik toen, als 11 jarige, natuurlijk, geen weet van had.



Al met al, heeft de harde werkelijkheid mijn herinnering behoorlijk ingehaald en dit keer zal ik toch met de die teleurstelling moet leven. Toch kan een beetje wegdromen geen kwaad, en dan denk ik stilletjes; "Ik heb het lekker toch maar even heel anders gezien".

[Zie ook: Prof. H. Burgerschool]

Geschreven: 23 juni 2025

Dagtekening: 1956 en 2024

Puzzeljacht

Momenteel ben ik weer helemaal verslingerd aan het legpuzzels maken. Dat komt grotendeels door de geweldige serie puzzels die ik kreeg van familie uit Breda. Heel veel dank daarvoor. Het is een heerlijke serie, waaronder twee "Wasgij`s", die werkelijk de kersen op de taart zijn. Samen met de vijf puzzels uit de "That`s Life" serie, die ik intussen al had gekocht, houden ze me momenteel dus heerlijk bezig.

Om niet aldoor maar thuis te zitten heb ik een zoektocht gestart op twee That`s Life puzzels van de city-edition. Hoe dat zo kwam is snel uit te leggen. Van de drie That`s Life puzzels, die ik thuis had, komen en drie uit de "gallery" [Renoir en Vermeer] en en een uit de "city" edition [Zaandam]en ik had verdorie niet achter op de doos van Zaandam moeten kijken, want toen was ik verkocht. Daar zag ik tot mijn ontsteltenis dat er nog veel meer "city-puzzels" waren, dan de enige waarnaar ik al op zoek was. Ik wist van het bestaan van ”Londen", voordat ik die doos had gezien, maar "Amsterdam", ook een stad waar ik wel iets mee heb, leek me ook wel leuk. Dus werd de zoektocht a-la-minute uitgebreid.

Ik heb de vijf Kruidvatwinkels hier in Westfriesland al bezocht en guess what? Ik kwam ik thuis met Tokyo en Van Gogh. De verleiding was te groot helaas en de twee gezochte puzzels, waren in geen velden of wegen te bekennen dus als troost vond ik deze twee wel een goede vervanging. Maar echt tevreden was ik natuurlijk niet, want het was niet precies wat ik zocht.

Op het net, kon ik Londen wel bestellen, maar Amsterdam niet en dat vond ik eigenlijk maar zozo. Allebei of geeneen was mijn doel, en ook nog "liever zelf gevonden in een winkel"; dus ik bestelde ik hem niet. Stom misschien, maar ja, dat is dan maar zo. Gelukkig is de zomer nog lang, zodat ik nog wel even verder kan zoeken en lukt het niet, jammer dan, ook niet erg. De wereld vergaat niet en er staan nog puzzels zat op de kast.

22 juni 2025

Mijn paracetamol was op en moest dus vandaag even naar de winkel. Ik had natuurlijk beter moeten weten, dan binnenstappen in de Kruidvat winkel, want dat was wel erg de kat op het spek binden. Paracetamol was er in overvloed, maar, zoals ik al vreesde, geen Londen of Amsterdam. Er lagen er wel drie me toe te lachen; twee in de gallery-edition en één wasgij. Hoezo verslaafd??

Geschreven: 11 juli 2025

Dagtekening: juni-juli 2025

Weer Ziggo

2 juni 2025

Ohh, nee, hè. Ziggo heeft een nieuwe plan gelanceerd om, naar mijn bescheiden mening, zijn klanten een beetje bij zich te houden, Dit vanwege het feit, dat deze waarschijnlijk bij bosjes overstappen naar de concurrenten, die op het moment wel heel actief bezig zijn, hun glasvezelkabel aan te prijzen.

Nee,..... zij gaan de straat gelukkig niet voor de derde keer openbreken, maar zij sturen mij, ongevraagd een nieuwe modem toe. Leuk gedacht natuurlijk en nog gratis ook, maar wie gaat dan allemaal weer aansluiten? Ja, precies, je raadt het al. Kon ik bij de vorige modem nog lekker meeliften op een gratis aansluiting van een monteur, nu ben ik toch echt de sjaak. "Het is in 15 minuten gepiept, staat er in de folder, met uitgebreide instructies, maar ik ken mezelf. Dat gaat hem niet worden.

