Volgens Ninja`s paspoort is ze geboren op 6 juni 1996 en ze kwam ongeveer een half jaar later bij ons. Dat is eigenlijk al een verhaal apart. Ze had niet zo`n erge goede start in het leven. Toen Suzanne haar zag in een nestje bij een kennis was ze de de laatste en verreweg de kleinste van het stel. Ze viel er voor als een blok, maar ik, Suzanne woonde nog thuis, wilde geen dieren in huis. Slim had ze een andere oplossing gekozen, ze nam het poesje buiten mijn ouderlijke zeggenschap om, en bracht ze haar onder bij bij Sophia en Christiaan die al uit huis woonden. Die hadden al een kat, Caspar genaamd en ze bleef daarbij op de Watermolenweg wonen. Dat ging allemaal niet zo best en na een half jaartje ben ik toch maar door de knieën gegaan en kwam ze bij ons. Misschien ben ik ook wel een beetje voor haar gevallen, want ze is en zal altijd in mijn herinnering blijven als de poes met het liefste koppie dat ik ooit gezien heb. Een beetje klein was dat koppie wel, maar lief....... Eenmaal bij ons thuis was ze best wel schichtig en ze was zeker geen schootpoes. Toch heeft ze niet lang op de Hertog Albrechtstraat gewoond en ze ging al snel met Suzanne mee naar de Zonnedauw.
Twee stunten van haar staan nog duidelijk in mijn geheugen gegrift. Bij de eerste kwam er een noodtelefoontje van Suzanne, toen ze ontsnapt was op de Zonnedauw en ze onvindbaar was. Daar ben je dan bezig, tussen struiken, onder balken, haar naam roepen, en vanalles proberen om haar te vinden. Je voelt je beslist niet op je gemak als je je daar als een idioot loopt te gedragen op de openbare weg. Gelukkig hadden we haar gauw gevonden. Ze zat onder de vloer van een schuurtje. Pakken was een ander verhaal. Christiaan kreeg een flinke haal en ze krabde zijn hand open. Die nacht moesten we haar daar laten zitten en nu ik er eens over nadacht weet ik niet meer hoe Suzanne haar uiteindelijk te pakken gekregen heeft. Volgens Ingrid hadden ze haar gevangen met behulp van een kooi van de dierenbescherming.
De tweede stunt was eigenlijk van dezelfde soort. Weer een ontsnappingspoging, hoewel die eigenlijk nog enger was, want het gebeurde bij de stoomtram in Hoorn. Op een kostuumdag zouden we Ninja als historische attribuut meenemen op reis met de stoomtram. In kostuum en met een geleend rieten mandje zouden we op pad gaan. Nou niet dus. Het rieten mandje was wel historisch verantwoord, maar stevig was het niet. En het was zeker niet bestand tegen één van Ninja`s schrik en paniekaanvallen en ze verdween in de kortste keren onder de vloer van het in aanbouw zijnde bijkantoortje. Gelukkig was er een helpende hand in de buurt in de naam van Jan Innemee en was ze snel weer gepakt. Ook die hield er een herinnering aan over in de vorm van een fikse haal in zijn hand. Dat was haar laatste activiteit die dag en we hebben de hele onderneming maar afgeblazen.
Toen Karel en ik hier naar Opperdoes verhuisden hadden we in het begin ook een huisdier. Nadat we geconstateerd hadden, dat er in onze voorraadkast aardig was huisgehouden en er, zelfs door de kartonnen verpakkingen heen, was geknaagd aan onze etensvoorraad, moesten we wel geloven dat muizen ons eten ook lekker vonden. Jahoor op een nacht zag ik het kleine spitsmuisje lopen en ondanks het feit dat ik het best zielig vond, kwam Karel op het goede idee Ninja maar een paar nachtjes bij ons te laten logeren. Misschien zouden we zo van ons huisdier afkomen. Nou nee dus. Zelf heb ik het niet gezien, maar volgens Karel liep Ninja achter de muis aan of de muis achter Ninja, dat weet ik niet meer precies, dus moesten we andere maatregelen treffen om ons eten te beschermen. Uiteindelijk zijn we er wel vanaf gekomen, maar dat was beslist niet het werk van Ninja.
