Frankrijk

In 2007 wilden we eens een andere kant op in onze vakantie en daarom zetten we de neus van onze auto richting een land, dat weliswaar voor de meeste van onze landgenoten een grote trekpleister is, maar wat wij, als fervente anglofielen nauwelijks kenden; tw. Frankrijk. Het lag ver buiten onze confortzone en wat natuurlijk ook niet hielp was dat er van die 5 jaar Franse taalles van mij op de MMS, niet veel was blijven hangen, terwijl Karel de taal helemaal niet sprak.

Om ons nog een beetje houvast te geven, hadden we een vakantieparkformulie uitgezocht, die we kende dus gingen we naar Centerparcs Les Bois-Francs bij Verneuil-sur-Avre; een park dat in één dag te bereiken was ten westen van Parijs, en de oostgrens van Normandië. Het gebied was niet erg bekend als toeristengebied en leek ons daardoor aantrekklijker dan de grote toeristengebieden.

Het werd een vakantie waar ik eigenlijk nauwelijks aan terugdenk. Het was wel een bijzonder om eens in een totaal andere omgeving te zijn, maar helaas, onze eerste Franse vakantie was niet "je van het". Ook de reis erheen; tw. de trieste en saaie kustweg E40 en A16 door Belgie en het netwerk van snelwegen rond Lille, waar ik hopeloos kwam vast te zitten, hielp niet, om er een leuke ervaring van te maken.

Er waren echter twee gebeurtenissen, die beslist niet vallen, in die saaie catagorie. Ten eerste, de regelrechte topper in de vorm van een bezoek aan de kathedraal van Chartres. Wat Karel ervan dacht, weet ik niet, maar ik vond het fantastisch met als absolute extra, dat gigantische labyrinth op de vloer. Jammer dat er zonodig allemaal stoeltjes op stonden, maar ja, die moest ik dus maar even wegdenken. [zie https://avalon045-avalon.blogspot.com/2011/09/labyrinth-in-de-kathedraal-van-chartres.html]

En dan.......die Franse agenten! Ik stond een beetje halfbakken in de berm geparkeerd, langs een nogal drukke weg, omdat ik een foto wilde maken. Ineens zie ik die agenten aankomen en ik bevroor, want die parkeeractie was [om in stijl te blijven] niet echt "Comme il faut". En dan zo`n begroeting! Van alle commotie is de foto niet eens helemaal scherp.

Maar terug naar 2025. Ineens vanmorgen, foto's doorkijkend om puzzeltjes van te maken voor Jigidi, ontdekte ik dat er toch wel hele mooie plaatjes tussen zaten. Net als al mijn andere foto's waren ze gelukkig wel netjes uitgezocht. Ze stonden als jpg's in mappen en als pdf op een verzamelbestand, maar (ook weer behalve Chartres), heb ik nergens de moeite genomen, om er een plaatsnaam bij te zetten.

Al zoekende in Google Lens kom ik er nu achter dat ik toch wel heel bijzondere dingen heb gezien. O.a. het prachtige grote "Chateau dÁnet" [fotorij 1]; de uitgestrekte tuinen, waarin de majestueuze ruine van "Chateau de la Ferté-Vidame" zich bevindt [losse foto 1]; de absolute nummer 1 rotonde van mij in het Foret de Dreux, genaamd "Le pavillon du Carré [losse foto 2]; het prachtige oude centrum met zijn vakwerkhuizen in Nogent-le-Roi [fotorij 2] en dan op de terugweg die oude en vreemde tunnel die genoemd is naar de vliegenier Wilbur Wright, waar ik dank zij Karel toch maar een heel mooi plaatje van heb [laatste foto].

Het zoeken was even een klus, maar nu ik namen en andere info over deze plaatsen gevonden heb, krijg ik ineens een heel andere kijk op die vakantie en dat is zeker de moeite waard. Weliswaar 18 jaar na datum, maar ja, beter laat dan nooit.

