Hoorn in kerstsfeer

Ik zat vanmorgen in de kamer, even niet wetende wat ik zou gaan doen. Ik verging van de pijn in mijn rug en veel meer dan op bank hangen kon ik niet. Zodra ik maar even probeerde overeind te komen was het foute boel. Uit pure verveling strompelde ik naar de auto en ging een stukje rijden, hopende dat mijn humeur ietsjes zou opklaren. En wie denkt, dat ik dat niet veilig kon rijden, kan ik verzekeren, dat, zolang ik in de auto bleef zitten, het prima ging. want het was per slot van rekening mijn rug die dwars lag en niet mijn benen.

Allereerst reed ik even langs molen de Ceres. Nu de wieken er ook weer opzitten, is hij helemaal genezen van de verschrikkelijke brand, nu bijna twee jaar terug. Het oude vertrouwde beeld, van de molen, dat wij 50 jaar terug als één van de eerste dingen zagen toen we in Bovenkarspel arriveerden, is weer helemaal terug. Een topprestatie van bouwers, gulle gevers en heel veel vrijwilligers, die zo snel de molen weer naar zijn oude glorie hebben teruggebracht.

Ik sukkelde via Venhuizen en Hem naar Hoorn en al rijdende schoot me te binnen dat het er in de binnenstad van Hoorn wel een beetje vreemd zou uitzien, nou de lockdown weer in volle hevigheid was losgebarsten. Ik reed via de Willemsweg de stad in; ging na de brug rechts, om via het Gerritsland op het Kerkplein te belanden. Het was bizar en deed me denken aan de ritten die ik april/mei 2020 maakte. Alweer een bijna uitgestorven stad met stille straten en gesloten winkels! De kerstsfeer was ver te zoeken en de versiering hing er een beetje verloren bij. Hoe anders zou het moeten zijn, zo`n vijf dagen voor kerst. De enige plek, waar ik nog wat mensen bij elkaar zag, was bij de Hema, waar ze in de deuropening een grote balie hadden opgesteld. Ik verondersteld, dat zij daar, hun welbekende rookworsten en andere levensmiddelen aan het verkopen waren, iets, wat nog wel is toegestaan. Het enige wat me verbaasde was het feit, dat er aan de Gedempte Turfhaven, nog zoveel bloemen en planten werden verkocht. Hadden al die winkels ook een verkoopplek gemaakt voor de deur? Ik kon het niet zo goed zien.

Uitendelijk reed ik langs het station en zuidwaarts de A7 op. Mijn plan was om via de N194 en Obdam weer naar huis te rijden. Ik was net de A7 af toen ik ineens besefte, dat ik wel een stukje over die rit door het centrum van Hoorn kon gaan schrijven, maar dat ik dan geen enkele foto had. Oef, wat nu? Ik nam dus een resoluut besluit en ging bij de rotonde, na Avenhorn, rechtsaf Berkhout in en terug naar

Hoorn, om hetzelfde rondje nog eens over te doen.

Het was vanzelfsprekend nog net zo stil als daarvoor en al foto`s makend uit het raam [even uitstappen was met die rug van mij geen optie] , realiseerde ik me, dat die lockdown soms wel zijn voordelen heeft. Ik maakte een heleboel foto`s maar ben de auto niet uitgeweest. Ik zette dat ding gewoon even stil midden op de weg, of schoof even een parkeerplek in. Ruimte zat. Kom daar maar eens om, op een normale maandagmiddag. Dan wordt je binnen de kortste keren van je plek getoeterd.

Voor de foto`s van de Grote en de Klein Noord heb ik de auto, net als vorig jaar, gewoon even midden op de grote oversteekplaats van het Breed, op de alarmlichten, stilgezet, want er zat toch niemand achter me. Voor me trouwens ook niet en een spaarzame voetganger ging lachend om me heen. Op het Kerkplein was hetzelfde verhaal. Nog nooit heb ik het daar zo leeg gezien. Alleen een groepje bouwbusjes nam nog wat plaatsen in.

Het is en blijft bizar; Hoorn 27 april 2020, Amsterdam 4 februari 2021 en nu weer Hoorn 20 december 2021, iedere keer hetzelfde beeld. Ik maakte wat sfeerbepalende plaatjes van de bizarre omstandigheden en vroeg me af: "Hoe vaak nog?". En net als in mijn jaarstukje eindig ik met de hoop , dat de regering de wijsheid heeft, de coronapandemie in te passen in ons dagelijks bestaan, want van één ding ben ik overtuigd. We zullen met corona moeten leren leven, dit gaat helaas nooit meer weg.

Bij de tandarts

Een bezoekje aan de tandarts. Niet het leukste, wat ik me kan bedenken, maar ach, voor een beetje pijnloze mond moet je wat over hebben. En daar ben ik dan; als een willoos slachtoffer zit of sta ik daar mijn beurt af te wachten. Ondanks alles toch een beetje gespannen, Ik bekijk de omgeving en neem alle details gretig in me op. Alweer ruim anderhalf jaar geleden was het [aan het begin van de pandemie] dat hoopvolle briefje op het raam, wat me opviel. We schudden "even" geen handen. Daar heb ik in mijn "Merkwaardige [corona]dagboek, al uitgebreid over geschreven, dus doe ik dat niet weer. Het briefje is natuurlijk allang verdwenen en het "even" is intussen al behoorlijk lang geworden.

Dit keer moest ik erg lang wachten voor de balie. De receptioniste bleef maar telefoneren en ik kon me dus niet aanmelden. Achteraf zei ze, dat ze me allang had "doorgewuifd", maar helaas, die beweging had ik echt niet begrepen . Wat me, al wachtende, opviel waren de poppetjes achter haar rug. Ik had ze al eerder gezien, maar nu, ik daar voor die balie, met mijn telefoon in mijn hand, aardig wortel stond te schieten, nam ik er een foto van. Jammergenoeg werd dat plaatje, door het coronascherm heen, niet helemaal scherp, maar dat doet niets af aan de poppetjes zelf en ik vroeg me af, welke breister zo creatief is geweest, om de tandsartsen [zelfs met mondkapjes] op zo`n aparte wijze te portretteren. Proficiat, ze zijn geweldig.

Eenmaal in de wachtkamer gezeten viel me nog iets anders op. Ik zat met mijn rug tegen de muur, zodat ik, als het raam niet was afgeplakt, ruimschoots naar buiten had kunnen kijken. Nu zat ik opgescheept met twee wapperende reclamevlaggen, die boven het afgeplakte deel uitkwamen. Niets bijzonders zou je zeggen en zeker niet iets over te schrijven. Maar dat is vergissing. Jarenlang waren het twee witte vlaggen met de vier rode letters van Deen. En nu..... het rood wit was verdwenen en de blauwe huiskleur van Appie was daarvoor in de plaats gekomen. Ineens realiseerde ik het me weer, ja, natuurlijk, dat was ook zo. Die "Deenwinkels" zijn allemaal weg. Dat werd dus foto nummer twee, die ik, maar even snel naar mijn dochter Suzanne moest sturen. Hoewel... die zit waarschijnlijk niet echt te wachten, op een foto, waarop ze aan de huiskleur van haar baas wordt herinnerd.

En bij de tandarts zelf? Gelukkig geen gaatjes of ander onheil. Ik stond na vijf minuten, opgelucht, weer buiten.

 

Het merkwaardige [corona]jaar 2021-December

Maandag 6 december 2021

Zondag 27 juni schreef ik "Begin van het einde?", mijn laatste "officiële" stukje voor dit merkwaardige [corona]jaar dagboek. Op die dag, verkeerde ik nog in de zalige onwetendheid over wat er ging gebeuren en ik dacht zelfs: "Misschien, ja heel misschien, komt er binnenkort wel een einde aan de pandemie en daarmee dan ook het einde van dit [corona]dagboek. Begin september begon mijn stemming wat om te slaan en ik herinnerde me een boos stukje uit die tijd. Het was me uiteindelijk te scherp en ik besloot er niets mee te doen en hopende dat het dieptepunt van die zoveelste crisis, zo`n beetje was bereikt, heb ik het maar in de map "onafgemaakte stukjes" laten zitten. Maar nu we, drie maanden later, nog verder in de shit zitten, plaats ik het hier alsnog.

------Geschreven en dagtekening: 4 september 2021

"Ben ik nou zo dom of hoe zit dat nou?

Onrust in het bedrijfsleven. Werkgever zijn en niet mogen vragen of zijn/haar werknemers zijn gevaccineerd. Onrust in de horeca: Restauranthouders die geen mensen mogen weigeren, terwijl ze niet mogen vragen of ze zijn gevaccineerd. Onrust. over wel of niet gevaccineerd, het is overal en niemand weet meer waar hij/zij aan toen is. En dat, omdat er nog steeds een [helaas te grote] groep is, die het vertikt om zich te laten vaccineren. En ja, zo gaat het van de winter waarschijnlijk toch weer fout. Natuurlijk weet ik ook, dat volledig gevaccineerd zijn, niet zaligmakend is en er mensen zijn die om medische redenen geen injectie kunnen halen. Uitzonderingen zijn er overal en die moeten op een nette manier worden opgelost. Maar ik vond het meer dan genant, dat een minister in een interview, volledig in het nauw werd gedreven, om het woord "dwang" te omzeilen, terwijl het verder, zowat van de daken werd geschreeuwd.