Als het nou gewoon even de snoertjes verplaatsen was, zoals de folder in eerste instantie doet geloven, neeee.....voordat ik aan snoertjes kan gaan trekken, moet ik wel zeker zijn dat de backupfunctie van de netwerkinstellingen aan staat. Want anders zou ik ook nog eens alle instellingen kwijt zijn.

Dat werd dus mopperend zoeken naar een "backupfunctie-schuifje" wat wel of niet aan zou staan. Uiteindelijk vond een indicatie, dat deze functie niet aan stond, maar het schuifje was en bleef weg. Laat staan dat ik wist, hoe ik die backupfunctie zou kunnen aanzetten. Uiteindelijk heb ik met veel aversie [vanwege het kleine scherm waarop ik dan moet werken] mijn activiteiten, van de laptop naar de telefoon verplaatst, waarop het mogelijk was de geadviseerde app te installeren. Daar vond ik inderdaad een schuifje, dat werd begeleid door een totaal andere tekst, dan die erbij zou moeten staan [volgens de folder], maar omdat het het enige schuifje was, heb ik de gok genomen en hem aangezet. Gelukkig was het de goede.

Nu kon ik verder, maar niet voor lang. De volgende boobytrap was de aansluiting in de muur, want die is uit het jaar nul, dus correspondeert voor geen meter met degenen die worden getoond in de folder. En dan heb ik het nog niet gehad over mijn extra netwerkkabel die naar de tv gaat voor een beter verbinding, want over extra aansluitingen [behalve de telefoon], vind ik in de folder niets. Dat wordt dus echt chatten of bellen, want iemand laten komen zal ook wel niet gratis zijn. Verdorie, en dan ben ik nog aardig bij de tijd. Hoe doet iedereen dat nou. Even een nieuwe modem aansluiten werd vanmiddag, 2 uur mopperend zoeken naar een schuifje; 2 uur bezig zijn om het van me af te schrijven [wat lekker oplucht] en de rest van de problemen/werkzaamheden voor mij uit te schuiven naar morgen. Wat blijft is de gedachte: "Ben ik nou zo stom, of is het normaal dat iedereen dit tegenwoordig gewoon maar moet kunnen?"

3 juni 2025

Pffffff.......Kijk zo is het helemaal opgelost. Na weer een uur zoeken waaruit blijkt, dat Ziggo geen mogelijkheid meer gaf om te bellen, chatten of mail te sturen [het loopt zeker storm], was ik ten einde raad en heb ik mijn laatste redmiddel ingezet. Op de vaste telefoon [die ik nauwelijks versta, maar het moest maar even] heb ik een rechtstreeks nummer naar Ziggo. De eerste poging viel dood in het keuze menu, maar de tweede poging liep door als een zonnetje. Ik kreeg een mens aan de telefoon, die mij, heel relaxed aan een afspraak hielp op donderdagmiddag, zodat er iemand die modem komt omzetten. Pfffff...... weer een zorg minder.

8 juni 2025

Alles werkt weer als vanouds. Bedankt Ziggo, ik heb vaak op jullie gemopperd, maar dit is gelukkig heel goed opgelost.

Het boemeltje naar Purmerend

Sinds 1986 ongeveer is mijn echtgenoot medewerker van de Stoomtram Hoorn-Medemblik en sinds 1998 wonen wij in het stoomtramstation Opperdoes, wat langs de lijn van het vermelde stoomtramtraject is gelegen. Ook ik heb de nodige klussen voor de tram opgeknapt, dus je kan wel zeggen dat wij beiden veel met "stoomtrammensen" in aanraking komen. Veel van deze mensen hebben geweldige herinneringen aan hoe het vroeger was en ze schieten helemaal vol bij het zien van beelden uit vervlogen tijden. Ik persoonlijk vind het allemaal wel heel interessant maar daar houdt het verder wel mee op.

Toch blijk ook ik, in het verleden zelf met een stoomtram te zijn meegeweest, getuige de bijgevoegde foto. Ik herinner me nog vaag, dat we naar Broek in Waterland gingen. De omgeving van de tram op de foto is niet echt landelijk dus denk ik dat hij in Amsterdam-Noord is genomen. Daar kwamen wij regelmatig, want mijn ouders hadden een huisvriendin, die op de Waddenweg woonde. Ik ga wel eens met de foto naar kenners en misschien kunnen die achterhalen waar de foto genomen is. Ik vind het een geweldige foto en voor de trammensen zullen de tramstellen wel heel interessant zijn, maar Ik houd het liever bij ons tweetjes. Mijn broertje Hans, een jochie om te zoenen en Ikzelf met een grote strik in mijn haar.