Streekbos

Oh wat was het gisteren prachtig weer en wat scheen de zon uitbundig. Ik was een beetje te vroeg onderweg naar het Nicolaas, voor een gesprek over Karel; dus wat doe je dan? Precies!, even een ommetje maken om van het mooie lentegebeuren in Westfriesland te genieten. Ik reed via de oude Streekweg in Bovenkarspel, richting Enkhuizen; dan voor de koepoort linksaf; bij het kruispunt van de N505 rechtdoor en rondde de daaropvolgende rotonde voor driekwart. Daarna werd het even oppassen, zodat ik de straat links [naar de tennisbanen] niet zou missen, om uiteindelijk op die mooie weg langs het Streekbos te belanden. Daar kwam ik in een oase van rust terecht, waarin ik heel kalm rijdend, wel wat meer gelegenheid had, om eens heerlijk om mij heen te kijken. Ik dacht terug aan hoe het was, toen ik hier voor de eerste keer kwam. Als je de tennisbanen was gepasseerd, werd het een rustig weggetje; dus rechts geen Streekbos met zijn Blote voetenpad, maar gewoon uitgestrekt polderland met af en toe een boerderij en verder alleen maar stilte.

In 1978 was het helaas uit met de rust, want na de herinrichting van polder Het Grootslag, kwamen er ineens plannen om op die plek een bos te gaan aanplanten. De werkzaamheden gingen in eerste instantie aan onze aandacht voorbij, totdat we in de gaten kregen, dat er ook een meertje en een recreatiestrandje in het bos werden aangelegd. Eenmaal klaar werd het op warme zomerdagen al snel ons favoriete uitje, want het was dichtbij en voor ons, als niet autobezitters, per fiets goed te bereiken. [zie ook: Fietsen]

Het is dan ook geen wonder, dat er op dat strandje heel wat "memories" zijn gemaakt. Zo herinner ik me die beruchte zwempartij op de dag voor mijn verjaardag [21 april] in 1984. Hoorde ik mijn moeder in die tijd geregeld zeggen dat het altijd zo koud was omstreeks mijn verjaardag; die dag was het zo warm dat Ingrid, Suzanne en Rob`s vriend Sander onder het filmend oog van Rob het water in doken. En dat allemaal zonder de hedendaagse paniek over klimaatverandering. Nee....... we genoten gewoon van het onverwachte mooie weer.



Een tweede herinnering, die me altijd bij zal blijven, was aan een gebeurtenis, die plaats vond in de zomer van 1983 toen ik keihard door mijn enkel ging. Het ging zo snel, dat ik nog steeds niet weet, wat er nou precies gebeurde, maar ik realiseerde me meteen, dat er van lopen de eerstkomende weken niet veel zou komen. We zaten met een grote groep op het strandje met Piet, Hilda, Rashida en Djamila [onze buren met hun twee vakantielogeetjes uit Marokko] en wij met z`n vijven en en blijkbaar maakte ik ineens een gekke beweging, die mijn enkel helemaal niet fijn vond. Hoe ik thuis ben gekomen, met die zwaar gekneusde enkel [bleek later na een doktersbezoek], weet ik niet meer, maar ik werd in de komende jaren nog vaak op pijnlijke wijze herinnerd aan dit chaotische strandbezoek.

Dit zijn echter twee uitzonderingen, die de regel bevestigen. Normaal was het gewoon leuk. We fietsten naar het strandje; zochten meestal een plekje op het grasgedeelte ervan; zwommen en lieten ons opdrogen in de zon; bliezen ons een slag in de rondte om op het luchtbed te drijven; stonden op blote voeten in de rij bij de snackbar voor een patatje of een druipend ijsje en lieten de heerlijke zomerdagen over ons heen komen. Ja,ja, het was een mooie tijd op een simpel graslandje, met aan de waterkant deels wat opgespoten zand en een houten vlonder om vanaf te duiken!



Toch was er iets wat me korte tijd nog meer trok dan het strandje. In een verborgen hoek van het bos was door een groep vrijwilligers, een bronstijdboerderij gebouwd. Ik vond het heel fijn, om daar even gewoon sfeertje te proeven. De kunstig gevlochten hekken, de hele constructie van het "gebouw",en even proberen om te voelen hoe het was, zo heel lang geleden. De omstandigheden leken ideaal. Ver weg van de bewoonde wereld, omgeven door bomen lag het daar net zo als het eruit zou hebben gezien, duizenden jaren geleden. Geen spoor van de wereld anno 1986. Ik vond het geweldig. Dat zoiets bijzonders, zomaar in "ons" Streekbos te bewonderen was. Helaas drong de harde buitenwereld ook hier door, toen door vandalisme, dit projekt op die mooie plek moest worden stopgezet. De boerderij werd herbouwd in het Zuiderzeemuseum en hoewel ik volkomen begrijp dat het nodig was, was voor mij de glans eraf. Even sfeerproeven was er niet meer bij en om daar steeds weer een museumbezoek van te maken, was mijn bedoeling niet. Ik ben er 1x geweest om te zien hoe het er was en dat was het dan.

