Maar deze reisjes vallen in het niet bij de fantastische schooluitwisseling die we in 1962 hadden met leerlingen uit Hayes, Engeland. In april kwamen de leerlingen van een school daar naar Nederland en werden ondergebracht bij leerlingen hier. Bij mij kwam Jean Vickery. We waren neem ik aan bijna even oud en we hebben met haar buiten de school-activiteiten [waar ik me niets meer van kan herinneren], verschillende reisjes gemaakt, die dank zij het feit, dat ik er wat foto`s van heb, nog weet. Die tochtjes maken gingvrij gemakkelijk want mijn vader reed ons overal heen. Bij elke bezienswaardigheid liet zij zich fotograferen, vandaar foto`s van Jean in Spakenburg, Jean in het Openluchtmuseum Arnhem en Jean op de Sluizen van IJmuiden, die zij mij keurig vanuit Engeland heeft opgestuurd tesamen met een foto van haar familie in de tuin van hun huis.
Van mijn tegenbezoek aan Engeland weet ik nog een heleboel en echt niet alleen vanwege de foto`s. We gingen met de Stoomvaart Mij. Zeeland van Hoek van Holland naar Harwich. De boot was de Koningin Wilhelmina. Jean woonde met haar ouders, zus en broertje op 49, Warley Avenue, Hayes, Middlesex. Het was een echt arbeidersgezin en ik vond de inrichting van het huis een beetje sjofeltjes. De huiskamer staat me nog goed voor de geest met zijn onvermijdelijke open haard en bloemetjes behang. Verder een beetje kaal vloerkleed en een eettafel met stoelen eromheen midden in de kamer. Het was een typisch interieur uit de 60er jaren, zoals je die nu nog ziet in de talloze BBCseries die spelen in die tijd. De radio [één zoals je ziet in de clip van Queen Radio Gaga] stond altijd aan en verspreidde luidkeels de "breakfast" programma`s.
Met de taal was het niet echt gemakkelijk. Haar moeder sprak volgens mij Welsh, dus de communicatie ging voor een groot gedeelte via Jean zelf. De bezoeken aan haar school vond ik geweldig, we zaten met z`n allen in de klas en woonden er lessen bij.
We zijn verschillende keren naar London geweest. Ik weet nog dat we eerst met de bus naar Sheperds Bush reden en vandaar stapten we over op de Underground. Ik heb heel veel van de stad gezien, mijn naam gekrast in de Tower Bridge [wat ik later zonder resultaat nog heb geprobeerd terug te vinden], gegriezeld in Madame Toussaud en ook buiten London waren er veel excursies voor ons gepland. Zo kwamen we in Hampton Court, Eton en Oxford en natuurlijk Windsor Castle. Jean en ik zijn samen naar Kew Gardens geweest maar ook haar ouders hebben mijveel laten zien van de omgeving.
Op een zondag reden we naar Clacton on Sea. We bezochten de pier en ik weet nog steeds dat ik daar er gens vast kwam te zitten in een openbaar toilet. Hoe ik eruit gekomen ben weet ik niet meer, maar ik denk dat ik een behoorlijke keel zal hebben opgezet.
In Chalfont St. Giles had Jean een nicht wonen. Het is een pittoresk engels dorpje met als bijzonderheid de cottage waar John Milton [1608-1674] woonde toen hij zijn beroemde gedicht "Paradise Lost" schreef. Hij woonde daar omdat hij London was ontvlucht vanwege de pestuitbraak daar. Wij bezochten die cottage en ik was best onder de indruk van het geheel. Vlakbij Chalfont St. Giles was een "model village" Beconscot, een soort Madurodam, maar dan met allemaal typische engelse huisjes. Ook die bezochten wij en was reuze schattig. Even googelen leert me dat deze attractie nog steeds bestaat en is uitgegroeid tot een waardige toeristische attractie met treintje en al.