De hele lijn is verdwenen helaas. Het traject liep door tot Purmerend en op sommige plaatsen langs de E10 zijn, als je goed kijkt nog sporen te vinden van de track. Een dijkje waar de rails op heeft gelegen of een klein bruggetje over de sloot. That`s all. Het afbreken van de lijn is achteraf bekeken natuurlijk ontzettend stom geweest. Het zou de ideale oplossing geweest zijn voor het huidige fileprobleem op de A7 en ik ben er eigenlijk van overtuigd dat in de toekomst op precies dezelfde plek weer rails zal liggen. De stoomtram zal uiteraard niet terugkeren, maar een supersnelle railverbinding met Purmerend zou wel eens dichterbij kunnen liggen dan je denkt.

Ps. Ik heb inderdaad navraag gedaan bij Tom Kamstra, een "stoomtrammens" die goed bekend is in die regio. Hij twijfelde enorm, maar kwam uiteindelijk tot de conclusie, dat de foto wel haast op het eindstation op de Meeuwenlaan in Amsterdam-Noord moet zijn genomen. 

Geschreven: Opperdoes, 6 december 2005-Dagtekening: zomer 1955

4 juni 2025

Natuurlijk, zit ik, net als zovelen, dagelijks te "genieten" van alle zooi, die langskomt, als ik zit te scrollen in mijn nieuwsoverzicht van facebook. Ik heb deze berichtenreeks, door alsmaar stug wegklikken van de ergste onberichten, een beetje naar mijn hand hopen te zetten en ik wordt nu dagelijks bestookt met allerlei foto`s uit het verre verleden, wat soms nog wel eens leuk is ook. Een van die groepen, die veel voorbij komt, heet "Amsterdam Levend verleden" en daarop vond ik een foto, waardoor ik meteen terugdacht aan bovenstaand verhaaltje.

Op hun foto zag ik de Adelaarsweg in Amsterdam Noord, het beginpunt van het trammetje naar Volendam. Hoewel er op mijn foto weinig omgeving is te zien, is het [in vergelijk met de foto van fb] ongetwijfeld de plek waar ik met mijn toen kleine broertje op punt stond, naar Volendam te reizen. En mocht Tom in de "ps" niet helemaal zeker zijn geweest van zijn antwoord, ben ik er nu toch echt wel van overtuigd, dat mijn vraag uit het stukje eindelijk, na 20 jaar, definitief is opgelost.

Geschreven: 2 juni 2025
Dagtekening: 2 juni 2025

Mijn digidagboek

Terwijl ik hier op mijn bed zomaar wat van mijn stukjes zit door te lezen, realiseer ik me ineens, dat ik deze zomer al 20 jaar bezig ben, om [ af en toe] stukjes te schrijven. Los van twee tussengevoegd stukje van een vroegere datum, die ik nog had liggen, begin ik op 5 augustus 2005 in mijn eerste verhaaltje, met de toepasselijke titel "Geboren", over het voornemen om te starten met een digitaal "plakboek", maar na een jaartje, de woorden "plakboek" en het spontaan opduikende "dagboek" door elkaar heen te hebben gebruikt,verdween het eerste woord en is het digitale "dagboek" , ondanks het feit, dat de naam niet letterlijk klopt en uiteindelijk is afgekort tot digidagboek, tot op de dag van vandaag de naam geworden en bleef ook alleen het stukjes schrijven over. Dat is eigenlijk wel zo leuk, want die stukjes komen natuurlijk echt helemaal van mij.

Soms schrijf ik drie verhaaltjes in een week en soms duurt het maanden voordat ik weer inspiratie krijg om iets op te schrijven. Dat kan dus vanalles zijn; heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit; herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden; vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven.

Hoewel ik er in mijn gedachte vanuit ga, dat mijn herinneringen en de dagelijkse gebeurtenissen de reden zijn om te schrijven, is mijn enorm uitgebreide fotocollectie vaak de werkelijke basis waar de ideeën vandaan komen. Bizar eigenlijk, dat het fotograferen van alles wat los en vast zat in ons en mijn leven, mij later zo'n enorme dienst zou bewijzen. Dat had ik natuurlijk nooit kunnen vermoeden.