Hoe het dan moet? Gelukkig ben ik geen politicus, maar ik blijf, ondanks dat ik volledig gevaccineerd ben, nog steeds met een grote boog om iedereen heen lopen. Maar snappen? Nee, dat is een gepasseerd station. Vrijheid en privacy zijn hier gelukkig een groot goed, dat begrijp en waardeer ik, maar sorry mensen, zoals ik het nu zie, zijn er grenzen aan die vrijheid"-----

Hoe het allemaal verder ging is intussen bekend. Mijn zienswijze, van "Ook voor de overheid, is de situatie nieuw en moeilijk", is na dit jaar helaas compleet verdwenen en denk alleen nog maar: "Wat een sukkels daar. Overal lopen ze achteraan te hollen en intussen gebeurt er helemaal niets". Ik ben helemaal niet blij, want het is weer alle hens aan dek met mondkapjes, anderhalve meter samenleving, en meer positieve testresultaten dan ooit. O, ja, en ook nog één of andere sukkelige lockdown, die aan alle kanten valt te omzeilen en erger, die door de beperking van de openingstijden, de groepen mensen die samenkomen, naar mijn bescheiden mening, alleen maar groter maakt. Hoewel met die lockdown heb ik persoonlijk trouwens het minste mee van doen. Alleen is het boodschappendoen weer een spannende aangelegenheid geworden, die is beperkt tot 1x in de week. Helaas was dat boodschappen doen, wel mijn enige kleine afleiding in het toch al zo moeilijke l

even op het moment, die niets met corona te maken heeft en dat is me dus weer afgenomen. Nou ja, liever dit, dan ziek worden, zullen we maar denken.

Toch is er iets in mijn houding positief veranderd. Wilde ik vorig jaar niets met kerst van doen hebben, dat is nu wel even anders. Ik heb schitterende sterren voor het raam gehangen en een klein kerstboompje gekocht. Verder hangt er sinds vandaag een mooie krans aan de slaapkamerdeur. Helaas niet buiten, want ik ben eigenlijk veel te bang dat hij gestolen wordt. Ook heb ik kerstkaarten ingeslagen. Niet zozeer om te versturen, maar mijn kerstadreslijst van de buren wordt steeds langer. Dat is leuk en dat wordt dus weer een avondje heerlijk in het donker langs de brievenbussen sluipen.

Koelkastmagneten

Hoe ik er ooit op gekomen ben om koelkastmagneten te gaan verzamelen, weet ik niet meer, maar ineens was het er. Wat ik wel weet is, dat het beslist niet begonnen is in Nederland, want toen we hier nog met de meest simpele kindermagneetjes, zoals cijfers en letters op de koelkastdeur, in de weer waren, zag ik in de in de souvenirwinkels in de U.K. al magneten met de meest mooie afbeeldingen van de plaatsen en bezienswaardigheden erop. Waar we ook kwamen, we zagen er altijd wel eentje en dan was het gewoon moeilijk om hem niet mee te nemen. "Leuk zo`n herinnering", zal ik wel gedacht hebben, "En ook niet zo gewoontjes". Wat ik ermee zou moeten doen als ik eenmaal weer thuis was, daar dacht ik maar even niet aan. Ik vond ze leuk en kocht ze bij bosjes. Van Engeland, Schotland, Ierland, Noorwegen, Zweden en later toen de rage zelfs in Nederland was doorgedrongen, ook in ons eigen land.   

In het begin plakte ik ze op de plek, waar ze oorspronkelijk voor bedoeld waren, maar toen de koelkast- en vriezerdeur vol waren, werd het een probleem. Waar moest ik die dingen verder kwijt? Ikea bracht uitkomst en ik kocht daar drie grote, witmetalen [kantoor]magneet- en schrijfborden en hing die, boven elkaar, aan de muur in de woonkamer. Dan kon gemakkelijk, want de kamers in Opperdoes waren hoog genoeg. Ik maakte met zwart tape een indeling per land/onderwerp en ik kon weer een tijdje voort. In de loop van de tijd werd er wat minder gereisd en ondanks dat er wat magneten bijkwamen, die meestal niets met reizen te maken hadden, stond het uiteindelijk helemaal stil. Dat was niet erg hoor, want de borden waren intussen ook wel zo`n beetje vol. Ze hingen mooi daar in die kamer en ik koesterde ze met veel heimwee en nostalgie, maar tot een stukje erover schrijven kwam het, tot nu toe, nooit.

Toen werd het maart 2017 en gingen we verhuizen. Oei, wat nu, dat was wel even een dingetje. Wat ermee te doen? Na alle magneten uit ten treure op de foto te hebben gezet, brak ik de boel af. De grote borden gingen naar de kringloop, want die kon ik in Grootebroek met geen mogelijkheid kwijt en de magneten zelf belandden in een doos en staan tot op heden tot mijn grote spijt, nog steeds op zolder in een doos. Berezonde, want ik zie ze niet meer en heb ook nog steeds geen idee, wat ik ermee moet doen.

Maar ook met de foto`s ervan heb ik nooit iet gedaan. Sterker nog, bij alle de stukjes, die ik over reizen schreef, heb ik geen moment aan die magneten gedacht, bedenk ik me nou. Stom, natuurlijk, het zou een leuke toevoeging zijn geweest. Gelukkig is daar wel iets simpels aan te doen en ik zal ze tzt maar eens bij de stukjes gaan plaatsen.

Ze allemaal hier duidelijk te laten zien is geen doen, dus heb ik geprobeerd, van de ruim 200 magneten, mijn favoriete top-10 samen te stellen. Het werden er 12, want minder lukte echt niet. De meesten komen uit de vakantielanden, die we bezochten met daarbij Eeyore, mijn favoriete ezel, die alle leuke magneten vertegenwoordigt uit de boeken en strip-wereld. Hij kijkt, zoals ik me nu ook voel, door de feit, dat ik niet weet hoe ik die magneten een mooi en prominent plekje zou kunnen geven.

Droom

Wat kan een mens raar dromen. Ik was in een grote zaal, vol met rijen schragentafels, en een groot podium. Op de voorste en "vip"rij voor me, zat een deel van de engelse koninklijke familie. Hun kinderen liepen in het rond. Op een gegeven moment zag ik Diana die met de kinderen in sportkleding en jacks, die wilden gaan varen [dacht ik]. Ik zat op de tweede rij, vlak achter die vips en was alleen. Ergens verder naar achteren, zag ik mijn broertje Hans zitten en ik kwam in gesprek met twee heren, die tot mijn verbazing allebei nederlands spraken.

Op een bepaald moment zag ik dat veel van de gasten, dekentjes gingen halen. Ook ik voelde de kou en met hen, ging ook ik een dekentje pakken, van een tafel, die ergens aan de kant van de zaal stond. Op het moment dat ik een dat ding pakte, hoorde ik bij die viptafel een heleboel geroezemoes en werd het volkslied gespeeld. Koningin Elizabeth kwam binnen met haar gevolg. Ik had de pee in dat ik dat moment miste, en liep snel [met dekentje] terug naar mijn plaats om te ontdekken, dat alle schragentafels waren verdwenen en er alleen nog een grote tafel voor het podium stond, waar Elizabeth bij haar familie had plaatsgenomen. Ik vond "onze" tafel [met de twee heren] terug in de hoek van van zaal, en toen ik weer zat, [nog steeds dicht bij de viptafel en nog steeds met een dekentje] bleek één van de heren Rutger Hauer te zijn. De tweede man was och hoge pief uit het bedrijfsleven en ik zag mezelf als een vertegenwoordigster uit het "gewone" volk.

Langs de kant van de zaal, stonden behalve de dekentjes, ook displays met maaltijden, waarbij ik blijkbaar vooraf al had gezegd, wat ik hebben wilde. Dit voedsel werd even later uitgeserveerden ik voelde me reuze beschaamd, dat ik met geen mogelijkheid meer wist wat mijn keuze was geweest. En dan [meestal als ik in het nauw zit], word ik wakker............... Een beetje suffig, beland ik terug in de werkelijkheid en realiseer me meteen: "Ehhhhh, o jee, ja, de pleister mag van mijn oog".

Om dat spannende moment nog even uit te stellen, blijf ik nog even namijmeren en denk ik ineens, dat ik die idiote droom, eigenlijk wel wil blijven onthouden. Uit ervaring weet ik echter, dat hij sneller verdwijnt, dan ik hem kan vastleggen. Aangezien mijn tablet het enige was, die in de buurt lag, heb ik daarop een poging gewaagd met dit superduidelijke resultaat. Snel tikken kan ik wel, maar op zo`n tablet, dat is vers twee.