Jean`s vader had een klein autootje. Nu ik er nog eens goed over nadenk zal het zo`n autootje geweest zijn met een houten raamwerk aan de buitenkant, die ik nu nog associeer met de gele Morris van Mr. Bean. . Ik had de grootste lol in het Engelse verkeer. Natuurlijk ook toen al reden ze links en was het ook als voetganger uitkijken geblazen. Toch het leukste vond ik het inhalen en richting aangeven. Je zat de hele tijd met je rechterarm buiten het raam. Ronddraaien met je arm de ene kant op was voor linksaf, de andere kant op voor rechtsaf. Je moet er toch niet aan denken dat dit tegenwoordig nog zo zou moeten doen, want je arm werd er in de kortste keren afgereden.
Een van de highlights van die reis was het bezoek aan "The London Palladium". De show heette "Every Night at the Palladium met o.a. een bloedjonge Bruce Forsyth als optredend artiest. Veel herinner ik me niet meer van de show, op één ding na wat me bijzonder verbaasde. Aan het eind van de show stond iedereen op en werd het volkslied "God save the Queen" gespeeld. Dat lijkt me hetzelfde als een theatervoorstelling in de Carré afsluiten met het Wilhelmus. Bizar!
Toen we in de jaren 90 verschillende keren London hebben bezocht speelde een bezoekje aan 49, Warley Ave steeds door mijn hoofd en in augustus 1992 hebben we de gok gewaagd om te gaan zoeken. De busreis naar Hayes was veel langer dan in mijn herinnering. We reden over de lange Uxbridge Road, een naam die ook in mijn herinnering kwam bovendrijven, want Uxbridge was toen het eindstation van de bus. Verder kwamen wij door het voorstadje Southall dat in de 80er jaren een behoorlijke slechte naam heeft gekregen door alle buitenlanders die er woonden en de rellen die er plaats hebben gevonden. Ik vond die busrit niet echt fijn. Er stapten veel allochtonen in en op het laatst waren we zowat de enige blanken in die bus. Hayes was ongeveer hetzelfde. Veel Pakistani en je had het gevoel dat je ergens in India was beland. Volkomen anders dan ik het ervaren had in 1962.
We hebben Warley Avenue gevonden. Nummer 49 ook en het was beslist nog hetzelfde huis. De pakistaanse bewoners hadden het keurig opgeknapt en het zag er beter uit als in 1962. Karel suggereerde nog om aan te bellen om naar de familie Vickery te vragen, maar ik durfde eigenlijk niet zo goed. Ik heb het dus niet gedaan, omdat ik het eigenlijk wel erg lang geleden vond. Bel je daar aan en ga je iets vragen over mensen die 30 jaar geleden in hun huis hebben gewoond. Nee dat zag ik eigenlijk niet zo zitten. Een gemiste kans? Misschien. Een bezoek aan de "Local Council" was nog een optie, maar dan hadden we nog eens terug moeten komen, want we stonden daar in de vroege vooravond. Verder is het allemaal wel leuk om te weten wat er van hen is geworden, maar dan. De contacten aanhouden, of het weer in de vergetelheid laten terugvallen? Dat is ook allemaal niet zo eenvoudig. Dus vond ik het toen allemaal wel goed zo. Nu trouwens nog en ik realiseer me dat die zoektocht intussen ook al weer 17 jaar geleden heeft plaatsgevonden.
Die reis was fantastisch want ik ben er nog steeds trots op dat ik Engeland en London anno 1962 in het echt heb gezien. De zoektocht mocht dan helaas niet helemaal gelopen zijn als we ons hadden voorgesteld. Ach, jammer dan je kan niet alles hebben. Toch heeft die reis iets anders veroorzaakt, want ik weet zeker dat toen al de bodem is gelegd voor dat rare nogal besmettelijke karaktertrekje van mij dat anglofiel zijn heet.
Geschreven: Opperdoes, 21 augustus 2009
Dagtekening: april-juli 1962 + augustus 1992.