De aantallen stukjes, die ik per jaar schreef, zijn enorm wisselend, want ik schrijf alleen maar wanneer mijn pet er naar staat, maar het is intussen een een respectabel aantal van ruim 300 verhaaltjes geworden, die ik in nu 20 pdf boekjes [waarvan er 18 op de foto staan], op onderwerp verzameld heb. De meeste stukjes maakte ik in 2006 en in de coronatijd, terwijl ik er in 2010 slechts 10 schreef.



Ik schrijf de verhaaltjes in een word/doc bestand en voeg daar ook de eventuele foto's toe. Als het klaar is sla het ook op in een pdf bestand en bewaar beiden. Groot voordeel van deze handelwijze is, dat ik in het word/doc bestand snel even iets kan veranderen of verbeteren .Denk alleen maar aan tik- of spelfouten, waar ik veel later pas achter kom en ook nieuwe feiten of vervolgverhaaltjes zijn snel toegevoegd. Daarna maak ik ook weer een nieuwe pdf. In het verleden heb ik nog wel eens gedacht om de hele boel te printen, maar toen ik tot de ontdekking kwam dat ik daar niets meer mee kon, ben ik daar mee gestopt.

Deze ruim 10 gb aan bestanden zijn me enorm dierbaar. De meeste stukjes staan ook op mijn Avalonblog. Hier heb ik de stukjes verzameld, die ingedeeld zijn volgens dezelfde onderwerpen als de bovengenoemde pdfboekjes. Alleen enkele heel prive/persoonlijke verhaaltjes heb op de blog weggelaten. Met het publiceren op deze blog, zoek ik zeker niet het grote publiek en zie mij echt ook niet als schrijfster. Ik begon puur voor mijzelf, om dingen, die mij dierbaar zijn, vast te leggen en om dingen die mij dwars zitten heerlijk van mij af te kunnen te schrijven. Dus wie ze leest op die blog en het leuk vind, is voor mij een heerlijke bijkomstigheid waar ik blij van word.

Ik hoop er nog heel lang mee door te gaan. Onderwerpen zijn er in ieder geval genoeg, want hoewel ik leeftijdsgerelateerde dingen mijdt als de pest, is in dit geval oud worden (en zijn) voor de verandering, wel een voordeel. Mijn hersenen werken gelukkig nog goed en in samenwerking met die grote fotocollectie kan ik nog jaren door. Maar echt niet alleen dat. Ook wat er in het heden gebeurt ontgaat me niet, dat schreef ik al eerder. En, zeg nou zelf, wat is er niet leuker, om daar zo af en toe eens heerlijk commentaar op te leveren.

Geschreven: 13 mei 2025

Dagtekening: augustus 2005-mei 2025

Klimaattransitie

Wat betreft activiteiten van de nutsbedrijven was het vorig jaar [2024] het jaartje wel. Soms gebeurde dit onder de noemer van de klimaattransitie, maar soms ook niet. De straat ging open en weer dicht en soms kwamen er wat tegels ineens te liggen op plaatsen, waar ze eigenlijk niet hoorden. Maar ach, het lag weer dicht en dat was het belangrijkste.

Wanneer de werkzaamheden begonnen weet ik niet meer precies. Ergens in februari was er een glasvezelfirma die nieuwe kabels wilde gaan leggen en die probeerde iedereen over te halen zich dan bij zijn bedrijf aan te sluiten. En als nieuwe firma moet je dan wel aan de bak, want iedereen is, wat betreft zijn of haar kijk-, luister en internet behoeftes al voorzien. Doch men had een groot offensief ingezet tot een mega billboard aan toe.

De eerste tekenen van echte werkzaamheden bij ons in de straat waren parkeerverbodsborden met een heuse wegsleepregeling. Een raar gezicht hoor zomaar langs de stoep in ons kleine straatje. Toch was dit onvermijdelijk, want als je iets in de grond wil stoppen, moet je graven en maak je de straat open. Dan staat al dat blik alleen maar in de weg. De glasvezelkabels werden gelegd door een bedrijf, wiens medewerkers een taal spraken, die ik niet thuis kon brengen. Dat is natuurlijk niet erg, totdat er onderhandeld moest worden over een aansluiting in de voortuin. Maar met wat handen en voetenwerk is dit allemaal prima gelukt en de straat ging weer dicht. Toch bleef het rond die glasvezelfirma nog lang onrustig. De hele zomer waren ze door heel Westfriesland in de weer. Zo erg zelfs, dat als ik onderweg was, ik deze jongens van elke omleiding of wegversmalling de schuld gaf. Toch is van dat glasvezelverhaal het eind helaas nog niet in zicht, want op het moment van schrijven heeft een volgend bedrijf zich alweer aangemeld. Ik snap er eigenlijk niets van. Gaat die nou ook weer kabels leggen en moet die straat dan weer open of gebruiken ze de kabel die er al ligt? Nou ja, de tijd zal het leren.