 O ja, en die pleister. Mijn zicht viel niet tegen na de vierde oogoperatie. In eerste instantie zag ik alles dubbel, maar dat is intussen wel voor 90% weg. Alleen een grote luchtbel zit nog in de weg. Dat is lastig en zal nog wel even blijven, is me gezegd. Ach, dat is te overzien, want ik ben allang blij, dat hetgene waar ik bang voor was, niet is gebeurd. Ik zie, weliswaar nog een beetje wazig, maar met de scherpte is zoals het was. En laten we het hopen, dat die "floaters", waar alles om begonnen was, voor altijd weg blijven.

Busjesparade

Ik zag met archiveren van mijn stukjes, dat ik deze niet op mijn blog had gezet. Om de boel een beetje compleet te maken, zet ik hem toch ook maar hier: 

Fb-post:
Het is best wel confronterend om in een seniorenwijk te wonen. Het zijn echter fijne huisjes, die
helemaal zijn aangepast aan de wat moeizamere manier van leven, wat men helaas, op latere leeftijd,
onvermijdelijk voor zijn kiezen krijgt. Ook in de straat is de aanwezigheid van ons senioren goed te
merken, in de vorm van werkbusjes in een bepaalde catagorie. [Rolstoel]taxibusjes, Scootmobielen en
rollator leveranciers, buurtzorg, wijkverpleging, ambulances en ga zo maar door; een gelukkig niet al te
reguliere, maar nimmer stoppende parade, die je er aan wil herinneren, dat het allemaal wat moeizamer
wordt.
Maar vandaag zag ik er eentje staan die ik niet helemaal begreep. Een bedrijf dat gespecialiseerd is in
trapliften. Huh? trapliften? Dat was mijn eerste reactie, toen ik het busje geparkeerd zag staan. Ik
zie de woningen eigenlijk als gelijkvloers. Ja, er is een trap naar een zolder, die evt. als een slaapkamer
kan worden gebruikt, maar die is daar, denk ik, niet echt voor bedoeld en wordt waarschijnlijk maar
door weinig mensen als zodanig gebruikt. Er is een prima slaapkamer beneden, dus kan ik me niet
voorstellen dat er moeite wordt gedaan ergens een traplift te installeren. Maar goed, wie ben ik, ik zal
wel ergens een logica missen

Reacties:

Begin van het einde?

Oh, zou het? Het was vandaag bijna als vanouds. Ik zag het al toen ik Medemblik in kwam rijden. Een overbevolkt zebrapad en mensen die zich verzamelden bij het station van de stoomtram. Wat had ik [en zeker niet alleen ik] dat gemist. Eindelijk zag ik de tram weer op zijn vertrouwde plek in Medemblik aan het perron en eindelijk kon Karel weer eens mee. Na even in het restauratierijtuig met Ingrid te hebben bijgebabbeld, stapte ik af en keek hoe de tram, weer richting Hoorn vertrok. Toen ik de parkeerplaats verliet, reed ik door een heel drukbevolkte Nieuwstraat, vol met terrassen, die meer dan goed bezet waren. Ik wist niet wat me overkwam, het leek zo onwerkelijk, na die coronatijd, maar na even in mijn arm te hebben geknepen, begreep ik me dat het echt was. Super gewoon! Ook zag ik dat de buitenlanders schoorvoetend weer deze kant op komen, gezien de aanwezigheid van weer wat witte nummerplaten met een "D" erop.

Karel zou met Ingrid meekomen naar huis, dus had ik daar heerlijk, even geen omkijken naar en kon ik heerlijk alleen met een slingerende omweg naar huis. Het was schitterend weer en na die ervaring in de Nieuwstraat leek het of er een soort bevrijding in de lucht hing. Ik voelde het gewoon, die beklemming was weg, hoewel dat in de polder natuurlijk niet echt te merken was. Maar in de dorpen wel. Daar zag ik voor het eerst, weer opvallend veel mensen op straat. Waar een terrasje gemaakt kon worden, was er ook eentje en overal zaten wel mensen bij elkaar. In Oosterblokker vierde men een alternatieve kermis. Ik bleef steken achter een draaiorgel op een kar en het was er met een fikse groep mensen een heel gezellige boel. Maar wat me het meeste trof, was wel het enorme aantal fietsen bij "De Paus" in Lutjebroek. Honderden fietsen stonden daar, net als vanouds, overal waar ze maar neergezet konden worden; de trottoirs en plaatsjes stonden vol. Toen wist ik het zeker. Dat lijkt toch echt op het begin van "het einde van het coronatijdperk".

En nu, terwijl ik, nu dit stukje zit te tikken, denk ik ineens, "Zou het niet mooi zijn, als dit stukje het laatste is, wat ik voor mijn "Merkwaardige [corona]jaren dagboek" geschreven heb?". Of het zo mag zijn, weet natuurlijk geen mens, maar ik wil nu even niet denken over de herfst en een mogelijke vierde golf. Eerst maar eens de zomer....... en genieten!

Almersdorp [N239]

 Almersdorp. Het heeft met gefascineerd, vanaf het moment, dat ik wist dat ik in Opperdoes zou gaan wonen. Ik had er nooit van gehoord, maar toen ons toekomstige adres Almersdorperweg 8, zou gaan worden [wat uiteindelijk niet doorging], werd ik nieuwsgierig wat, die naam toch betekende. Hoe ik aan de info kwam, weet ik niet meer, maar veel verder dan, dat het, een verdwenen dorp was, bij Opperdoes, aan kust van de toenmalige Zuiderzee, kwam ik niet. Wel bleef ik berichten hierover volgen en langzamerhand werd er voor mij een tipje van de sluier opgelicht.

Dat was ruim 20 jaar terug, in een tijd, dat ik nog niet zo snel naar een telefoon en Google greep, maar het weerhield me er zeker niet van, om er eens lekker over te gaan fantaseren. Natuurlijk was de Wieringermeerpolder er nog niet, en ik zag het kleine dorpje aan de kust voor mij. Dat zoiets dan ineens in zee kon verdwijnen sprak natuurlijk enorm tot mijn verbeelding.

Anno 2021, ga ik, net als iedereen, te pas en te onpas, googelen. Dan lees ik, dat via opgravingen is bewezen dat Almersdorp al in de Bronstijd bestond en dat het, na een stormvloed in 1334 voor een groot gedeelte in de golven is verdwenen. Het heeft nog tot de 16e eeuw bestaan en daarna is er niets meer over terug te vinden.

Maar ik ben geen geschiedschrijver, dat laat ik aan anderen over en ga terug naar het plekje "aan het einde van de Almersdorperweg". Opgravingen wezen uit, dat de kerk van het dorp, precies op de plek van de huidige rotonde moet hebben gestaan. En niet alleen dat. Om de kerk was in die tijd steevast een begraafplaats en Almersdorp was daar geen uitzondering op. Reden genoeg er even goed over na te denken, waar ik allemaal overheen rij.

Op 3 april 2021, reed ik Opperdoes uit en zag tot mijn stomme verbazing het schitterende beeld/kerkje midden op de rotonde. Oei, dat ze dat zouden neerzetten, dat had ik even gemist. Wat is het schitterend en het is nu helemaal zo, dat ik, als ik er langskom, ik even moet denken aan de mysterie van dat verdwenen dorp.

Ja, het is me het plekje wel. Voordat de rotonde er was, was het een kamikazekruispunt, later was de rotonde, het mikpunt van suffe bordenmakers, en nu, is hij voorzien van een juweeltje, dat me tot mysterieuze fantasieën brengt. Vanmorgen, heb ik hem, op allerlei manier geprobeerd te fotograferen, maar dat lukte niet echt, want ik werd, bijna, zonder pardon, uit mijn schoenen gereden.

29 juni 2021

Toch moet één ding me nog van het hart. Één feitje had ik bewust uit het stukje gelaten. Niet omdat ik het vergeten was,integendeel, maar omdat ik het niet zo aardig vond, tegenover dochter Suzanne. Toen ze echter bovenstaand stukje las, begon ze er zelf over, en na uitleg, waarom ik het had weggelaten, zei ze met een brede grijs: "Zet het er maar in hoor!". Dus bij deze: 

Toen we kort, nadat ik voor de eerste keer het kerkje zag, eens samen over de rotonde reden, riep zij uit: Wat staat daar nou voor een raar ding midden op de rotonde?". Een beetje beledigd heb ik toen even uitgelegd, dat het het verdwenen kerkje van Almersdorp was en hoe enthousiast ik er over was, toen ik het ontdekte. Toen werd het stil naast mij. Echter niet in mijn hoofd. Een stemmetje riep daar:  "Cultuurbarbaar!!!"