Nu ruim 40 jaar later ziet het er totaal anders uit. Het bos is een echt bos geworden en als je vanaf de N505 het Streekbos nadert, laten twee grote blauwe "ANWB"borden je de locatie echt niet missen. "Ons" strandje is deels verplaatst; en de snackbar/douches annex locatie van de IVN is afgebroken. Op "ons" grasgedeelte van het strandje staat nu een groot gebouw, waarin het IVN bezoekerscentrum en een schitterend restaurant zijn ondergebracht. Toen ik het gebouw de eerste keer zag, was mijn eerste reactie: "Jeetje, dat is groot" en "Dat zomaar in ons dorp!", en het feit dat er een grote koepel op zit, waar de volkssterrenwacht Orion zijn telescopen heeft geplaatst, is voor mij de kers op de taart, die het hele gebeuren in "ons" voormalige zo knusse Streekbos toch wel heel bijzonder maakt.

Toch kan ik het niet nalaten om zo af en toe nog eens nostalgisch terug te denken aan hoe wij het in de jaren '80 hebben ervaren, een gras/zand-strandje met een meertje en een snackbar/douches en IVN lokaaltje .......en "O, ja", ook nog een volleybalnet; wat schommelende autobanden en een glijbaan, die zou ik nog bijna vergeten; daar moesten we het mee doen. En zeg nou zelf, daar was toen [en trouwens ook nu nog] echt niets mis mee.

Handsfree bellen

Ik reed gisteren met dochter Ingrid naast me door Lelystad. Opeen belde mijn telefoon en ik vroeg, zonder erbij na te denken, aan haar om mijn telefoon even te openen en het gesprek af te handelen. Nadat zij de app geopend had, hoorde ik in mijn oren dat de tandartsassistente mij, via die telefoon, iets zei over het niet kunnen doorgaan van een afspraak, die ik heb in April.

Ingrid, die het gesprek wilde overnemen, hoorde ik tegelijkertijd zeggen: "Ik hoor niets". Toen realiseerde ik me het idiote van de situatie. Natuurlijk hoorde zij niets. Ik had hoorapparaten in, die via een app zijn verbonden aan mijn smartphone. Zij hoorde dus helemaal niets, ook niet dat hij overging. En hoewel ze de telefoon in handen had, kon ze er, na het openen van de app, helemaal niets mee.

Intussen probeerde ik met de tandartsdame het gesprek aan de gang te houden en haar uit te leggen dat ik door Lelystad reed en ze maar gewoon moest vertellen wat ze aan mij kwijt wilde. Terwijl ik dat zei, realiseerde ik, dat zij mij ook niet verstond, want mijn stemgeluid was veel te ver van de telefoon verwijderd. Dat kreeg Ingrid intussen gelukkig ook door en zij was zo slim om het apparaat wat dichter bij mijn mond te gaan houden, waarna ik, na een summiere uitleg van "technische problemen", het gesprek voortzette.

De tandartsafspraak werd uiteindelijk netjes verzet, maar ik blijf de eerstkomende weken wel alert op wat er zoal op de deurmat belandt. Lelystad is sowieso al een valkuil wat snelheidsboetes betreft en helaas heb ik, achteraf gezien, echt geen flauw idee meer, of ik die vele overgangen tussen 50- en 70-km stukken op tijd heb kunnen traceren.

Nou..........niks ???

Rijbewijs verlengen anno 2025

Het is "The day after the day before" en nog steeds vraag ik me af, wat er gisteren allemaal gebeurde. Hoe goed het allemaal was afgelopen en wat een fijn gevoel het me nog steeds gaf, als ik er weer aan terugdacht.