Ach, de jaren gingen verder en voor dat je het doorhebt is ook die kleine Ninja een achtenswaardige dame geworden van 13 jaar. Nog niet "stok" maar ook niet meer "piep". De felheid was eruit en ze was een aardige schootkat geworden, die niet meer meteen de veiligheid op zolder zocht, zodra het een beetje druk werd in de kamer. De vensterbank, de bank en boven op de slaapbank waren haar vaste stekkie geworden.
Afgelopen 17 augustus, op Suzanne`s verjaardag merkte Ingrid op dat ze op haar wang toch wel een grote bult had. Ik had het wel eens gezien, maar er weinig aandacht aan geschonken. Suzanne ook niet. Toch toen we er over begonnen te praten en er eens serieus over na begonnen te denken leek het toch het verstandigste maar eens naar de dierenarts te gaan. Suzanne die wel een beetje rugdekking wilde, vroeg mij mee, en toen Ninja op de tafel lag, en de dokter in haar bekje keek, schrokken we toch wel een beetje. Haar hele kaak was raar vies wit en de dokter kwam tot de conclusie dat ze een gezwel had dat in haar kaak was gegroeid. Een biopt was de enige optie om te weten wat het precies was, hoewel wij eigenlijk niet twijfelden aan de resultaat.
E
n ja, die uitslag bevestigde helaas onze ergste vermoedens. Met de mededeling dat het gezwel inoperabel was omdat het helemaal vergroeid was met haar kaak, gaf de arts haar uiterlijk nog drie maanden. Op onze vraag waar we het beste op konden letten zodat ze in die laatste maanden nog een pijnloos en goed leven zou hebben, zei hij, "zolang ze nog eet, kan ze nog wel door". Onze beslissing was gemaakt, zodra ze zou stoppen met eten zouden we haar in laten slapen. Vanaf die tijd zagen we het gezwel ongelofelijk snel groter worden. In heb nog nooit zoiets zo snel zien groeien. De laatste maand was ze helemaal mismaakt. Haar oog werd dichtgedrukt en ze moet volgens de arts ondragelijke pijn gehad hebben. Toen Suzanne maandag en dinsdag door het hele huis bloeddruppels zag liggen, welke uit haar bekje en haar oog kwam, nam ze het zeer verstandige maar moeilijke besluit om haar in te laten slapen. Ze at nog steeds, want een half uur voordat we naar de dierenarts gingen likte ze nog de vla van het schoteltje.
De dierenarts, een schat van een vrouw, schrok van Ninja. Dat het gezwel zo groot geworden was in een zo korte tijd verbaasde ook haar, en ze was het ook volkomen eens met ons besluit haar te laten inslapen. We hadden afgesproken dat Ninja eerst een narcose prik zou krijgen, zodat afscheid van haar konden nemen, terwijl ze nog rustig ademend en al slapend op tafel lag. Toen maakte we nog even de oude Ninja mee. Tijdens de prik, die pijn zou doen omdat de arts in de spier spoot, stoof ze op en sprong naar de andere tafel bij de computer. En dat terwijl ze in geen weken meer ergens vanaf had gesprongen. We stonden stomverbaasd. De dosis die ingespoten was, was nog veel te weinig. Bij de volgend injectie, plaste ze en sprong weer op. Nu was het echo-apparaat dat aan de andere kant van de kamer stond haar doelwit. Daar poepte ze zowaar nog een beetje op. De derde keer sprong ze op de grond, maar toen had ze genoeg verdovingsmiddel binnen om even later de strijd op te geven. Als een dronken kat ging ze neer. Toch gaf ze de strijd nog niet helemaal op. Een tweede spuitje bracht haar eindelijk rust. Die Ninja!, ze had er een spectaculair afscheid van gemaakt, dat is een ding dat zeker is.
Ninja [21 oktober 2009 - 10.44 uur]
Geschreven: Opperdoes, 22 oktober 2009
Dagtekening: 6 juni 1996 - 21 oktober 2009