 Woensdag 7 juli 2021

Toen ik, een paar dagen geleden, de uitzending had gezien van de officiële onthulling van het "kerkje" op de rotonde, zag ik dat er een info-bord was geplaatst bij de brug op de Almersdorperweg. Vandaag ben ik dus nog maar even teruggekeerd om ook dit vast te leggen.  

50 jaar in het Westfriese

[Geschreven: 10 juni 2021] 

Dat was leuk. Ik liep al een paar maanden te denken dat het in juni/juli ongeveer 50 jaar geleden is, datwij naar West-Friesland verhuisden. Oei, lang geleden! Wanneer het precies is geweest weet ik nietmeer, maar mijn herinnering vertelde me dat het zo ongeveer juli 1971 moet zijn geweest. Ik maakteme niet erg druk, want ik zou tzt wel even in de fotofile kijken en dan zou ik het zo weten. Een paar dagen terug ben ik dat maar eens gaan doen en helaas ik viste behoorlijk achter het net. Ik moest het doen met een bestandsnaam met "19710700". Oei een heleboel nullen, dat is niet best, want dan is het een geschatte datum, die me niet wijzer zal maken, dan ik al was. Jammer! Hoe kom ik er nu invredesnaam achter wanneer wij precies naar Bovenkarspel verhuisden???. Dat het in de zomer was, kon ik op de foto`s wel zien en het jaar daar twijfelde ik niet aan, maar de rest???

Hoewel ik er natuurlijk niet constant mee bezig was, bleef het door mijn hoofd spoken en op een gegeven moment begon ik bang te worden, dat ik er pas achter zou komen, als de bewuste datum al zou zijn geweest. Dat was natuurlijk de niet de bedoeling en opeens kreeg ik een ingeving. Bij de Gemeente moest zo iets na te vragen zijn. Niet de verhuisdatum natuurlijk, maar wel de dag dat we ingeschreven werden in Bovenkarspel. Wow, dat is eigenlijk nog een "echtere" datum, dan de verhuisdatum. Ik stuurde een mailje naar de Gemeente Stede Broec en een dag later belden ze terug, dat ik een afspraak kon maken om mijn oude "persoonskaart van de Burgerlijke Stand" in te zien. Dat vond ik best apart, want van vorige bezoeken in het verleden, kan ik me die kaarten [op zo`n grote rol in een kast met een "roldeksel"] nog goed herinneren. Tijdens dat telefoongesprek werd mij ook verteld, dat ze met het gebruik van die kaarten zijn ze gestopt eind jaren `90, en dat vanaf die tijd alles is gedigitaliseerd. De oude gegevens zijn echter [nog?] niet over gezet dus dat stond nog alleen op die kaart. Begrijpelijkerwijs, moest ik vanwege de privacyregels persoonlijk langs komen en daar had ik helemaal geen bezwaar tegen, want ik vond het best wel interessant.

Vanmorgen ben ik op het gemeentehuis geweest. Ondanks, dat de corona nog niet weg is, ging het er heel wat vriendelijker aan toe, dan toen ik vorig jaar mijn rijbewijs ging ophalen. De deur stond gelukkig weer wagenwijd open maar er was nog wel iemand, die controleerde of ik een afspraak had. Ik moest wel lang wachten, maar uiteindelijk kwam er een vriendelijke dame, die mij alle gelegenheid gaf om mijn persoonskaart in te zien. Werkelijk al mijn "verplaatsingen" zijn vermeld. Vanaf mijn geboorte totaan ons vertrek naar Opperdoes. Blijkbaar verhuisde die kaart je gewoon achterna en hij moet dus in alle gemeenten waar ik heb gewoond in de administratie hebben gezeten. Bijzonder en onthullend, dat er zoveel privegegevens bekend zijn bij buitenstaanders. Logisch natuurlijk, als ik er eens goed over na denk, maar ondanks dat, vind ik het toch wel een beetje eng. Van deze aparte gelegenheid heb ik natuurlijk even goed gebruik gemaakt en meteen alle data ervan opgeschreven. Natuurlijk wist ik, waar ik overal had gewoond, maar de exacte data van die verhuizingen, zeker die uit mijn kindertijd, heb ik nooit geweten.

Na alle data te hebben opgeschreven, voordat we naar West-Friesland verhuisden, was hij er dan!!

18 juni 1971 - Hugo de Grootsingel 18, Bovenkarspel
6 december 1976 - Hertog Albrechtstraat 116, Bovenkarspel.
Uiteindelijk stond er nog een vermelding dat wij op in april 1998 de gemeente hadden verlaten en toen stopte de vermeldingen op de kaart. De verhuizing naar Opperdoes op 2 april 1998 en onze terugkeer in Grootebroek op 22 maart 2017 waren alleen digitaal vermeld. 

Dus ja, "Ons Westfriese Verhuisrondje", wat 50 jaar geleden, op vrijdag 18 juni 1971 in de gemeente Bovenkarspel begon, eindigde [tot nu toe, want je weet maar nooit], door een fusie van Bovenkarspel, Lutjebroek en Grootebroek, weer in dezelfde gemeente, hoewel die tegenwoordig Stede Broec heet. Het was al met al een leuke ervaring, waarbij ik tot mijn verrassing nog veel meer gegevens kreeg, dan waar ik om had gevraagd. Bedankt Gemeente Stede Broec !

Tenslotte zou ik door al die info bijna vergeten waar het om ging. Juist ja, ben ik nog op tijd om dat 50 jarig lustrum op de juiste dag te vieren? Toen ik juni zag staan dacht ik, dat ik te laat was, maar dat vergat even door de rest van de verrassende data. Pas terug in de auto werd ik wakker. Yess, het is pas de 10e vandaag, dus mooi! Gelukkig nog op tijd, om er 18 juni 2021 even lekker een taartje op te nemen.

Het merkwaardige jaar 2021 [mei]-2

[1e pinksterdag]

Nu we beiden de twee priksessies achter de rug hebben, zit ik even terug te lezen wat een ongelofelijk hectische periode het is geweest. Lange wachttijden aan de telefoon om een afspraak te maken; lange wachttijden voordat je eindelijk terecht kon; een afspraak die vanwege een storm ineens niet doorging, waardoor Karel weer onderaan in de afsprakenrij belandde; een ongelofelijk obstinatie echtgenoot, die midden in de nacht ineens uit bed kwam en zei, dat hij het vertikte om naar Den Helder te gaan, voor zijn eerste prik, en ikzelf, die heel erg in de stress zat, omdat ik niet samen met hem, dat verhipte ding mocht halen en nog langer moest wachten. Achteraf lijkt het allemaal toch heel snel te zijn gegaan en dat is natuurlijk zo, maar de traagheid, waarmee het vaccineren, vooral in het begin ging en de onzekerheid, wanneer ik dan eindelijk een oproep zou krijgen was slopend. Alles is, wat ons betreft, op zijn pootjes terecht gekomen, maar dat heeft wel bijna 3 maanden geduurd.

Ik het begin van de pandemie was ik best wel verlegen over het feit, dat jongeren zich [in mijn ogen] vanalles moesten ontzeggen om ons ouderen te beschermen, nu schaam ik me en ben boos op mijn leeftijdsgenoten, die zich [veilig voelend met twee injecties] zonder mondkapje in de supermarkt rondlopen en voor het gemak ook maar de anderhalve meter regel aan hun laars lappen. Dat vind ik op zijn zachts gezegd, wel erg kort door de bocht. Er zijn nog mensen genoeg, die met smart op hun vaccinaties zitten te wachten, dus het lijkt me niet meer dan normaal, om je nog gewoon aan de regels te houden. Ook al omdat het nog steeds niet echt duidelijk is of je [volledig gevaccineerd] corona niet kan overbrengen op je medemens.

En wat onszelf betreft. Een paar weken geleden, waren we even een ritje aan het maken, toen Karel ineens zei: "Het was toch wel gezellig zo, dat ritje naar Den Helder". Ik ontplofte zowat. Blijkbaar was hij de hele stennis die hij zo midden in de nacht had geschopt, vergeten. Dit keer had hij het geluk, dat ik achter het stuur zat en reed, want ik had hem wel kunnen wurgen. Mannen!!!!!!

Het merkwaardige jaar 2021 [mei]

Wie kent het niet. Dat gevoel van intense opluchting, waardoor je ineens weer vrijelijk kan ademhalen. Het gebeurde me toen ik mijn rijbewijs haalde en nu dus weer.  Het duurt helaas niet zo lang, maar op dat moment is een heel fijn gevoel. Het overkwam me maandagmorgen weer eens. Het was een feit. Ik had mijn tweede coronaprik ontvangen. Eindelijk, na een jaar in angst zitten, kon ik eindelijk weer wat opgeluchter ademhalen. 

