Het was vandaag een prachtige dag. Het Lake District is so wie so heel erg mooi, en als je dan zoals nu er als extraatje nog een laagje sneeuw op de toppen bijkrijgt is het werkelijk super.
Het is wel een enorme trekpleister voor het hele gebied. Je kan zowat in de illustraties van haar boeken lopen, zo goed zijn de locaties van de tekeningen ook nu nog herkenbaar en bewaard gebleven. Nog steeds ben ik er trots op dat we 10 jaar geleden, bij ons eerste bezoek aan Near Sawrey in de pub genaamd “Towerbank Arms” in een van de tekeningen uit het boek van Jemina Puddleduck heb gezeten. Ook in Hill Top wat bijna naast deze pub ligt, loop je als het ware door haar boeken heen. Je hebt maar weinig fantasie nodig om de Bad Mice de trap op te zien hollen of Peter Rabbit met een grote wortel in zijn poot achter een koolstruik te zien verschijnen. Je zou toch wel een enorme koude kikker zijn als je niet ter plekke stapel verliefd werd op aldeze figuren.
Maar uiteraard is het Lake District niet alleen maar Beatrix Potter. De natuurschoon is fenominaal. Vooral nu. Geen bussen vol toeristen en dagjesmensen die deze kalmte verstoren. Geen filerijders op de steilste passen van het land of sleurhutten die het uitzicht verpesten. Maar een eenzame visser die zijn hengel door de lucht zwengelt en bootjes die op het roerige water schommelen. Boegwater klotst tegen diezelfde bootjes en het hele land is bezaaid met narcissen. “The clouds of golden daffodils’” van William Wordsworth zijn beslist niet verzonnen, ze zijn er echt. Van november tot maart hebben de “locals” en de dieren hun territorium terug. Zelfs de patrijs, die voor de auto langssche erde zag mij als indringer. En zeg nou zelf, zo hoort het toch eigenlijk.
Geschreven: Centerparcs Whinfell Forest, UK, 20 maart 2007
Dagtekening: 20 maart 2007