Maar terug naar het voorjaar van 2024. Na de glasvezelkabelaar, meldde de volgende firma zich. Van die mensen had ik al gigantische vrachtwagens in de straat gezien, maar uit de aankondigingsbrief begreep ik alleen dat er geisoleerd moest worden. Hoe het allemaal in zijn werk ging, was me niet precies duidelijk, maar in deze tijd van klimaatverandering kon het volgens mij beslist geen kwaad. Kosten zouden niet in de huur worden doorberekend, dus liet ik het allemaal maar over mij heenkomen.  

    

Op 11 april stond die voorruitvullende vrachtwagen met een evenzogrote aanhanger voor het huis. De werkers, waarbij de voertaal een Oosteuropees tintje had, begonnen dikke pijpen te voorschijn te halen en door het huis uit te rollen. Via het luik in ons inpandige schuurtje werden de kruipruimte,en de ruimte tussen de spauwmuren volgeblazen met kleine achtvormige stukjes isolatiemateriaal. Wat precies de samenstelling van die troep was, weet ik niet, maar voor het gemak noem ik het maar even piepschuim. Die klus was eigenlijk zo geklaard; maakte weinig troep en beter, de straat hoefde niet open.

Hoewel.....deze actie had nog wel een ander staartje. Nietsvermoedend vroeg ik aan dochter Ingrid begin 2025 even de watermeterstand op te nemen. Nou dat heb ik geweten! Toen ze het deksel van de put bij de voordeur haalde, stond ze perplex. Het hele gat zat vol met piepschuim en de meter was in geen velden of wegen te zien. Ja, ergens onder al die troep, zou hij wel zitten, maar waar? Languit liggend in het halletje probeerde ze hem, met haar armen in dat gat, te vinden. Dat lukte dus niet, want de ruimte die ze met haar handen maakte, werd meteen weer opgevuld door piepschuim, wat overal vandaan kwam. Nadat ze heel veel materiaal uit die put had gehaald en om haar heen op de vloer van het halletje had verzameld, vond ze boos en gefrustreerd eindelijk die gewraakte meter. Weer overeind gekomen en om zich heen kijkend naar het piepschuim op de grond, loog haar commentaar er niet om: "Dat gaat er niet meer in", zei ze kwaad, waarop ik kalm (en ook wel een beetje schuldig voelend) zei: "Nou... als we het eens in een vuilniszak doen en die bovenop de zooi in die put leggen?"

En zo geschiedde....

Toch waren we nog niet van onze persoonlijke klimaattransitie af. In 2023 waren we door de woningbouwvereniging er al via een brief op gewezen, dat ze tzt zonnepanelen op ons dak zouden komen leggen. Op 19 juli 2024 was die "tzt" gekomen en werden de zonnepanelen op het dak gelegd. Hoewel er veel discussies over de financiële afhandeling van die dingen zijn losgebarsten, ben ik er toch wel een voorstander van, want elke vermindering in het gebruik van fossiele brandstoffen, is belangrijk voor de toekomst, daar ben ik echt wel van overtuigd.

Conclusie: Ook in Grootebroek is de klimaattransitie "hot". Alles is en moet duurzaam en groen. Maar toch, bij alles wat er op dat gebied gebeurd, moet ik soms toch wel even grinnikend terugdenken aan mijn jeugd. Toen was er [met andere hoofdrolspelers] iets gelijkwaardigs aan de gang. In die tijd was steenkool de boosdoener en ironisch genoeg, moesten we toen overschakelen op hetzelfde (aard)gas, waar we nu anno 2025 zo snel mogelijk weer vanaf moeten.

18 mei 2025

En ja hoor, twee dagen geleden stond er een mannetje voor de deur van de volgende glasvezelfirma. Ook deze gaat in juli de straat weer open breken en ook deze firma vraagt om toestemming om een aansluiting in je huis te plaatsen. De geschiedenis herhaalt zich. In de begeleidende brief werd al gezegd, "Heeft u al een aansluiting van een andere partij, dan plaatsen we hem er gewoon naast". Wel dat mogen ze in dit geval, want dit was de enige firma, die ik al eens heb overwogen, om naar over te stappen als het eens een keertje fout zou gaan. Maar het is wel de laatste, ik ben het zat. Wat een gedoe, terwijl ik in alle eenvoud dacht, dat alle providers wel gebruik konden maken van hetzelfde kabels, net als vroeger bij de telefoon. Nou niet dus. Het moet toch wel een enorm rotzooi worden daar onder de grond.