Met heel wat minder stress, dan de vorige keer reed ik, maandagmorgen 17 mei naar De Westfries. Het was er een stuk drukker, maar toen ik me eenmaal had gemeld, ging het net zo snel en relaxed als de vorige keer. Voor je in de gaten hebt, is het gebeurd. Yess, die zit erin. 

We hebben nu gelukkig allebei twee injecties gehad. Voor het eerst in mijn leven was ik blij met mijn hogere leeftijd, anders had ik nog veel langer moeten wachten. Ook Suzanne heeft intussen haar langverwachte en versnelde oproep [vanwege haar astma] binnen en ze krijgt dan ook volgende week dinsdag haar eerste injectie. In mijn ogen gaat dat hele vaccineren niet echt snel, maar ja, ik weet er niet alles van, en eerlijk gezegd, wil ik het ook niet weten.

In heel het land gaan de besmettingsaantallen gelukkig wat omlaag en het ziet er naar uit dat ook de ziekenhuizen, iets meer lucht krijgen. Je zou bijna gaan geloven, dat ze met het vaccineren, eindelijk, de boel een beetje onder controle beginnen te krijgen.  Laten we het hopen, want ik ben, net als de rest van de wereld er helemaal klaar mee

E"vrouw"cipatie

Weer veel te vroeg wakker, lag ik in bed een boek [Blauw van Almar Otten] te lezen. Het was een goed en spannend verhaal, waarin een grootindustrieel over zijn werkende leven zat na te denken. Op een gegeven moment dacht hij: "Met een mannelijke nakomeling is de bedrijfsopvolging ook voor de volgende generatie verzekerd". Door die zin en vooral het woord "mannelijk" erin, raakte ik de draad van het verhaal helemaal kwijt en begonnen mijn stekels overeind te staan. Mijn reactie was zoals altijd: "Jahoor, daar heb je het weer. Waarom alleen een man, of een vrouw dat niet kan" en het resultaat was, dat ik binnen de kortste keren, bovenop mijn dekbed mijn frustraties via dit stukje van mij af zat te tikken.

Waarom een man? Iets waar ik me altijd aan heb gestoord. Mijn besef, dat er dienaangaande iets fout zat, kwam niet meteen. Toen ik trouwde in 1966 vond ik die achternaamwissel eigenlijk wel interessant. Het was trouwens doodnormaal. Ik kreeg een dubbele naam, waaraan iedereen kon merken, dat ik getrouwd was en het voelde als een zekere status. Dat duurde niet lang. Buitenshuis kwam de vrouwenbeweging op gang en Dolle Mina`s veroverden de wereld. Niet voor mij hoor, want toen was ik nog druk bezig met kleine kinderen en volop getrouwd zijn. Toch kroop er wel enige bewustwording in mij. In mijn paspoort, viel de tenaamstelling me op. Hoe het er precies stond weet ik niet meer, maar het verbaasde me blijkbaar wel dat mijn meisjesnaam een ondergeschikte plaats in het document gekregen had.

Bij het volgende paspoort, in de jaren '70, dacht ik beter het beter te doen. Ik had ergens gelezen, dat ik het document op mijn meisjesnaam kon laten zetten en dat deed ik dan ook. Het gaf mij een goed gevoel totdat we voor een vakantievlucht op Schiphol stonden. We hadden er natuurlijk nooit aan gedacht, maar bij de ticket controle op de luchthaven kwamen mijn achternaam op de ticket en die op mijn paspoort, door deze handelwijze, niet overeen. Op de tickets stond "De heer en mevrouw met de onze gezamenlijke achternaam" en op mijn paspoort was in eerste instantie alleen mijn meisjesnaam te zien. Ik kon pas mee, na een heleboel gedoe, toen bleek dat ook mijn aangetrouwde naam, een paar bladzijden verderop, toch nog wel in mijn paspoort stond. Daardoor kon ik "gelukkig" bewijzen, dat ik degene was, die op de vliegticket stond. Toch bleven paspoorten mij storen, want hoewel, in latere versies mijn meisjesnaam wel standaard als eerste werd genoemd, stond er ook: "Getrouwd met", of nog mooier "Wife of", met daarna de achternaam van mijn man. Dat was nog tot daar aan toe, maar het oneerlijke zat erin, dat in het paspoort van mijn man, ik, helemaal niet werd genoemd. Waarom was ik een getrouwde vrouw en hij niet een getrouwde man? Dat noem ik toch echt geen gelijkheid.

Toch bleef ook verder in mijn leven, de vrouwonvriendelijkheid en vermeende ongeschiktheid, overal in de maatschappij en vooral in het bedrijfsleven, me wel bezig houden. Er zit zoveel oneerlijkheid in. Mannen en vrouwen mogen dan fysiek niet hetzefde zijn, voor de rest zijn ze volkomen gelijk. Er zijn slimme en domme mannen, maar ook slimme en domme vrouwen. Bewust sloot ik me nooit bij acties aan, want dat gaat me te ver, maar mijn hele kleine bijdrage is, dat ik altijd stem op een vrouw. Ook kreeg mijn zelfbewustheid een flinke opkikker, toen ik na al die jaren als "vrouw van", in de vorm van AOW, mijn eigen inkomen kreeg, op mijn eigen [meisjes]naam. Hier uit bleek dat er, in al die jaren, toch wel iets veranderd is.

Toen ik mijn frustraties, na het schrijven van dit stuk weer was een beetje was kwijtgeraakt, bedacht ik me ineens, iets heel anders. Een paspoort had ik al jaren niet meer, dus pakte ik mijn IDkaart en was benieuwd hoe het nu, na al die jaren, met de tenaamstelling zat. In eerste instantie werd ik helemaal blij met de vermelding van alleen mijn meisjesnaam. Zou het? Dus niet, want toen ik het kaartje omdraaide kwam de desillusie. Jahoor, wederom een "e/v". En net zo erg, op mijn rijbewijs is het eenzelfde verhaal. Beste mensen, bestuurders, instanties en administrateurs in de wijde omgeving, hou nou alsjeblieft eens op, mij als "e/v" te beschouwen. Hoewel, die "e/v"-vermelding me [tot mijn ongenoegen] redde op Schiphol, ben ik, een zelfstandig persoon, die toevallig wel getrouwd is, maar beslist niet in allerlei officiele documenten, betiteld wil worden als "echtegenote van".

Ik snap dat in veel admistratieve situaties, mijn twee achternamen moeten worden gekoppeld, maar er zijn vast wel manieren te bedenken, dit te verwerken, zonder een vermelding op IDkaart of rijbewijs. En zo niet, vermeld dan ook een "e/v" + mijn naam op de IDkaart van mijn echtgenoot. Dan komt de e"mens"cipatie echt weer een stukje dichterbij.

Ps:   Ohh, dat vergeet ik nog. Ik had er al aan gedacht, maar achteloos en zonder na te denken zette ik het hele verhaal al op fb. Inderdaad Tineke, ik zag het ook. Op het vaccinatiebewijs van de coronaprik ben ik ook heerlijk alleen mijzelf. Alleen mijn meisjesnaam staat erop vermeld en zo hoort het ook. Weer een stapje in de goede richting.  

Geschreven: 10 mei 2021 en 19 mei 2021

Beschilderde stenen

Geschreven: Opperdoes, 5 augustus 2005
Dagtekening: juli en augustus 2003 en 6 augustus 2005

BESCHILDERDE STENEN

Vele hobbies ben ik in mijn leven al tegen gekomen en een gedeelte daarvan heb ik ook zelf uit-geprobeerd. De meesten daarvan zag ik hier in Nederland, maar ook onderweg kwam ik nog wel eens iets tegen wat de moeite waard was.


Een ervan is het beschilderen van kiezelstenen. Dat ik dat vooral in het buitenland tegenkwam is niet zo verwonderlijk. Grote stenen vindt je hier bijna niet in de natuur. Dat vele onderwerpen geschikt zijn om op die kiezelstenen te schilderen zal ook geen verrassing zijn. Zo zag ik op het eiland Skye [Schotland] in juni 2003 deze “huisjes”. De foto is trouwens een verhaal apart. Op het moment dat ik deze foto nam begon de schilder van deze stenen “Laird Kennedy” vreselijk tegen mij te schreeuwen. “No picture!!!!” Oeps! geen moment aan gedacht en trouwens ik had de goede man helemaal niet gezien, maar hij was zeker bang dat ik ze zou gaan namaken. Sorry, sorry, sorry dus en ja je raad het al hij had pech want ik had de foto al genomen. Trouwens hij had dubbel pech, want door zijn opgefokte handelen was hij meteen een klant kwijt. Maar ja, ik moet toegeven, mooi zijn ze en ik liep er hard over te denken om er eentje te kopen als souvenir.

De volgende stenen kwam ik in augustus 2003 tegen bij een winkeltje in Robin Hoods Bay, een klein en schilderachtig plaatsje dat als het ware tegen de kust van Yorkshire ligt aangeplakt. Gelukkig geen schilder in de buurt dus geen
problemen met fotograferen.