Toch heb ik één ding ervaren. Hoewel ik er totaal geen moeite mee heb om alleen te zijn, is het in sommige gevallen wel een beetje lastig. Zo ook gisteren. Ik kon eigenlijk met de beste wil van de wereld mijn ei niet kwijt. Maar gelukkig was Suzanne thuis en die begreep meteen dat ik er via de telefoon toch even over wilde kletsen. Want ja, ik was zo blij, ik mag weer vijf jaar en heb nog steeds alle vrijheid om te gaan en staan waar ik wil.

Een paar weken terug, had ik een bericht in mijn mailbox gehad, dat op mijn verjaardag in April mijn rijbewijs weer zou verlopen. Dan moest ik, gezien mijn leeftijd, voor de tweede keer een medische keuring ondergaan of ik nog wel geschikt bent om auto te rijden. Natuurlijk was ik daar absoluut niet blij mee, mede ook, omdat ik het vreselijk vind, dat een ander zo over je toekomst kan beslissen. Maar eerlijk is eerlijk, diep in mijn hart zie ik natuurlijk ook wel in, dat het een goede regeling is.

Hoe anders ging het de eerste keer in 2020. Ook toen verliep mijn rijbewijs op mijn verjaardag in april, maar door de berichten dat het een administratief zootje was bij het CBR, wachtte ik niet op de brief en startte al begin oktober 2019 met de keuring. Toen in maart, [dus ruim 5 maanden later] ook nog eens de coronapandemie uitbrak, was de chaos compleet en had ik nog steeds geen bericht. Uiteindelijk reed ik bijna nog een maand [legaal] met een verlopen rijbewijs, want begin mei 2020 kreeg ik de uitslag en kon ik mijn verlangde roze kaartje eindelijk ophalen.

Nu was het wel even anders. Nadat ik online, via de site van het CBR alles digitaal geregeld en betaald had, maakte ik een afspraak voor de keuring. Gisteren was het zover en ik stond even over half elf stijf van de spanning in Rigtershof, een ouderencomplex hier in het dorp.

Stom toevallig moest ik de dag ervoor naar de oogarts, vanwege een oogdruk controle en die stuurde mij met een "uitstekend" naar huis. Dat kon ik dus wel afvinken als onverwachte hobbel. In de gezondheidsverklaring van het CBR had ik mijn noodhulpje [de rollator, die standaard in de auto ligt voor onverwachte lange loopafstanden] niet ingevuld, maar dat heb ik tijdens de controle netjes opgebiecht en de diabetestest was, zoals verwachtte, gelukkig negatief. De enige echte hobbel, die vermoedde, was mijn bloeddruk die zoals ik al vreesde nogal aan de hoge kant bleek. Gelukkig kon ik aantonen, dat ik daarvoor continu bij de huisarts onder controle ben en zonder verwijzing naar een verdere arts kon ik, zonder uitslag, weer huiswaarts keren. Dat ik niet doorverwezen werd, stelde me natuurlijk wel gerust, maar ja, dat eeuwige "je weet maar nooit" was natuurlijk nog niet helemaal verdwenen.

Ik reed met een kleine omweg naar huis, terwijl de onzekere maanden, die voor me lagen, me door het hoofd spookten. In de brief stond, dat ik de uitslag van de keuring in ieder geval binnen vier weken zou ontvangen. Dat stond vijf jaar geleden ook in de brief, dus dat vertrouwde ik voor geen meter. Toen ik de voordeur binnenging, hoorde ik mijn telefoon. Een mailtje van het CBR. Huh, zou het?, dat kan toch niet? Vast een bevestiging dat ze het keuringsrapport hebben ontvangen?. Met knikkende knieën en bonkend hart opende ik de app, waarin de verlossende woorden mij allemaal toelachten. Wow, ik kon mijn rijbewijs gaan ophalen, maar het was verstandig even te wachten, zodat ik de bijna drie maanden op mijn oude rijbewijs niet zou verspelen.

Compleet ondersteboven zakte ik neer op de bank. Zo snel en jeetje, wat een verschil! Zes maanden of nog geen anderhalf uur. Maar goed, liever natuurlijk zo, dan nog maanden in de zenuwen zitten. Ik was superblij kon weer onbeperkt plannen maken voor de komende zomer.