Geschreven: 2 mei 2025

Dagtekening: jaren `50 en eind 2023-begin 2025

Frankrijk

In 2007 wilden we eens een andere kant op in onze vakantie en daarom zetten we de neus van onze auto richting een land, dat weliswaar voor de meeste van onze landgenoten een grote trekpleister is, maar wat wij, als fervente anglofielen nauwelijks kenden; tw. Frankrijk. Het lag ver buiten onze confortzone en wat natuurlijk ook niet hielp was dat er van die 5 jaar Franse taalles van mij op de MMS, niet veel was blijven hangen, terwijl Karel de taal helemaal niet sprak.

Om ons nog een beetje houvast te geven, hadden we een vakantieparkformulie uitgezocht, die we kende dus gingen we naar Centerparcs Les Bois-Francs bij Verneuil-sur-Avre; een park dat in één dag te bereiken was ten westen van Parijs, en de oostgrens van Normandië. Het gebied was niet erg bekend als toeristengebied en leek ons daardoor aantrekklijker dan de grote toeristengebieden.

Het werd een vakantie waar ik eigenlijk nauwelijks aan terugdenk. Het was wel een bijzonder om eens in een totaal andere omgeving te zijn, maar helaas, onze eerste Franse vakantie was niet "je van het". Ook de reis erheen; tw. de trieste en saaie kustweg E40 en A16 door Belgie en het netwerk van snelwegen rond Lille, waar ik hopeloos kwam vast te zitten, hielp niet, om er een leuke ervaring van te maken.

Er waren echter twee gebeurtenissen, die beslist niet vallen, in die saaie catagorie. Ten eerste, de regelrechte topper in de vorm van een bezoek aan de kathedraal van Chartres. Wat Karel ervan dacht, weet ik niet, maar ik vond het fantastisch met als absolute extra, dat gigantische labyrinth op de vloer. Jammer dat er zonodig allemaal stoeltjes op stonden, maar ja, die moest ik dus maar even wegdenken. [zie https://avalon045-avalon.blogspot.com/2011/09/labyrinth-in-de-kathedraal-van-chartres.html]

En dan.......die Franse agenten! Ik stond een beetje halfbakken in de berm geparkeerd, langs een nogal drukke weg, omdat ik een foto wilde maken. Ineens zie ik die agenten aankomen en ik bevroor, want die parkeeractie was [om in stijl te blijven] niet echt "Comme il faut". En dan zo`n begroeting! Van alle commotie is de foto niet eens helemaal scherp.

Maar terug naar 2025. Ineens vanmorgen, foto's doorkijkend om puzzeltjes van te maken voor Jigidi, ontdekte ik dat er toch wel hele mooie plaatjes tussen zaten. Net als al mijn andere foto's waren ze gelukkig wel netjes uitgezocht. Ze stonden als jpg's in mappen en als pdf op een verzamelbestand, maar (ook weer behalve Chartres), heb ik nergens de moeite genomen, om er een plaatsnaam bij te zetten.

Al zoekende in Google Lens kom ik er nu achter dat ik toch wel heel bijzondere dingen heb gezien. O.a. het prachtige grote "Chateau dÁnet" [fotorij 1]; de uitgestrekte tuinen, waarin de majestueuze ruine van "Chateau de la Ferté-Vidame" zich bevindt [losse foto 1]; de absolute nummer 1 rotonde van mij in het Foret de Dreux, genaamd "Le pavillon du Carré [losse foto 2]; het prachtige oude centrum met zijn vakwerkhuizen in Nogent-le-Roi [fotorij 2] en dan op de terugweg die oude en vreemde tunnel die genoemd is naar de vliegenier Wilbur Wright, waar ik dank zij Karel toch maar een heel mooi plaatje van heb [laatste foto].

Het zoeken was even een klus, maar nu ik namen en andere info over deze plaatsen gevonden heb, krijg ik ineens een heel andere kijk op die vakantie en dat is zeker de moeite waard. Weliswaar 18 jaar na datum, maar ja, beter laat dan nooit.

Geschreven: 5 april 2025

Dagtekening: september 2007 en 5 april 2025