De laatste keer dat ik dergelijke kiezelstenen tegenkwam was wel op een hele aparte manier. Het was in dezelfde vakantie in Yorkshire en nu op de Rosedale Show in Rosedale Abbey. Je
ziet wel eens van die landbouwfairs in de buitenlucht op, vooral de engelse tv, maar dat ik er ooit één zou meemaken, nee, dat had ik nooit gedacht. Daar alleen al zou ik heel wat
Aviertjes mee kunnen vullen, maar dat zal ik misschien later wel eens doen. Niet alleen paarden, koeien, schapen, etc.kwam je daar tegen, er was ook een behoorlijk grote craftfair. Met Laird Kennedy van het eiland Skye in gedachte was ik nu wat verstandiger. Ik heb aan de schilderes netjes gevraagd of ik een foto van die lieve beestjes mocht maken. En dat mocht.




Kijk zo hielden we het allemaal vriendelijk. Zo vriendelijk zelfs, dat ik
na een uurtje echte beestjes kijken, naar haar terug ben gegaan om
dat schattige caviaatje te kopen. [middelste rij, 3e van rechts naast het konijn]. Ik kon de verleiding echt niet weerstaan. Hij/zij is geweldig en zit me nu aan te staren op de externe brander van mijn computer.

Maandag 19 april 2021

Grappig hoe de verschillende hobbies steeds weer terug komen. Toen ik 2003 en 2005 op verschillende plaatsen in het Verenigd Koningkrijk die beschilderde stenen zag, had ik niet kunnen bedenken, dat het ruim 15 jaar later, hier in Nederland zo`n hype zou worden.Toch is er een verschil. Toen kon je ze niet zomaar ergens in de natuur vinden, maar ze waren bewust gemaakt voor de verkoop. En dat het serieuze business was heb ik ervaren, toen ik de "huisjes-stenen" niet eens op de foto mocht zetten. Geef mij dan maar de "achterlatertjes" van nu; dat is heel wat leuker.

Sommige mensen zien het ook als een mooie gelegenheid, om de hun kinderen aan het wandelen te krijgen, door de natuur in te gaan en hun beschilderde stenen dan ergens achter te laten, maar ik zie het meer als een fijne hobby, waarbij je als extra, met het beschilderde eindresultaat, heerlijk de natuur in kan. Misschien dat we deze zomer nog wel eens een poging gaan wagen, om er aan mee te doen.

Terugkeren naar mijn "oude" stukje, moet ik wel opmerken, dat het stenen beestje allang niet meer bij de apparatuur zit, die op de bovenstaande foto staat, want die heb ik niet meer, maar het neemt nog steeds een prominente plek in, hier in huis.

Dochter Ingrid vond het eigenlijk wel leuk om mijn toen gekochte "hamster-steen" te laten zien op de fb-pagina, genaamd "Kei Tof", die zich bezig houdt met deze hobby in het algemeen. En zowaar, mijn hamstertje heeft daar succes. Over de 100 likes in een paar dagen, wist dat beestje binnen te halen. Leuk!!!!

Maxis en IJburg

Wow dat was een leuk ritje gisteren. Heerlijk even alleen weg, dus geen stress met Karel naast me. Het klinkt niet aardig, maar als hij naast me zit, sla ik de spontane invallen om zomaar ergens heen te rijden over en als ik ineens iets zie waar ik een foto van zou willen maken, zet ik de auto zelden stil. Waarom? Geen idee? Bang misschien, dat hij zich er aan zou ergeren of commentaar zou kunnen leveren op mijn doen en laten. Dat commentaar is er zeker, hoewel het de laatste tijd wel stukke minder wordt. Hij schijnt zich toch af en toe te realiseren, dat hij tegenwoordig wat minder zal moeten mopperen als ik iets doe, wat hem niet aanstaat. Maar genoeg daarover.

Ik reed eerst naar Sjakie Knakie voor mandarijnen en sinaasappels. Dat is tegenwoordig bijna vast prik en waarom ook niet. Het levert een ritje op en het het fruit is er lekkerder dan uit de supermarkt. Toen ook een paar bakjes heerlijke aardbeiden waren ingeladen wist ik het even niet meer. Wat nu? AH in Purmerend misschien? Toen ik het erf van Sjakie afreed, reed ik zonder plan, linksaf en even later nog een keerje linksaf, en ging via de Zwaagdijk, dus binnendoor, richting A7. Zodoende had ik nog even bedenktijd, voordat ik bij de grote weg zou zijn aanbeland. Na de rotonde richting Wognum ging ik de N307, en later, de A7 op richting Amsterdam, nog steeds niet wetend wat ik zou gaan doen. Eenmaal op de A7 zette ik de knop om. Dan denk ik niet meer na over een plan en ga gewoon spontaan rijden. Direkt na de afslag Purmerend realiseerde ik me, dat als ik daar naar AH had willen gaan, het nu te laat was. Dus blijkbaar stond op mijn gedachtenlijstje, "gewoon doen wat in me opkomt" Appie in Purmerend niet vermeld.

Wat dan? Ineens bedacht ik me "Misschien maar door naar de Maxis?" Dat was wel leuk, want, volgens mij, was ik daar, sinds de corona-uitbraak niet meer geweest. Ik reed naar de A1 en ging er bij de afslag Muiden af. Toen werd het "tricky", want, hoewel ik het al een paar keer gedaan had, is de boel in de laatste jaren daar zo veranderd, dat het nog steeds stevig opletten was. Het ging allemaal goed tot het hek van de Maxis. Met een "Huh, wat is hier gebeurd?" was ik even in de war, en voordat ik het in de gaten had, reed ik rechtdoor, de ingang voorbij, iets dat vroeger helemaal niet kon. Ik bevond me op een hele nieuwe weg die achterlangs de Maxis liep en was best wel benieuwd waar ik uit zou komen. Met het plan, dat na mijn Appie-bezoek uit te gaan vissen, keerde ik de auto en reed het Maxis terrein op. Het eerste wat me opviel was een tijdelijke rotonde, bestaande uit van de grote betonblokken waar je bijna niet overheen kan kijken met daarnaast een ingang van een drive-in naar de Burger King. Hee, verhip, die was er nooit. Maar ja, nood breekt wet en door alle coronaregels gedwongen, had men een heuse [tijdelijke?] drive-in gecreëerd. Verder was het overal vreemd rustig. Niet zo verwonderlijk natuurlijk, want 80% van de winkels waren natuurlijk dicht [of open, maar net hoe je het bekijkt]. In de hal waren alle planten verdwenen en in hun plaats stonden er dranghekken om het ingaande en uitgaande klanten netjes van elkaar te scheiden. Bij Appie stonden "corona attributen", tw. borden met regels, spuitbussen en papieren handdoekjes, netjes voor de deur, en ook wel heel grappig, bij Gall & Gall stond een heus stoplicht in de winkel. Het was groen, dus ik denk dat je dan, zonder problemen, naar binnen mocht.

Na de boodschappen en wat fotootjes, reed ik het terrein weer af en sloeg linksaf om uit zoeken waar die nieuwe weg me heen zou brengen. Ik had wel zo`n vermoeden waar ik terecht zou en dat klopte helemaal. Eigenlijk was het heel simpel, want de weg eindigde op de afslag IJburg vlak na, de overal bovenuitstekende witte brug, die vanaf de A1 zo goed te zien is. Een goede weet voor een volgende bezoek aan de Maxis, want dat scheelt zeker 15 kilometer omrijden.

Ik sloeg rechtsaf, de IJburg in, me verwonderend over de enorme uitbreiding die er in het afgelopen jaar had plaatsgevonden. Op een gegeven moment zag ik een weg rechts, waar ik de auto even stil kon zetten, vlak bij het water. Na wat foto`s las ik op het bord dat men daar een stadsstrand aan het realiseren was. Wat een plek, dat was dan ook Amsterdam, zo weids aan het water. Ik kon de huisjes op de dijk van Durgerdam helemaal zien! Verder doorrijdend sloeg ik bij het eerste stoplicht rechtsaf. Ik belandde op de [wist Dieter me later te vertellen] Bert Haanstrakade, met een ruime wandelpromonade helemaal langs het IJ. Helemaal verbluft, hoe mooi het allemaal was [en waar het mooie weer nog een schepje bovenop deed], kwam ik na een grote bocht, uiteindelijk weer uit, op de "oude" weg.

Eenmaal weer op de A10, was het bij Landsmeer weer raak. Het kleine polderweggetje van Landsmeer naar Purmerend bedacht ik me ineens. Ik ging de snelweg af en meteen vlogen de herinneringen me om de oren. Er was inderdaad daar niets veranderd, maar wat waren we daar vaak geweest en wat hadden we daar veel meegemaakt. Ik kreeg er, ondanks dat alles al weer een tijdje geleden is, wel een beetje de bibbers van. In Purmerland zag ik ineens een mooie muurschildering, maar voordat ik me dat realiseerde, was ik er natuurlijk allang weer voorbij. Omkeren of niet? Twijfelend was ik intussen in Purmerend aangekomen en toen wist ik het zeker. Ik draaide de auto weer om en reed terug naar Purmerland. Een schattig plekje was het. Niet alleen de muurschildering, maar ook het kleine huisje "Winkeltje Weltevree" wat naast de boerderij stond, was een plaatje. Het lag vol met boeken, maar wat er precies mee was, daar heb ik niet op gelet.

Toen werd het tijd toch maar eens op huis aan te gaan, en na, in Enkhuizen nog even de nieuwe McFlurry te hebben uitgeprobeerd, [witte chocolade met frambozen en aarbeiensaus] heb ik eindelijk de boodschappen, die geduldig de hele reis hadden meegemaakt, uitgeladen. En Appie Purmerend? Oh, die loopt niet weg. Leuker is om dat nu het weer wat langer licht is, `s avonds eens doen. Kan ik het gaspedaal wat dieper intrappen en weer eens 130 rijden. Hopelijk trekt de auto het nog, want na dik een jaar 100 sukkelen, zal het ding niet weten, wat hem overkomt.

Yess, eindelijk .....!!

Vandaag zou ik mijn 1e coronaprik krijgen. Dat stond al een kleine maand op de agenda en hoe dichter ik bij deze datum kwam, des te zenuwachtiger dat ik werd. Niet voor de prik zelf, want dat was ik wel gewend, maar ik zag spoken en beren op de weg, ten aanzien van wat er allemaal nog fout zou kunnen gaan in de periode dat ik nog moest wachten. Het uitstel van Karel`s afspraak en de onzettend lange wachttijd aan de telefoon, plus de enorme frustratie dat wij niet beiden tegelijk konden komen, zaten nog vers in mijn geheugen.

En of de duvel er mee speelde, begon het alweer goed vannacht. Om 5 uur deed Karel het slaapkamerlicht aan, want zijn katheter was weer niet doorgelopen. "Nee hè", dacht ik meteen: "Niet weer een nat bed. Een keer per week vind ik wel voldoende". De beschermingsbroek die hij aan had, droop zowat van zijn lijf, maar het bed was nagenoeg droog. En eigenlijk was ik voor het eerst zowaar blij, dat hij dat licht [in mijn gevoel nog midden in de nacht] aandeed. Bij het aantrekken van een droge broek, heb ik maar geen verdere inspectie gedaan naar het bed en hebben we beiden weer geprobeerd nog wat te slapen. Dat lukte niet erg best en om half acht, zette ik het alarm van de wekker maar uit, en stapte uit bed. Toen was het; eerst de Buurtzorg bellen, broodklaarmaken, medicijnen klaar zetten, eigen medicijnen innemen, en dan daarma, even een rustpuntje met een kop koffie. Wat Karel intussen uitspookte, daar heb ik wijselijk maar niet naar gekeken. Als hij wat wilde moest hij zelf maar reageren. Hij was los en kon zo zijn bed uit.

Tegen negenen had ik het zowat niet meer van de zenuwen. Gelukkig kwam Inge van de Buurtzorg en was Karel even mijn probleem niet meer. Na kort overleg ben ik de deur uitgegaan en slaakte een zucht van verlichting dat de auto normaal startte. Daarna reed ik, veel te vroeg, want de afspraak was pas om 10.01 uur, de straat uit. Om vijf voor half 10 was ik al in Hoorn. Om nog wat tijd te overbruggen heb ik op de Tinnegieter, de auto stilgezet en heb nog een minuutje of 10 met mijn telefoon zitten spelen, zodat ik ongeveer 10 over half tien de parkeerplaats van De Westfries opdraaide. De gele hesjes, die ik een week geleden nog had zien staan bij de ingang van de parkeerplaats, hadden zich intussen verplaatst naar de stoep voor de IJsbaan en daar zag ik, en passant ook, dat het parkeren op deze dagen gratis was. [Toch aardig!]

Na de 1e controle splitste de het looppad zich; vaccinatie links en schaatsers rechts. Huh? werd er dan toch nog geschaatst? Dat vermoeden werd ook bevestigd toen ik binnen was, want ik hoorde nog een enorm geruis van apparaten. Zouden het dan werkelijk nog koelapparaten in werking zijn? Ik had geen idee. Bij de vierde en laatste controle begon het serieuzere werk, want toen moest ik alle papieren, waarnaar hun voorgangers alleen maar vroegen of ik ze bij me had, ook werkelijk laten zien. Alles was gelukkig in orde en ik werd verwezen naar een soort gang met een stuk of 20 hokjes. In hokje 11, waar ik, na eerst naar 5 te zijn verwezen, moest zijn, zaten twee dames. Een prikster en een administratrice. De laatste vroeg mijn geboortedatum en werd alsnog het BSN-nummer gecontroleerd. En toen was het snel gebeurd. Van de prik heb ik helemaal niets gevoeld en ik dacht alleen maar: "Yess, eindelijk.....!!!" Na nog een kwartiertje in een soort hokje te hebben gezeten, voor de nacontrole, waar ik meteen even tijd had het thuisfront te appen, ben ik "als op vleugeltjes" de deur uit gegaan. Ik voelde me als in een roes en dacht, wat een opluching. Het is nu toch werkelijk gebeurd, na zo lang boos, verontwaardingd, en ontzettend gefrustreerd te zijn geweest.

Toen ik eenmaal thuiskwam realiseerde ik me pas hoe gemakkelijk het uiteindelijk was gegaan. Niemand maakte een opmerking over het feit dat ik veel meer, dan de toegestane 10 minuten te vroeg was en niemand had meer naar mijn medicijnen gevraagd, terwijl mij tijdens de afspraak, met nadruk werd gevraagd die mee te nemen om te laten zien. En last but not least was het best wel grappig om om eens in De Westfries binnen te zijn geweest, al zag ik weinig en er ook niet heen ging om te schaatsen.

Vakantieherinneringen.......

 Ik werd door Huib Binkhorst genomineerd om 10 dagen lang een vakantiefoto op fb te zetten. Dat is heel erg leuk, want hoe pak je in vredesnaam de 10 mooiste of interessantste foto`s uit een foto verzameling van 24.000 vakantiefoto`s. Dat werd dus een heerlijk middagje zoeken en hele fijne herinneringen ophalen. Het is gelukt, maar ik heb nog steeds het gevoel dat ik een heleboel foto`s tekort doe, die ik er net zo goed bij zou willen hebben. Maar ja, helaas, een volgende keer dan maar. Op fb zette ik ze zonder commentaar, maar ik vind het toch wel heel erg leuk om alsnog te vertellen waar en wanneer ze genomen zijn en er nog wat meer bij te kunnen vertellen. 

Gisteren [zaterdag 3 april 2021] plaatste ik de eerste:

Nadat we in de zomer van 2013 over de mooie oude Menai-bridge, het eiland Anglesey op reden, zagen we het kleine dorpje, met de  nietszeggende naam "Lanfair" op de borden al snel. Dat Lanfair een alledaagse verkorting is voor het "Lanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch", wisten we natuurlijk, maar dat ik getracteerd zou worden op een heus stationsbord was een extraatje. Jammergenoeg kwam er geen trein aan, maar ja, een mens kan ook niet alles hebben. Het was er rustig en ik kon dus met gemak vanaf een bijna lege parkeerplaats, deze foto maken. 

[Vertaling: "The church of St. Mary of the pool of the white hazels near the fierce whirlpool and the church of St. Tysilio of the red cave" of "De parochie van de Heilige Maria in het dal van de witte hazelaar bij de snelle maalstroom en de parochie van de Heilige Tysilio bij de rode grot" [Even geleend van Wikipedia]

Eerste paasdag: zondag 4 april 2021

Dit is een foto`s, die ik koester. Nog steeds als ik er naar kijk, hoor ik het geklikklak van de paardenhoeven. In de zomer van 1990 waren wij op het eiland Man. Hier rijden we mee met de paardentram op de Promenade van Douglas. Het was een bijzonder jaar. Ten eerste vanwege de kennismaking met Maurice en Pauline Johnson en hun ongelofelijk hartelijke ontvangst in hun huis en het het meemaken  van de Centennial of the Isle of Man tramway. Ook hebben wij dank zij Maurice en Pauline heel veel gezien en geleerd van/over het eiland, wat voor ons daardoor een heel dierbaar plekje is geworden, daar midden in de Ierse Zee. 

Tweede paasdag 5 april 2021

Deze bruggen rijden was een enorme belevenis. Hoewel, het was een duur ritje, waar ik voor ik er aan begon, toch wel even over na moest denken. In de zomer van 2012 reden wij naar Zweden. Eerst over de Grote Belt brug [32 euro tol] en daarna over de Oresundbrug [foto] waarvoor we maar liefst 44 euro moesten aftikken. Maar het was het meer dan waard. Zo rijdend op de brug geeft het je een gevoel, dat je toch maar een heel klein persoontje bent in een enorm grote wereld".  Maar je wilt niet weten hoe ik deze foto`s maakte. Het enige wat ik erover kwijt wil, is dat ik gelukkig een camera had met een polsbandje had, want met een telefoon was het nooit gelukt. 

Dinsdag 6 april 2021

Niet alleen de brug [zie gisteren] maar ook deze tunnel was een ongelofelijke belevenis om te rijden. De "Lærdalstunnelen" is met z`n 24,5 km, de langste tunnel ter wereld. Hij bevindt zich tussen Aurland en Lærdal in Noorwegen. Om de ca. 6 km is er in de tunnel een rustpunt ingebouwd. Hij is daar wijder [een "rock chamber"], heeft speciale verlichting en het is mogelijk er even te stoppen. Vooral die speciale verlichting vond ik heel prettig, want die 24,5 km tunnel rijden, is echt een aanslag op je ogen. 

Precies in het midden, dus bij het tweede rustpunt, vielen we met ons neus in de boter. In het verruimde gedeelte stonden een stuk of 10 oldtimer vrachtwagen geparkeerd en was duidelijk dat de berijders daarvan, net op dat moment hadden afgesproken, elkaar te ontmoeten. Zij stonden in groepjes bij elkaar of liepen elkaars vrachtwagen te bewonderen. Uiteraard zijn wij daar gestopt om even een kijkje te nemen. Het was een gezellige boel zo midden in die tunnel. Na een poosje reden ze onder een oorverdovend getoeter, wat nog eens extra hard doorklonk in die tunnel, allemaal achter elkaar weg. Een prachtgezicht [en geluid]!!

Woensdag 7 april 2021

Eigenlijk zou ik hier het spelletje moeten toepassen van "Waar is dit?". Maar okee, daar zijn we nu niet mee bezig. Helemaal overdonderd, na jaren niet in de trein te hebben gezeten in 2018,  door de vele veranderingen, stond ik op het stationsplein van Rotterdam en keek naar boven. 

Donderdag 8 april 2021

Een van mijn favoriete plekken op deze wereld. The Cob in Porthmadog [North Wales]. Gebouwd als dijk om het laaggelegen bouwland daar te beschermen tegen de zee, werd het later de belangrijkste route om, de in Blaenau Ffestiniog gewonnen leisteen, per spoor naar de zeehaven in Portmadog te brengen. Ik was in 2013 zo`n 100 meter langs het spoor gelopen , keek 360 graden om jm heen en voelde me heel nietig, tegenover de grootsheid van de schitterende omgeving. 

Vrijdag 9 april 2021

De oudste foto uit de serie is uit 1968. We reden per bus aan het eind van de dag Mostar [vm Joegoslavie]uit,  niet wetende dat deze plek één van de grootste brandhaarden van Europa zou worden. 

https://avalon045-avalon.blogspot.com/2013/10/mostar.html

Zaterdag 10 april 2021

De "Carrick-a-Rede" touwbrug in Noord-Ierland. Op 5 juni 2002 wiebelden we naar dat kleine eilandje met diep onder ons, de woeste golven, die op de rotsen beukten. Het riep dus veel herinneringen op, toen ik begin dit jaar, de brug, prachtig door computeranimaties verwerkt, terugzag, in de schitterende serie Game of Thrones.

https://avalon045-avalon.blogspot.com/2021/01/carrick-rede-rope-bridge.html  

Zondag 11 april 2021

 The Giant`s Causeway

Vandaag een plaatje van de plek waar, volgens de legende, de Ierse reus Fionn mac Cumhaill een pad door de zee naar Schotland bouwde om met zijn Schotse tegenhanger Benandonner te vechten. Deze rotsformatie, met zijn 6-hoekige basaltzuilen, aan de Noord-Ierse noordkust, zouden zijn ontstaan bij een vulkaanuitbarsting, zo'n 60 miljoen jaar geleden.  Wij waren daar in de zomer van 2002.

Maandag 12 april 2021

 Goede vrienden hebben ons verleid om in 2004 eens een heel andere kant op te gaan. Wij waren met hen in Wallis, Zwitserland en dan moet je de Gornergratbahn en de Matterhorn natuurlijk niet overslaan. Een schitterende reis om nooit te vergeten!!!!

"Wasgij" puzzels

"Wasgij?" puzzels; kennen jullie die? Ik kende ze in ieder geval niet. Toen Josephine van de Buurtzorg mij bezig zag met de legpuzzel van de Highland games [voor kenners: "een Jan van Haasteren"], vertelde ze hierover: "Het zijn mystery puzzels. Je legt een puzzel, waarbij je niet maakt wat je ziet'. "Huh?", was mijn intelligente reactie. "Ik heb er thuis nog eentje, die mag je wel uitproberen", ging ze door. Met mijn "Wow, leuk" en "Heel graag", ging ze weg en stond een paar dagen later met de puzzel voor de deur.

Vanmorgen ben ik begonnen, want de dag ervoor was het te donker om nog te starten. Wat ik las op de doos, was veelbelovend. "Don`t puzzle what you see....." en ".....Use your imagination and puzzle what will happen next!". Ik opende de doos en zag, dat de puzzel voor een groot gedeelte nog in elkaar zat, dus was de eerste klus "uitelkaar halen". Ik deed het op z`n kop, want ik wilde zo weinig mogelijk van de afbeelding zien. Dat lukte goed, maar de eerlijkheid gebied me te zeggen, dat het wel heel verleidelijk was, om de kantstukjes meteen al in een bakje te doen, want ik had ze nu wel heel gemakkelijk bij de hand. Ik heb het niet gedaan, want heus, zo zit ik niet in elkaar. Toen alle stukjes los waren, ben ik gaan uitzoeken; zo start ik altijd. Ik leg dan alle stukjes in een doos of een andere plateau en wel zo, dat ze allemaal met de goede kant naar boven liggen. Wel sorteer ik dan de kantstukjes eruit.

In de doos zat ook nog een heel klein blaadje, wat ik achteloos even doorkeek. Te laat realiseerde ik me, dat het een soort hint was. Oei, dat wil ik helemaal niet zien. Gelukkig werd er niet teveel gezegd, maar ik vond het toch wel een beetje jammer, dat ik zo snel meekreeg wat "het mysterieuze" van de puzzel inhield.

Kort samengevat is het zo, dat op de plaat buiten op de doos iets gebeurt, waarvan het eindresultaat staat op de afbeelding die je puzzelt. En ook bij deze puzzel is dat het geval. Op de voorplaat staat, in het midden, een jongetje, die druk in de weer is met een stuiterbal. En dan ga je fantaseren. Waarschijnlijk veroorzaakt die stuiterbal een chaos, wat dan op de afbeelding van de puzzel zelf te zien zou zijn. Dat houdt natuurlijk ook in, dat je heel weinig aan je voorbeeld heb, wat de afbeelding op de puzzel zelf is anders.

Ik begon voorzichtig en bedacht me, dat huizen, muren en lucht wel op beide afbeeldingen hetzelfde zouden zijn, maar ik kwam er al snel achter dat het daarbij bleef. Wel ga ik ervan uit dat alle personen die ik zie, ook op de puzzel staan, maar dan in andere houdingen en ik vond allemaal stukjes met dingen erop, die ik niet op het voorbeeld terug kon vinden. Ha, dat werd interessant. Ik heb na dezeerste dag ongeveer een kwart van de puzzel af. Ja, dat heb je, als je op een telefoontje zit te wachten, wat maar niet komt. Het zijn vooral de "veilige delen", die ik vandaag in elkaar gezet heb, dus het blijft spannend, want het mysterieuze deel moet nog komen.

Donderdag 1 april 2021

Geen grap, hij is af! Wat is dat leuk om te doen. Wel moeilijk, dat is waar. Ik was wel gewend om op de tablet zonder voorbeeld te puzzelen, maar daar draaien de stukjes niet en het zijn er hoogstens 600. Dit waren er 1000 en had geen flauw idee, in welke stand ze in de puzzel moesten. De afbeelding is gigantisch leuk, maar daar doe ik verder geen mededeling over. Natuurlijk heb ik een foto gemaakt van het eindresulaat, maar ook die hou ik lekker geheim, om de lol voor toekomstige puzzelaars niet te bederven. En "least but not last" Josephine superbedankt voor dit leuke puzzelavontuur.

Ps. even kijken op hun homepage, leert me dat er nog veel meer soorten van uitdagingen zijn, want behalve dat het resultaat van een gebeurtenis wordt uitgebeeld, wordt er ook gespeeld met: "waar kijkt men naar?", en hoe de voorbeeldplaat eruit ziet in een andere tijd. Ohhhh, dat had ik niet moeten zien, dat wordt nog veel meer puzzelen!